Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık

Engelliliğe ve 

Cinsiyete Dayalı 

Ayrımcılık 

İlk ve Ortaöğretİm Kurumları İçİn Örnek Ders Uygulamaları 

DERLEYENLER: 

Melİsa Soran 

Özgür Şensoy 

Melİke Ergün 

Sosyoloji ve Eğitim 

Çalışmaları Merkezi

ENGELLİLİĞE VE CİNSİYETE DAYALI AYRIMCILIK 

İlk ve Ortaöğretim Kurumları için Örnek Ders Uygulamaları 

Derleyenler 

Melisa Soran - Özgür Şensoy - Melike Ergün


İlk ve Ortaöğretim Kurumları için Örnek Ders Uygulamaları 

Derleyenler: Melisa Soran, Özgür Şensoy, Melike Ergün 

‹stanbul Bilgi Üniversitesi Yay›nlar› 515 

Sosyoloji - Eğitim Çalışmaları 3 

Bu kitapta yer alan görüşler makale yazarlarına aittir ve derleyenlerin ve yayımlayan 

ve yayımlanmasına katkıda bulunan kurumların görüşlerini yansıtmaz. 

Bu yayın, İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi’nin 

Terakki Vakfı desteğiyle yürüttüğü Toplumsal Sorunları Eğitim Ortamında Ele Almak: Öğretmen ve 

Akademisyenlerin Birlikte Öğrenme ve Üretme Projesi kapsamında hazırlanmıştır. 

ISBN 978-605-399-407-7 

Elektronik Yayın ‹stanbul, Temmuz 2015 

© Bilgi ‹letiflim Grubu Yay›nc›l›k Müzik Yap›m ve Haber Ajans› Ltd. fiti. 

Yaz›flma Adresi: ‹nönü Caddesi, No: 43/A Kufltepe fiiflli 34387 ‹stanbul 

Telefon: 0212 311 52 59 - 311 52 62 / Faks: 0212 297 63 14 • Sertifika No: 11237 

www.bilgiyay.com 

E-posta yayin@bilgiyay.com 

Da€›t›m dagitim@bilgiyay.com 

Proje Koordinatörleri Melisa Soran, Neşat Karakelle 

Proje Danışmanları Kenan Çayır, Melike Türkân Bağlı 

Proje Öğretmenleri Ahu Binici, Arzu Kırmızıoğlu, Ayşegül Yeğin, Ayzin Çelik, Berra Elbeyli, Burçak Güney, Ceni Palti, 

Çağla Güdenoğlu, Damla Kukul, Duygu Vural Çağlar, Elif Karademir Ergen, Esin Amasya, Fatih Debbağ, Jülide Barkçın, 

Merve Alemdar, Mine Koçak Yalaz, Nihal Uysal, Nuray Göker, Özlem Çelik, Yeşim Er Özcan 

Projeye Katkı Sağlayanlar Ayşe Gül Altınay, İdil Işıl Gül, Jale Karabekir, Murat Paker, Mutlu Öztürk, Nil Mutluer, 

Süleyman Akbulut, Ulaş Karan 

Tasar›m Mehmet Ulusel 

Dizgi ve Uygulama Maraton Dizgievi / maraton@dizgievi.com 

‹stanbul Bilgi University Library Cataloging-in-Publication Data 

‹stanbul Bilgi Üniversitesi Kütüphanesi Kataloglama Bölümü taraf›ndan kataloglanm›flt›r. 

Engelliliğe ve cinsiyete dayalı ayrımcılık: ilk ve ortaöğretim kurumları için örnek ders uygulamaları / 

derleyenler Melisa Soran, Melike Ergün, Özgür Şensoy. 

155 pages: 34 pict, 2 chart; 19x24 cm. 

Includes bibliographical references. 

ISBN 978-605-399-407-7 

1. Discrimination --Study and teaching. 2. Discrimination --Case studies --Turkey. 3. Social perception --Turkey. 

4. Discrimination in education -- Turkey. 5. Sociology of disability. 6. People with disabilities –-Turkey. 

7. Prejudices --Study and teaching. 8. Stereotypes (Social psychology). 9. Sex discrimination against women --Turkey. 

10. People with disabilities -– Turkey. I. Soran, Melisa. II. Ergün, Melike. II.Şensoy, Özgür. 

HM1091.E54 2015


İlk ve Ortaöğretim Kurumları için 

Örnek Ders Uygulamaları 

Derleyenler 

Melisa Soran - Özgür Şensoy - Melike Ergün

‹çindekiler 

vii Derleyenler 

ix Sunuş 

xi Önsöz 

ix Giriş 

1 Bölüm I: Arkaplan Bilgisi Sağlayan Metinler 

3 Temel Kavramlar: Önyargı, Kalıpyargı ve Ayrımcılık 

Melek Göregenli 

13 Psikolojik Açıdan Önyargı ve Ayrımcılık 

Murat Paker 

23 Gerçekten Eşit miyiz? Acı(ma), Zayıf Gör(me) ve 

Yok Say(ma) Ekseninde Engelli Ayrımcılığı 

Süleyman Akbulut 

35 Toplumsal Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık 

Aksu Bora 

45 Bölüm II: Dersler 

47 Engelliliğe Dayalı Ayrımcılık 

49 DERS 1: Ben de Varım! Farklılıkları Gözetmek 

61 DERS 2: Herkes Farklı, Herkes Eşit (mi?) 

69 DERS 3: Mavi Kapak Kampanyası Neye Yarar? 

81 DERS 4: Başka Dilde Aşk: Engellilere Yönelik Toplumsal Algılar 

89 Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık 

91 DERS 5: Oyuncak Reklamları ve Cinsiyetçilik 

103 DERS 6: Kız ya da Oğlan Olmak: Cinsiyet Rolleri Üzerine 

107 DERS 7: Kadın İşi, Erkek İşi: Cinsiyetçi İşbölümü 

115 DERS 8: Erkeklik ve Toplumsal Cinsiyet

vi içindekiler 

121 Bölüm III: Öğretmen Görüşmeleri 

123 “Çocukların inisiyatifinin olduğu şeydeki heyecanları başka bir şey” 

Ayzin Çelik 

129 “Bu çocuklar çok farklı şeyler biliyorlar. 

Yani senden çok başka şeyler biliyorlar.” 

Yeşim Er Özcan 

135 “Eşi ütü yapıyormuş, duydun mu?” 

Elif Karademir Ergen 

137 Toplumsal cinsiyet eşitliği üzerine: 

“Bunları böyle minik minik konuşmak lazım.” 

Merve Alemdar

Derleyenler 

MELİSA SORAN 

Lisans eğitimini Boğaziçi Üniversitesi Sosyoloji Bölümü’nde ve yüksek lisans eğitimini aynı üniversitenin Eğitim Bilimleri 

Programı’nda tamamladı. Bir süre özel sektörde araştırma asistanı olarak çalıştıktan sonra, Türkiye Eğitim 

Gönüllüleri Vakfı’nda ve Sabancı Üniversitesi bünyesindeki Eğitim Reformu Girişimi’nde eğitmen, proje uzmanı ve 

ölçme değerlendirme uzmanı olarak çalıştı. Hisar Okulları’nda akademik destek sorumlusu olarak görev yaptı. 

Eğitim-Sen 3 nolu şubeye bağlı Kadınlar Sahnesi Tiyatro Ekibi ile KA-DER Eğitim Komisyonu’nun bir üyesi olan 

Soran, Eylül 2012’de İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Merkezi ekibine katıldı. 

ÖZGÜR ŞENSOY 

Lisans ve yüksek lisans eğitimini Yıldız Teknik Üniversitesi Eğitim Programları ve Öğretim Bölümü’nde tamamladı. 

İlk olarak, eğitim yazılımları geliştiren Logomotif Multimedya Yayıncılık’ta içerik ve planlama sorumlusu olarak, 

daha sonra Feyziye Mektepleri Vakfı Işık Okulları’nda bilgisayar destekli eğitim sorumlusu olarak çalıştı. Şu 

anda Terakki Vakfı Okulları Öğrenme Geliştirme Merkezi’nde program geliştirme uzmanı olarak çalışmakta. 

2010 yılında Avrupa Konseyi Çocuklarla İnsan Hakları Çalışma Eğitmen Eğitimi’ni tamamlayan Şensoy, Terakki 

Vakfı Okulları’nda, İstanbul Bilgi Üniversitesi Çocuk Çalışmaları Birimi ile başlatılan Çocuk Hakları Projesi’nin 

sorumlularından olup, bu proje kapsamında geliştirilen etkinliklerin yer aldığı “Kolaylaştırıcılar için Eğitim 

Kılavuzu”nun hazırlanmasında görev aldı. 

MELİKE ERGÜN 

Lisans eğitimini İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyoloji Bölümü’nde tamamladı. Şu an aynı üniversitede Kültürel İncelemeler 

alanında yüksek lisans eğitimini sürdüren Ergün, 2007 yılında Socrates-Comenius Programı ve Get-in 

Network (gender, ethnicity, integration) ortaklığıyla düzenlenen Lifestyles projesinde Türkiye temsilcileri arasında 

yer aldı. Kasım 2011’de Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Merkezi’ne katıldı.

SUNUŞ 

T 

erakki Vakfı Okulları olarak biz, eğitimin bir yaşam biçimi olduğuna inanıyor; okulun, hayatın 

doğrudan doğruya kendisi olması ve yaşamın çeşitliliğini temsil etmesi gerektiğini düşünüyoruz. 

Müfredat ve derslerin yanı sıra okul atmosferinin de bu anlayışa göre düzenlenmesine 

özen gösteriyor; öğrencilerimizin hayatın gerçeği olan toplumsal sorunları tartışmalarına ve bu 

sorunlar karşısında güçlenmelerine zemin sağlamayı önemsiyoruz. Terakki Vakfı Okulları olarak 

okulumuzda, dünyanın ve Türkiye’nin gündemindeki toplumsal sorunların tartışıldığı ve öğrencilerimizde 

bu sorunlara ilişkin farkındalığın geliştirildiği bir yaşam kültürü oluşturmayı arzu ediyoruz. 

Bu arzumuzu hayata geçirmek için şu sorularla yola koyulduk: Toplumsal sorunlar konusunda 

duyarlı ve donanımlı bir eğitimci kadroyu nasıl yetiştirebiliriz? Bu sorunları farklı sınıf düzeylerinde 

nasıl tartışmaya açabilir ve bu yolla öğrencilerimizin bu sorunlar karşısında güçlenmelerini 

nasıl sağlayabiliriz? Bu anlayışı okulun genel yaşantısına ve atmosferine nasıl yansıtabiliriz? 

Yaptığımız tartışmalar ve araştırmalar bizi İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları 

Uygulama ve Araştırma Merkezi (SEÇBİR) ile buluşturdu ve bu buluşmadan Toplumsal 

Sorunları Eğitim Ortamında Ele Almak: Öğretmenlerin ve Akademisyenlerin Birlikte Öğrenme 

ve Üretme Projesi doğdu. 2012-2013 eğitim-öğretim yılı boyunca akademisyenlerle öğretmenlerin 

birlikte çalıştığı bu projede, cinsiyete ve engelliliğe dayalı ayrımcılığı konu eden ve farklı sınıf 

düzeylerine yönelik ders önerileri geliştirildi. İki yıldır okulumuzda kendi öğrencilerimizle paylaştığımız 

ve etkisinden emin olduğumuz bu dersleri, başka eğitimcilerin de kullanımına açmayı bir 

borç bildik ve SEÇBİR’in desteğiyle bu kitabı hazırladık. 

Bu çalışmada emeği geçen proje koordinatörü Melisa Soran başta olmak üzere, eğitim danışmanları 

Kenan Çayır ve Melike Türkân Bağlı’ya; öğretmenlerimizle birikimlerini paylaşan

x sunuş 

Ayşe Gül Altınay, İdil Işıl Gül, Jale Karabekir, Murat Paker, Mutlu Öztürk, Nil Mutluer, Süleyman 

Akbulut ve Ulaş Karan’a; proje öğretmenlerimiz Ahu Binici, Arzu Kırmızıoğlu, Ayşegül Yeğin, 

Ayzin Çelik, Berra Elbeyli, Burçak Güney, Ceni Palti, Çağla Güdenoğlu, Damla Kukul, Duygu 

Vural Çağlar, Elif Karademir Ergen, Esin Amasya, Fatih Debbağ, Jülide Barkçın, Merve 

Alemdar, Mine Koçak Yalaz, Nihal Uysal, Nuray Göker, Özlem Çelik ve Yeşim Er Özcan’a; bu 

kitabın yayına hazırlanmasına katkı sunan Melike Ergün’e; program geliştirme uzmanımız Özgür 

Şensoy ve Öğrenme Geliştirme Merkezi koordinatörümüz Neşat Karakelle’ye teşekkürlerimi 

sunuyorum. 

Mehmet Güneş 

Terakki Vakfı Okulları 

Genel Müdür

ÖNSÖZ 

T 

ürkiye’de eğitimin birçok sorunu var. Bunlardan belki en önemlisi, okulların, ders kitaplarının, 

işlenen derslerin toplumsal sorunlardan kopuk olması; eğitimin steril bir şekilde yürütülmesi. 

Dolayısıyla da toplumsal sorunların çözümü konusunda aktif rol alacak, duyarlı ve demokrat 

yurttaşlar yetiştirilememesi. Oysa öğretmenler ve öğrencilerle yapılan birçok çalışmadan biliyoruz 

ki, okul toplumun küçük bir nüvesi ve yoksulluktan ayrımcılığa, kadına yönelik şiddetten, 

engelliler hakkındaki yaygın önyargılara kadar birçok sorun okul ortamında öyle ya da böyle konuşuluyor 

ya da bizzat deneyimleniyor. Ne var ki, derslerinde bu sorunları ele almaya ve öğrencileri 

duyarlı hale getirmeye çalışan öğretmenlere uygun bir ortam ve destek sağlayamıyoruz. 

Terakki Vakfı Okulları ve İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Uygulama 

ve Araştırma Merkezi’nin (SEÇBİR) birlikte yürüttükleri Toplumsal Sorunları Eğitim Ortamında 

Ele Almak: Öğretmenlerin ve Akademisyenlerin Birlikte Öğrenme ve Üretme Projesi, 

adından da anlaşılabileceği gibi böyle bir boşluğu doldurmayı hedefledi. Proje koordinatörü Melisa 

Soran’ın Giriş yazısında detaylı olarak anlattığı gibi, akademisyenler, sivil toplum aktivistleri 

ve öğretmenler bir yıl boyunca bir araya gelerek çalıştılar. Öğretmenler farklı alanlardan gelen uzmanların 

metinlerini okuyarak ve seminerlerde dinleyerek/tartışarak ayrımcılık, önyargılar ve kalıpyargılar 

genel başlığı altında arkaplan bilgisi edindiler. Sonrasında ise toplumsal cinsiyet ve engellilere 

yönelik ayrımcılık konularında hak temelli yaklaşımı benimseyen dersler geliştirdiler. 

Ben ve Maltepe Üniversitesi’nden Melike Türkân Bağlı, projede hem eğitici hem de danışman 

olarak rol aldık. Sürecin başında, ortasında ve sonunda öğretmenlerle odak grup söyleşileri 

yaptık. Proje sonucunda öğretmenler hem toplumsal sorunlar konusunda farkındalık kazandıklarını 

hem de bu konuları sınıf ortamında ele alabilme konusunda arkaplan bilgisi edindiklerini dile 

getirdiler. Bunların dışında projenin öğretmenler açısından birçok yan kazanımı olduğunu da

xii önsöz 

fark ettik. Bunlardan en önemlisi de ilk, orta ve lise düzeyinde ve farklı branşlardaki öğretmenlerin 

haftada bir gün bir araya gelerek ve aynı konuda çalışarak bir ‘uygulayıcılar topluluğu’na dönüşmeleri. 

Öğretmenler, bu çalışmada “birbirlerini bulduklarını”, “ortak bir dil geliştirdiklerini” 

ve “bu konularda kendilerini yalnız hissetmelerini engelleyecek bir grup hissi yakaladıklarını” ifade 

ettiler. Çalışmada üretilen dersler hem Terakki Vakfı Okulları’ndaki çalışmalarda hem de Eğitimde 

İyi Örnekler gibi konferanslarda paylaşıldı ve paylaşılmaya devam ediyor. 

Bu süreçte SEÇBİR müdürü olarak, öncelikle bizi okullarında böyle bir çalışma yapmaya 

davet eden Terakki Vakfı Okulları genel müdürü Mehmet Güneş’e sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. 

Süreçte desteğini esirgemeyen Öğrenme Geliştirme Merkezi koordinatörü Neşat Karakelle’ye 

ve program geliştirme uzmanı Özgür Şensoy’a teşekkür ediyorum. Tabii, ağır ders yükleri ve 

yoğun tempo altında her hafta gönüllü bir şekilde çalışmaya gelen değerli öğretmen arkadaşlarımız 

olmasa böyle bir çalışmayı yürütmek mümkün olmazdı. Son sözü, projeyi değerlendiren ve 

temennisine katıldığım bir öğretmen arkadaşıma bırakayım: 

Ben bütün bunları önemli buldum. Okulun içinde böyle bir kültür oluşması… Ne kadar 

çok öğretmene yayabilirsek o kadar önemli. Bu konularda pratik olarak 40 dakikalık ders yapamasak 

bile fırsat eğitimleriyle zaten okul kültürü böyle bir şeye dönüşecektir. Ayrımcı bir durum 

mu var? Karşılaşan öğretmen bunun farkına varacak ve müdahale edecek. Gündelik hayatın içinde 

zaten o kültür yayılmaya başlayacak diye düşünüyorum. Ne kadar çok öğretmene ulaşabilirse 

bu çalışma, o kadar iyidir diye düşünüyorum. 

Kenan Çayır 

İstanbul Bilgi Üniversitesi 

Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi Müdürü

GİRİŞ 

B 

u kitapta yer alan dersler, İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Uygulama 

ve Araştırma Merkezi (SEÇBİR) ile Terakki Vakfı Okulları’nın 2012-2013 eğitim-öğretim 

yılı boyunca yürüttüğü kapsamlı bir çalışmanın ürünü. SEÇBİR, Kasım 2010’da akademi ve 

ilk-orta öğretim arasında köprü kurmak ve bu iki alan arasında işbirliğini artırmak amacıyla kuruldu. 

Bu kitap da, bu işbirliğinin ürünlerinden biri. 

Bu çalışmanın öyküsüne geçmeden önce, SEÇBİR’in daha önceki çalışmalarından bahsetmenin 

yerinde olacağını düşünüyoruz. Çünkü SEÇBİR’in daha önceki çalışmalarında edindiği deneyimin 

ve ürettiği içeriklerin, bu çalışmanın altyapısını hazırladığına inanıyoruz. 

SEÇBİR’deki çalışmalarımıza, farklı kimliklerin kamusal alanda görünür olmaya ve eşit 

yurttaşlık talep etmeye başladığı Türkiye’de, ayrımcılığın en başat konulardan biri olduğu ve bu 

sürece eğitimin -çoğulcu, demokratik ve barış içerisinde yaşayan bir toplumsal ve siyasal yapı kurabilmenin 

aracı olarak- olumlu bir etki yapabileceğini saptayarak başladık. Eğitimin, önyargıları 

azaltacak ve toplumsal sorunların barışçı bir şekilde çözülmesine katkı yapacak şekilde kurgulanmasının 

önemine inandığımız için, hassas ve tartışmalı meseleleri eğitim ortamlarında eleştirel 

ve çok perspektifli bir şekilde ele alacak dersler ve materyaller geliştirmeyi hedefledik. Bu dersleri 

ve materyalleri üretebilmek için öncelikle önyargılar, kalıpyargılar ve ayrımcılık üzerine çalışan 

uzmanlarla bir araya gelmemiz, bu konularda okumalar yapmamız ve bu konuları tartışmamız 

gerekiyordu. 

Bu tespitler doğrultusunda, Açık Toplum Vakfı, Global Dialogue ve İstanbul Bilgi Üniversitesi’nin 

desteğiyle yürütülen Önyargılar, Kalıpyargılar ve Ayrımcılık: Sosyolojik ve Eğitimsel 

Perspektifler Projesi çerçevesinde öğretmenlerle farklı disiplinlerden uzmanların işbirliğinde metinler 

yazıldı. Bu metinler, Ayrımcılık: Çok Boyutlu Yaklaşımlar adlı kitapta (Çayır, K. ve M.

xiv giriş 

Ayan Ceyhan (der.), 2012, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul) yayımlandı. Metinlere, 

SEÇBİR’in internet sitesinden de ulaşılabilir. (bkz. http://secbir.org/tr/yayinlar/30-turkce/yaynlar-m-z/108-onyargilar-kalipyargilar-proje-metinleri) 

Ayrımcılığı çok boyutlu ve çok perspektifli bir bakış açısıyla ele alan metinlere ek olarak, 

ayrımcılığın eğitim ortamında nasıl ele alınabileceğini örnekleyen dersler geliştirmeye çalıştık. Bu 

derslerle, uygun yöntemlerin kullanılması ve farklı bakış açılarının ortaya konması durumunda, 

bu konuların eğitim ortamında barışçıl bir şekilde ele alınıp tartışılabileceğini göstermeyi amaçladık. 

Öğretmenlerin derslerin örnek uygulamalarını görebilmeleri için bazı dersleri, ilk projenin 

devamı niteliğindeki Ayrımcılık Sorunu Eğitim Ortamlarında Nasıl Ele Alınabilir? Eğitimcilere 

Yönelik Örnek Ders Uygulamaları ve Kaynak Destek Projesi çerçevesinde videoya kaydettik. Bu 

dersler Ayrımcılık: Örnek Ders Uygulamaları adlı kitapta (Çayır, K. ve A. Alan (der.), 2012, İstanbul 

Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul) yayımlandı. Derslere ve video çekimlerine, SEÇBİR 

internet sitesinden de ulaşılabilir (http://www.secbir.org/interaktif). 

Bu projelerin tamamlanmasını ve kitapların yayımlanmasını takiben Terakki Vakfı Okulları 

merkezimizle iletişime geçerek öğretmenlere yönelik bir proje geliştirilmesi talebinde bulundu. 

Bu talep üzerine, SEÇBİR’in daha önceki çalışmalarındaki birikimlere ve deneyimlere dayanarak 

Toplumsal Sorunları Eğitim Ortamında Ele Almak: Öğretmenlerin ve Akademisyenlerin Birlikte 

Öğrenme ve Üretme Projesi kurgulandı. Bu projede, önyargılar, kalıpyargılar ve ayrımcılık konuları 

odağa alınarak, öğretmenlerin toplumsal sorunları kendi dersleriyle ilişkilendirerek ele alacak 

şekilde donanımlı hale gelmesi amaçlandı. Bu amaç doğrultusunda öğretmenlerin ve uzmanların 

uzun süreli işbirliği yaptığı bu projenin bir ürünü olarak da, bu kitaptaki dersler geliştirildi. 

Proje çerçevesinde farklı branş ve seviyelerden 23 öğretmenle birlikte çalışmaya başladık. 

Eylül 2012-Mayıs 2013 arasında her hafta Perşembe günleri 14:30-16:30 saatlerinde bir araya 

geldik. Bir araya geldiğimiz bazı zamanlarda, psikolojiden hukuka, sosyolojiden siyaset bilimine, 

farklı disiplinlerden uzmanları ve/veya sivil toplum çalışanları ile aktivistleri davet ettik; uzmanların 

yazdıkları metinleri okuyup tartışarak ayrımcılık konusuna birlikte kafa yorduk. Bazı zamanlarda 

ise, kendi aramızda atölye çalışmaları düzenledik; bu çalışmalarda, geliştireceğimiz 

derslerin engelliliğe ve cinsiyete dayalı ayrımcılık konularına odaklanmasına karar vererek derslerin 

hedeflerini belirledik. Belirlediğimiz hedeflere yönelik dersleri geliştirmek için küçük gruplara 

ayrıldık; gruplarımızda geliştirdiğimiz dersleri birbirimize sunduk; derslere eleştiriler getirdik, 

geri bildirimler verdik. Bu dersleri uygun sınıf düzeyinde uyguladık; proje danışmanları bu uygulamaları 

gözlemledi, görüşlerini dersi geliştiren ve uygulayan öğretmenlerle paylaştı. Bu kitaptaki 

dersler, böylesine hummalı bir sürecin sonunda son hallerini aldılar; şüphesiz ki, bu halleriyle de 

derslerin bitmiş ve mükemmelleşmiş ürünler olduğunu iddia etmek doğru olmaz. Defalarca üzerinden 

geçildiği halde, derslere birçok şeyin eklenebileceğini veya derslerin farklı şekillerde kurgulanabileceğini 

görebiliyoruz. 

Kitaptaki derslerde sıklıkla “öğretmen notu” ifadesini göreceksiniz. Bu notlarla, yeri geldiğinde 

arkaplan bilgisi vererek, yeri geldiğinde dersin akışına dair açıklamalar yaparak dersleri uy-

giriş xv 

gulamak isteyen öğretmenleri desteklemeye çalıştık. Çünkü konuya aşina olmayan bir öğretmenin, 

dersin akışını betimleyen kısa cümleleri takip ederek dersi anlayabilmesi ve uygulaması kolay 

değildir. Kitapta, dersin akışını adım adım, açık ve anlaşılır bir şekilde yazmaya ve öğretmen notlarıyla 

da bu akışı desteklemeye özen gösterdik. 

Bu kitapta, Önyargılar, Kalıpyargılar ve Ayrımcılık: Sosyolojik ve Eğitimsel Perspektifler 

Projesi çerçevesinde yazılan ve Ayrımcılık: Çok Boyutlu Yaklaşımlar adlı kitapta (Çayır, K. ve 

Ayan Ceyhan, M. (der.), 2012, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul) yayımlanan metinlerden 

dördüne yer verdik. Bu dört metni seçerken, bu metinlerin kitaptaki dersleri uygulamak isteyen 

öğretmenlere arkaplan bilgisi sağlayacak metinler olmasına özen gösterdik. Bu metinleri kitaba 

koymayı önemsedik; çünkü metinleri okuyup üzerine düşünen öğretmenlerin hem derslerin 

geliştirilmesinde hem de uygulanmasında yarattığı farkı ve kattığı değeri biliyoruz. 

Bunlarla da yetinmeyip derslerin geliştirilmesinde, uygulanmasında ve yazılmasında kilit 

rol oynayan dört proje öğretmeniyle görüşmeler yaptık ve bu görüşmeleri de kitaba ekledik. Bu 

görüşmeleri kitaba eklemek istememizin temel gerekçeleri, yapılan işin üzerine düşünmenin çok 

öğretici olduğuna ve öğretmenlerin birbirleriyle fikir ve deneyimlerini paylaşmalarının gücüne 

olan inancımız. Ne şanslıyız ki, yürüttüğümüz tüm çalışmalarda öğretmenlerin birlikte düşünmeleri 

ve eylemelerinin ürettiği verime ve hazza ortak oluyoruz. 

Öneri niteliğindeki tüm bu çabalarımızın toplumsal barışa katkı sunması ümidiyle... 

Melisa Soran 

Proje Koordinatörü 

İstanbul Bilgi Üniversitesi 

Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi

BÖLÜM I 

Arkaplan Bilgisi Sağlayan Metinler

1 

Temel Kavramlar: 

Önyargı, Kalıpyargı ve Ayrımcılık 1 

Melek Göregenli 2 

Özet 

Giriş 

Ayrımcılığın Zihinsel Arka Planı 

Önyargılar 

Kalıpyargılar 

Özcülük ve önyargılı kişilik 

Kaynakça 

Özet 

Ayrımcılık, hukukla, adaletle, eşitlikle ve sosyal bilimlerle, ama en çok da günlük yaşamlarımızla 

ilgili bir kavramdır. Bir adalet sorunu olarak ayrımcılıkla mücadele, toplumun örgütlenmesi, hukuk 

sisteminin işleyişi vb. unsurları kapsayan çok boyutlu bir süreçtir. Ayrımcılık, ister bir hukuk 

sorunu ister adalet sorunu olarak tanımlansın, son çözümlemede, insanlar arasındaki ilişkilerde 

ortaya çıkan ve her birimizle ilgili zihinsel kaynakları ve nedenleri olan insani bir sorundur. Bu 

yazıda, ayrımcılık konusu sosyal psikolojik bir yaklaşımla ele alınarak, ayrımcılığın önyargı, kalıpyargı, 

özcülük, otoriter kişilik vb. kavramlarla ilişkisi tartışılacaktır. 

(1) Bu metin, Ayrımcılık: Çok Boyutlu Yaklaşımlar adlı kitapta (Çayır, K. ve M. Ayan Ceyhan (der.), 2012, İstanbul Bilgi Üniversitesi 

Yayınları, İstanbul) yayımlanmıştır. 

(2) Melek Göregenli, yüksek lisans çalışmalarını Ege Üniversitesi Çevre Psikolojisi alanında yaptı. Çevre psikolojisi, kültürlerarası 

psikoloji ve politik psikoloji alanlarında çalışmaları, ulusal ve uluslararası düzeyde yayınlanmış çok sayıda kitap ve makaleleri 

bulunmaktadır. Şiddet ve işkencenin meşrulaştırılmasının sosyal psikolojik arka planını anlamaya yönelik İzmir ve 

Diyarbakır’da yapılmış alan araştırmalarına dayanan çalışmalarını yayınladı. Son dönemde, muhafazakârlığın sosyal psikolojik 

dinamikleri üzerine özellikle Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne giriş sürecini temel alan çalışmalar sürdürmektedir. Ege Üniversitesi 

Psikoloji Bölümü Sosyal Psikoloji Anabilim dalında öğretim üyeliğini sürdürmektedir.

4 melek göregenli 

Giriş 

Ayrımcılık kavramı, esas ve yaygın olarak, insanlar arasındaki eşitlik fikri ve ilkesinden kaynaklanır. 

Gerek hukuksal gerek insani olarak üzerinde bir söz birliği bulunduğu varsayılan bu ilke, 

her insanın doğuştan eşit olduğudur. İnsanlar, dünyanın neresinde, hangi ten rengiyle, hangi cinsiyet 

ya da cinsel yönelimle, hangi etnik kökene, dine, mezhebe ait olarak doğarlarsa doğsunlar, 

insan olmak bakımından eşittirler. İnsanlık tarihinin belirli bir döneminde dinsel ve vicdani temelleri 

olan bu ilke, hukuk terimleriyle tanımlanmış ve ‘ayrımcılık yasağı’nın, bu ilkenin ihlalini önlemek 

üzere hukuk alanına girmesi sağlanmıştır. Modern toplumun ortaya koyduğu modern hukuk, 

eşitlik ilkesi temelinde temel insan hakları kavramına dayanarak, tüm bireyleri eşit niteliklere 

sahip varlıklar olarak tanımlamıştır, bir teorik hukuksal sisteme yerleştirmiştir. Tek tek bireylerin 

ve grupların arasında yapısal hiçbir bağ bulunmazken hukuk tarafından tesis edilen bir bağın 

söz konusu olduğu bu sistemin temel kavramı eşitliktir. 

Eşitlik ilkesi, dışlanma ve ayrımcılık ilişkisini teorik olarak çözebilirmiş gibi görünmesine 

rağmen, insanlık tarihine genel olarak bakıldığında bu varsayımın gerçekleşmediği açıktır. Bu hukuksal 

ilke beyazların, siyahları; erkeklerin, kadınları; Batılıların, Doğuluları vb. kendileriyle eşit 

algılamalarını ve ayrımcılık yasağına uymalarını sağlamıştır. Modern hukuk sistemi, birbirini hiç 

tanımayan, soyut bir ‘toplum’ kavramı içinde bir arada duran, farklı bireysel ve tarihsel özellikleri 

olan insanları, kendilerinin dışında bir kurallar sistemiyle birbirine bağlayan bir yapıdır. Bir 

başka deyişle modern hukuk, aralarında somut olarak hiçbir bağ olmayan insanlar arasında, soyut 

bir genel bağlantı varsayımına dayanır. Hukuksal ilkelerin farklı insan grupları tarafından içselleştirilme 

düzeyinin farklılaşması, her toplum ve kültürde hâkim olan hukuk dışı norm ve geleneklerin 

hukuk sistemiyle uyumu vb. pek çok faktör, hukuksal ilkelerin hem her toplumda farklı 

anlamlara gelmesine, hem de uygulamada farklılıklar olmasına yol açmaktadır. Örneğin, kadına 

yönelik fiziksel şiddet ve cinsel şiddet, aynı cinsiyetten iki insan arasındaki şiddete benzer biçimde 

uzun zamandır yasal sistemimiz açısından bir suç olarak tanımlanır. Ancak, gerek hukuk sisteminde 

yer verilen bazı yan yollar (hafifletici nedenler, haksız tahrik indirimi vb.) gerekse yasaların 

uygulayıcısı olan savcı ve hâkimlerin kanaati, yasaların esnek yorumlanmasında ya da cezaların 

alt ve üst sınırlarının belirlenmesinde etkili ve caydırıcı bir rol üstlenmekte yetersiz kalmaktadır. 

Bu konudaki çeşitli kararların gerekçelerine ve içtihatlara bakıldığında, kadınların, eşlerinin 

isteklerini yerine getirmemelerinin erkeğin şiddetini haklı gösterdiği, töre vb. nedenlerle erkeğin 

kadına yönelik şiddetinin haklılaştırıldığı, meşrulaştırıldığı görülebilir. Ayrıca yasa ve yönetmeliklerin 

herkese eşit uygulanmadığı da günlük yaşantımızda çok sık gözlemlediğimiz olgulardandır. 

Örneğin eğitimciler, sınıflarındaki öğrenci davranışlarının disiplin yönetmeliğine aykırı olup 

olmadığını aynı ölçütlerden hareketle mi belirlemektedirler? Sınıfta küçük bir hırsızlık olayı gerçekleştiğinde 

ilk akla gelen, ilk şüphelenilen öğrenciler, sınıfta göreceli olarak daha yoksul ya da 

statüsü daha düşük ailelerden gelen çocuklar olabilmektedir. Bu algımız, ‘farklı’ gruplara ait olan 

öğrencilerle ilişkimize ne ölçüde yansımakta, onlarla ilgili başarı beklentimizi nasıl etkilemekte-

temel kavramlar: önyargı, kalıpyargı ve ayrımcılık 5 

dir? Eğitim pratikleri içinden verdiğimiz bu örnek, ayrımcılığın çoğu zaman gündelik hayatın bir 

parçasıymışçasına yaşandığını göstermektedir. Kendini gerçekleştiren kehanet konusunda yapılan 

araştırmalar, öğrenci davranış ve başarısıyla ilgili öğretmen beklentilerinin, hem öğretmen-öğrenci 

ilişkisine hem de öğrenci davranışına doğrudan yansıdığını ortaya koymaktadır. 

Özetle, modern hukuk, ‘diğeri’nin moral bakımından değersizleştirilmesini engelleyememiştir. 

Haklara sadece soyut olarak sahip olmanın insanların eşitlenmesi için yeterli olmadığı, bireylerin 

aynı zamanda bu hakları kullanabilecek güce sahip olması gerektiği, ikinci kuşak insan 

hakları tarafından tanımlanmıştır. Hem ‘ben’ ve ‘diğeri’ arasındaki hiyerarşik, tahakküm ilişkisi 

hem de ayrımcılık, insan gruplarının güç bakımından eşit olmamasından kaynaklanmaktadır. 

İkinci kuşak insan haklarının insanların güçlerini denkleştirmeye dayalı anlayışı, aynı insanlık tanımından 

hareketle, herkesin aynı tür niteliklere sahip olduğu tezine dayanmaktadır. Ancak bugün 

biliyoruz ki, dünyada insan diye soyut bir varlık yok; ‘insanlar’ var: Siyah, Beyaz, kadın, erkek; 

cinsel yönelimleri, ırkları, dinleri, fiziksel görünüşleri, sağlık düzeyleri vb. her türden özellikleri 

bakımından farklı insanlar. Ayrımcılık da bu eşitliksiz tanımlama sisteminin sonucu olarak, 

insanlararası ilişkide dışlayıcı bir yapı oluşmasına hizmet etmektedir. Tarihsel arka planı çok daha 

erken dönemlere gitse de, modern toplumda bu tanımlama son derece hiyerarşik kalıplar kuracak 

şekilde yeniden yapılanmıştır. Hiyerarşikmiş gibi görünmeyen bu hiyerarşik kalıplar içinde 

‘ben’, kendini ‘diğeri’nden ayırır, sadece kendini tanımlar; ‘diğer’iniyse ‘ben olmayan’ olarak kurgulayarak 

tanımsız bırakır. ‘Ben’in kurgulanışında doğrudan bir olumlama söz konusuyken, ‘ben 

olmayan’ı tanımsız bırakmada olumsuzlama vardır. 

Ayrımcılık, dünyanın kimi coğrafyalarında sıradanlaşmış, dolayısıyla normalleşmiş, kimsenin 

doğrudan sorumluluğunu paylaşmaya yanaşmadığı, belki ‘kötü’ olarak değerlendirilen, ama her birimizin 

uzağında olup biten, ‘başkalarının’, ‘başkaları’ hakkındaki düşünceleri ya da davranışlarından 

mı ibarettir? Ülkemizde ayrımcılıktan söz edildiğinde akla gelen olgular, kişiler, gruplar, iddialar 

ve hatta isyanlar üzerine düşündüğümüzde, nüfusun büyük bölümünün ayrımcılıkla doğrudan, tümünün 

ise dolaylı ilişkisi olduğunu görebiliriz. Kime sorsanız, bu ülkede kimlerin ayrımcılıktan yakındığını 

söyleyebilir; ayrımcılığın mağdurlarıyla ilgili çok az konuda olduğu kadar büyük bir söz 

birliği vardır. Bu istatistiksel gerçeklik, sadece bizim içinde yaşadığımız coğrafya için geçerli değildir. 

Dünya nüfusunun ortalama yarısını oluşturan kadınlar; dünyanın farklı coğrafyalarında, içinde yaşadıkları 

toplumların önemli bölümünü oluşturan, çoğunluktan farklı etnik kökene, dini inanca, 

mezhebe mensup olan insanlar; farklı ten renklerine, heteroseksüellikten farklı cinsel yönelimlere sahip 

kimseler; yüzyılın, hatta giderek on yılların belirlediği makbul fiziksel özelliklere sahip olmayan 

insanlar; fiziksel özellikleri nedeniyle engellenenler, muhalifler ayrımcılığa uğramaktadır. Ayrımcılık, 

çoğunlukla, bu grupları oluşturan insanların, temel insan haklarının ihlal edildiğini fark edemeyecekleri 

kadar normalleşmiş durumdadır; hatta bazen bir kader gibi algılanabilmektedir. 

Bu denli evrensel, yaygın ve sıradanlaşmış sosyal bir olgu olarak ayrımcılık, kuşkusuz, insanlığın 

kaderi değildir. Ayrımcılığın, kavramsal kökeninde tanımlama olan, önyargılardan beslenen 

bir dışlama, tahakküm ve yerleştirme mekanizması olarak anlaşılması gerekir. O halde farkına va-


rılması gereken ve insan hakları açısından da, ayrımcılığın önlenmesi açısından da önemli olan, insan 

ilişkilerinin hangi dışlama-dışlanma biçimleriyle kurulduğu ve ayrımcılığın ne tür sistematik tanımlamalarla 

oluşturulduğudur. Ayrımcılık bir hak sorunu mudur, hak mücadelesi midir, yoksa politikanın 

merkezi kaygısı olan bir adalet sorunu mudur? Adalet sorunu olarak tanımlandığında ayrımcılığın 

aşılması politik bir sorunken, hak sorunu olarak tanımlandığında politik temelleri olsa bile 

bir hukuk mücadelesi haline gelmektedir: Bu mücadele normatif, yani kural koyucu yapıların değiştirilmesini 

içerir. Bir adalet sorunu olarak ayrımcılıkla mücadele, toplumun örgütlenmesi, hukuk 

sisteminin işleyişi vb. unsurları kapsayan çok boyutlu bir süreçtir. Ayrımcılık ister bir hukuk sorunu 

ister adalet sorunu olarak tanımlansın, son çözümlemede, insanlar arasındaki ilişkilerde ortaya 

çıkan, zihinsel kaynakları ve nedenleri olan insani bir sorundur. Ayrımcılığın insanlararası ilişkilerde 

inşa edilen düşünsel kaynakları ve davranışsal sonuçları olduğu göz önüne alındığında, tek tek 

hepimiz açısından bir zihinsel dönüşüm mümkündür. Bu zihinsel dönüşümün gerçekleşebilmesi için 

ayrımcılığın hangi zihinsel yapılar yoluyla oluştuğu üzerinde durmak gerekiyor. 

Ayrımcılığın Zihinsel Arka Planı 

Ayrımcılık, bir gruba veya grubun üyelerine karşı önyargılardan beslenen olumsuz tutum ve davranışların 

tümüyle ilgili bir süreçtir. Önyargılar ve dolayısıyla ayrımcılık, bir gruba ya da grup 

üyelerine yönelik olumsuz düşüncelerin yanı sıra hoşlanmama, hor görme, kaçınma ve nefret etmeye 

kadar uzanan olumsuz duyguları içeren tutumlara da yol açarlar. Önyargılar, diğer insanları, 

bireysel varoluşlarından değil, grup aidiyetlerinden hareketle değerlendiren bir tutumu ve 

olumsuz, dogmatik kanaatleri ifade eder. Önyargılar sonucunda oluşan ayrımcı davranışlar tek 

tek bireylere yöneltilmiş olsa da, ayrımcılığı, insanlararası ilişkilerdeki hoşlanmama, uzak durma 

gibi ‘ters’ ve ‘kötü’ davranışlardan ayıran şudur: Ayrımcılığın yöneldiği kişiler, kişisel özellikleri 

değil, ait oldukları grubun özellikleri nedeniyle bu davranışın hedefi olmaktadır. Örneğin, üst katımızda 

oturan komşumuzdan, çocuklarının, gece geç saatlerde gürültü yapmalarından rahatsız 

olmamız nedeniyle hoşlanmayabiliriz, hatta onunla tartışabiliriz. Bu hoşlanmama ve belki de 

uzak durma hali ‘gürültü sorunu’ kapsamında tutulduğu zaman, kişilerarası ilişkilerdeki sıradan 

bir çatışma olarak düşünülebilecekken, komşunuzun Kürt olması ve Kürtlerin genelde çok çocuklu 

olması biçiminde algılanıp yorumlandığında, sıradan bir uzlaşmazlık durumu, önyargılardan 

beslenen ayrımcı davranışlara yol açabilir. Sıradan bir kişilerarası ilişki sorunu, ‘gürültü sorunu’ 

olmaktan çıkıp, komşumuzun etnik grup aidiyetine atfettiğimiz önyargılarımızın yönlendirdiği 

bir ayrımcılık örneğine dönüşmüştür. Bu düşünce ve kanaatler, olgunlaşmamış, kanıtı olmayan 

peşin kararlara dayanır. Belli bir gruba atfedilen ve ayrımcılığın konusu olan özellikler bazı zaman 

ve durumlarda gerçeği de yansıtabilir. Örneğin, kadınların teknik konularda erkeklerden daha 

az becerikli, hatta yetenekli oldukları nesnel bir gerçeklik olabilir. Peki bu yeteneklerini geliştirmeleri 

için kadınlara sağlanan imkânlar erkeklere sağlananla eşit midir? Bu yetenek normatif 

olarak erkeklerden mi kadınlardan mı beklenir? Bu soruların işaret ettiği pek çok faktörü dikka-


te alarak söz konusu nesnel gerçekliği değerlendirmemiz gerektiği genellikle gözümüzden kaçar. 

Kadınlara atfedilen ve cinsiyetlerarası eşitsizliğin kolayca meşrulaştırılmasına yol açan pek çok nitelik 

(yumuşak, pasif, güçsüz gibi), kadın ve erkek olmanın doğasından değil, toplumsal cinsiyetçi 

rol beklentilerinden kaynaklanmaktadır. Kaldı ki, bir gruba atfedilen özelliklerin algısal ya da 

toplumsal olarak inşa edilmiş olmaması ve bütünüyle gerçeği yansıtması da ayrımcılığı meşrulaştıramaz. 

Örneğin yaşlılar yavaş hareket ederler; algılama yetileri ve hızları yavaşlamıştır. Bu özellikleri, 

onları yaşlı olmayanlardan gerçek anlamda farklı kılmaktadır. Toplu taşıma aracı kullanan 

bir kamu görevlisinin, ‘yaşlılar işimi yavaşlatıyor’ düşüncesiyle ‘yaşlılar’dan hoşlanmaması ve 

‘yaşlı’ yolculara diğer yolculara davrandığından daha tahammülsüz davranması ayrımcılıktır. 

Önyargılar 

Günlük yaşamda önyargı kavramını sıradan, iyi ya da kötü bir yargı içermeyen, kanıta ya da hiç 

değilse herhangi bir bilgi ya da deneyime dayanmayan her türlü ‘ön fikir’ anlamında kullanırız. 

Oysa ayrımcılık literatüründe ‘olumlu’ önyargıdan söz edilmez. Önyargılar, önyargıyla yaklaştığımız 

kişi ya da gruplarla aramıza, en hafifinden fiziksel ya da sosyal mesafe koymamıza yol açan 

ve ayrımcılıkla yakından ilişkili tutumlardır. Önyargıların davranışa dönüştüğü durumlarda ise 

ayrımcılık söz konusu olur. Ayrımcılık, esasta sosyal farklılaşmayı inşa etmeye yönelik bir eğilimdir 

ve şu şekilde özetlenebilir: Dış gruba önyargıyla yaklaşılması nedeniyle iç grup-dış grup ilişkisi 

zorlaşır ya da imkânsızlaşır, bunun sonucunda dış grup sosyal ya da fiziksel olarak uzakta tutulur 

ve bu durum kalıcı bir şekilde devam ettirilir. Toplumsal grup ve katmanların, çeşitli özellikleri 

açısından bir hiyerarşi içinde örgütlenmesine bağlı olarak önyargı ve ayrımcılık ortaya çıkar; 

bu hiyerarşi algısının en azından zihinsel düzeyde gerçekleşmesi söz konusudur. Eşit ve adil 

bir toplumsal örgütlenmenin bulunduğu durumlarda önyargıdan söz etmek belki yine mümkün 

olabilir; fakat ayrımcılık ve buna bağlı olarak ortaya çıkan çeşitli şiddet davranışları azalabilir, 

hatta hiç gerçekleşmeyebilir. Bir toplumda hiyerarşik örgütlenme, adaletsizlik, gücün inşası, güçle 

ilgili söylemsel yapı ne kadar baskınsa, dezavantajlı gruplara yönelik önyargı ve ayrımcılık o ölçüde 

ortaya çıkacaktır. Yukarıda sözünü ettiğimiz, insanlar arasındaki kaçınılmaz ‘farklar’ önyargı 

ve ayrımcılığın nedeni değildir. Ayrımcılığı doğuran, farklı özellikleri olan grupların toplumsal 

hiyerarşi içinde ‘aşağıda’ ve ‘dezavantajlı’ olarak konumlandırılmalarıdır. Ayrımcılığı yaygınlaştıransa, 

farklılıkların algılanma biçimleri, bazı özelliklerin diğerlerinden üstün olduğuna dair 

inançlar, her düzeyde iktidarın ‘fark’a ve ‘farklı olan’a yaklaşımı, ‘azınlık’ gibi çoğunluğa ait olmayana 

ilişkin dışlayıcı, ayrımcı ideolojik söylemsel yapıdır. 

Pek çok bilimsel araştırmanın da ortaya koyduğu gibi, önyargı ve ayrımcılık sadece belli 

bir konudaki tutumumuzla sınırlı değildir; belli bir grupla da sınırlı değildir. Bu zihinsel yapı, 

dünyaya ilişkin bütünlüklü bir düşünme alışkanlığını yansıtır. Hiyerarşik bir biçimde örgütlenen 

toplumlarda, iktidarlar gerek sistemi, gerekse insanlararası ilişkileri güç sahibi olma temelinde tanımlar 

ve hayata geçirirler. Bu bir kez gerçekleştiğinde, kimin yukarıda kimin aşağıda olduğu ko-


nusunda bir tür söz birliği oluşur ve günlük hayatta bu hiyerarşik yapı bireylerin zihninde normalleşir. 

Dolayısıyla, zihin dünyamız otoriter, tek biçimli ve bu hiyerarşinin doğal olduğu fikrinden 

hareketle oluşur; böylelikle ‘aşağıdaki’, ‘dezavantajlı’ ve iktidar sahibi olmayan gruplara karşı önyargı 

geliştirilmesi ve ayrımcılık yapılması yaygınlaşır ve adeta sıradanlaşır. 

Kalıpyargılar 

Önyargı, sıklıkla kalıpyargıyla (stereotipler) karıştırılır. Önyargı ve kalıpyargı birbirinden farklı, 

ama birbirini tamamlayan iki kavramdır. Her ikisi de sosyal gerçekliği kabaca şematize etmeye yarayan 

sürecin birer öğesidir. Kalıpyargı da önyargı da, insanın gerçekliğe ilişkin sosyal ve zihinsel 

temsillerini biçimlendirme işlevi görür. Kalıpyargılar, belirli bir objeye ya da gruba ilişkin bilgi boşluklarını 

dolduran, böylece onlar hakkında karar vermeyi kolaylaştıran, önceden oluşturulmuş 

birtakım izlenimler, atıflar bütünü olarak zihnimizde oluşturduğumuz imgelerdir. Bu imgeler tıpkı 

dış dünyadaki objelerin gerçek özellikleri gibi rol oynarlar. Özellikle yeni olgu, obje ya da grup ile 

karşılaştığımızda, onlarla ilgili bilgimiz bu tür imgeler ışığında biçimlenir. Böylece kalıpyargılarımız 

yoluyla, yeni olguyu/grubu gerçekte olduğu gibi ya da gerçek özellikleriyle değil, düşünce eğilimlerimize 

göre algılarız. Örneğin, her ‘sarışın’ yabancı turistin Alman olduğunu, bütün Japonların 

‘çalışkan’ olduğunu, Arapların ‘temiz’ olmadığını düşünmemize neden olan, bu gruplarla ilgili 

kalıpyargılardır. Örneklerden de anlaşıldığı gibi, kalıpyargılar her zaman olumsuz olmayabilir. 

Olumsuz kalıpyargılar önyargıların oluşumunda etkilidirler. 

İnsanlar, dünyayı anlayabilmek, dünya üzerine düşünebilmek için öngörülerde bulunma 

ihtiyacı duyarlar. Bu nedenle, her yeni uyaranı ayrı ayrı değil de bir sınıflama çerçevesinde değerlendirirler. 

İşte bu gruplama işlemi sınıflandırma olarak adlandırılır. Sosyal dünyayı algılamamızı 

ve yorumlamamızı etkileyen sosyal sınıflandırma, kalıpyargıların ve önyargıların oluşumunda 

temel bir bilişsel süreç olarak ortaya çıkar. İnsanlar, diğer insanlarla ilgili bilgiyi ayırt etmek veya 

gruplamak için ırk, cinsiyet, dini inanç, etnik köken gibi fiziksel ve sosyal ayırt ediciler kullanırlar. 

Bütün bu aşamalardan sonra, çoğu zaman önyargıların oluşumu kaçınılmazdır. Sınıflandırma 

süreci, kişinin kendi grubu ve diğer gruplar hakkında edindiği bilgileri düzenler. Kalıpyargı oluşturma 

süreci ise, sosyal düzeyde, çeşitli sosyal eylemleri açıklayan ve meşrulaştıran grup ideolojilerinin 

yaratılması ve devam ettirilmesine katkıda bulunur. Kalıpyargıların, bir grubu diğer gruplardan 

(olumlu ya da olumsuz bir biçimde) ayırma, değerlendirme ve farklılaştırma gibi işlevleri 

vardır. Bu işlevler, dünyayı bir anlamda basitleştirerek sosyal çevreyi tanınır hale getirir; ama bunu 

yaparken önyargıların oluşumuna da zemin hazırlamış olur. Dış grubu, kalıpyargılar yoluyla 

değerlendirmenin neden önyargı oluşumuna önayak olduğunu kısaca şu şekilde özetleyebiliriz: 

Kalıpyargı oluşturma süreci iç grup sempatizanlığını ve dış grup ayrımcılığını belirgin biçimde artırır. 

İç ve dış grup ayrımlaştırmasının süreçlerini inceleyen Sosyal Kimlik Kuramı’na göre, iç grup 

taraftarlığı sadece dış grup üyelerini tektipleştirmez; ayrıca iç grup üyelerinin birbirlerinin özelliklerini, 

hatta inançlarını benzer algılamalarına yol açar. Kalıpyargı oluşturma sürecinde, dış grup


üyelerinin inançları da tektipleştirilir; böylelikle dış grubun görüşlerinin iç grubun görüşlerine 

benzemediği inancı güçlenir. Bilişsel düzeyde herhangi bir biçimde yaratılan ‘biz ve onlar’ farklılaşması, 

iç grubun lehine davranmak için yeterli bir koşul gibi görülür. Bunun sonucunda iç ve dış 

grup arasındaki sınırlar güçlenir ve ayrımcılığı oluşturan mesafe, kendini gerçekleştiren bir kehanet 

gibi kendiliğinden oluşur. 

Özcülük ve Önyargılı Kişilik 

Önyargı ve ayrımcılığın anlaşılmasında başvurulan kuramlar arasında sosyal, kültürel ve politik 

ortamın belirleyiciliğini öne çıkaran yaklaşımlar bulunmaktadır. Bunun yanı sıra ayrımcılığa eşlik 

eden kişilik yapısının ve bireysel yaşantının önemini vurgulayan kuramlar da vardır. Kuşkusuz 

bu kişilik yapılarının oluşmasına ve yaygınlaşmasına neden olan da buna uygun sosyal ve politik 

iklimlerdir. Ayrımcılığın anlaşılmasında, günümüzde yeniden yaygın olarak kullanılmaya başlanan 

yaklaşımlardan biri, sosyal psikolog Gordon Allport tarafından İkinci Dünya Savaşı sonrasında, 

1950’lerin başında ortaya atılmıştır. Allport, önyargılı kişiliğin canlı bir portresini çizer: 

Önyargılı kişiler, insan gruplarını katı bir tutum içinde algılamaya eğilimlidir; grupları oluşturan 

bireylerin özelliklerini çift kutuplu (dikotomik) ve hoşgörüsüz olarak, değişime karşı duran bir tavırla 

değerlendirirler. Önyargılı zihnin bu bileşenleri genel bir bilişsel stil oluşturur ve özcü inançlardan 

beslenirler. Dünyada, her şey siyah ya da beyaz, iyi ya da kötüdür. ‘Latinler tutkulu’, ‘eşcinseller 

neşeli’, ‘kadınlar duygusal’, ‘erkekler katı’, ‘İtalyanlar yakışıklı’, ‘Çingeneler eğlencelidir’. 

Bazıları çok masum ve hatta olumlu gibi görünen bu kalıpyargılara bakıldığında, söz konusu 

grupların ‘öz’üne dair bir ya da birkaç özelliğin, bu gruplara ait olan ya da olduğu varsayılan 

bireyleri, grup aidiyetleri üzerinden algılamamıza ve kolayca sınıflandırmamıza sebep olduğunu 

görürüz; bu süreçte bireylerin kişisel özellikleri tamamen göz ardı edilir. 

Özcülük, insanların, kendilerinden farklı birey ve grupları ‘bir türün üyesi’ gibi algıladığı 

örtük yaklaşımları ifade eder ve sosyal dünyanın sabit, değişmez bir şekilde anlaşılıp algılanmasına 

yol açar. Özcülüğü tartışan yazarlar, insanların, sosyal kategorileri doğal türlermiş gibi ele alma 

eğiliminde olduklarını savunurlar. Bu sosyal kategoriler (gruplar, ırklar, cinsiyetler, cinsel yönelimler 

vb.) altında belli bir özün (essence) yattığını düşünmek, bir kategorinin üyeleri hakkında 

çıkarsama yapabilmek için sonuca hızlıca götüren zengin bir çerçeve sağlamaktadır. Birçok sosyal 

bilimci, özcü yaklaşımların ırkçılığa kaynak oluşturduğu konusunda hemfikirdir. 

Grupları özcüleştirme, insanların düşündüğü ya da anladığı bir şey değil, insanların yaptığı 

bir şey olarak görülebilir. Özcü inançlar, sadece önyargıların oluşmasına ve insanların grup 

aidiyetlerinden hareketle kategorize edilmelerine yol açmakla kalmaz; aynı zamanda farklı ideolojik 

koşullarda belirli sosyal işlevleri olan söylemsel hareketlerin, edimlerin ortaya çıkmasına da 

hizmet ederler. Son yıllarda yapılan çalışmalarda özcülük, ayrımcılığı ve özellikle ırkçılığı besleyen 

bir kişilik eğilimi olmanın yanı sıra olası özgürleştirici yanlarıyla da ele alınmaktadır. Bir etnik, 

kültürel, cinsel vb. grubun ‘öz’ünün vurgulanması, yani bir grubu belirleyen kolektif özelli-


ğe işaret edilmesi her zaman ayrımcılığa hizmet eden, zulmedici, ezici bir yaklaşım olarak tanımlanamaz; 

anti-özcülük de her zaman özgürlükçülüğe götürmez. Örneğin, ırkçılık karşıtı olan bir 

kişi, insanların ırksal kimliklerine saygı duyulması gerektiğini düşünen kişidir. Söz konusu kişi, 

baskın gruplara karşı, ırkçılığa karşı mücadele ederken ve bu mücadelenin politik söylemini 

oluştururken, ‘Beyazlar’, ‘Siyahlar’ gibi terimleri ‘eşitliğe’ hizmet edecek şekilde seferber edecektir. 

Örneğin, “Bu ülkede Siyahlar, Beyazlarla eşit fırsatlara sahip değildir” cümlesi, özcü ifadeler 

taşımaktadır; ama buradaki özcülük, ırkçılığa karşı mücadeleye hizmet etmektedir. Etnik halkı 

kültürle eşit tutan ve fark edilip, saygı duyulması gereken otantik kültürel farkları vurgulayan 

çok kültürlü yaklaşımlarda da özcülüğün benzer bir tipine rastlanabilir. Bu yaklaşım, ırkçı zulmü, 

etnik dışlamayı tanımlayabilmekte ve kültürel hakları savunmada yararlı olabilmektedir. Bu 

gruplar, kendi etnik kimlik ve kültürlerini meşrulaştırmak amacıyla özcü tartışmalar yürütmekte 

ve bu grupların iddialarını görmezlikten gelmek gitgide zorlaşmaktadır. Sonuç olarak özcülük, 

özcü temsiller çeşitli yollarla ve çeşitli ideolojik etkilerle kullanılabilir. Bu yönüyle özcülük 

ayrımcılığa yol açabileceği gibi, hakları ayrımcılık yoluyla elinden alınmış grupların kolektif 

haklarını savunmalarına da hizmet edebilmektedir. 

Allport, önyargının sadece belirli bir konudaki tutumla sınırlı olmadığını söyler; aynı şekilde 

sadece belirli bir gruba yönelmesi de olası değildir. Ona göre önyargı, muhtemelen dünyaya ilişkin 

bütünlüklü bir düşünme alışkanlığını yansıtır. Bununla tutarlı olarak sosyal psikologlar ve kişilik 

psikologları önyargıyla birlikte gelişen, bilişsel nitelikli kişilik özelliklerini araştırmışlardır. 

Otoriterlik, katılık, belirsizliğe tolerans gösterememe, bilişsel olarak kapanma ihtiyacı gibi özellikler 

genellikle önyargıyla birlikte ortaya çıkmaktadır. İkinci Dünya Savaşı’nı takip eden yıllarda ise 

Frankfurt Sosyal Araştırmalar Enstitüsü’nün üyeleri Horkheimer, Marcuse, Adorno ve Fromm, 

Nazizmi bir kişilik özelliği olarak kavramsallaştırmışlardır. Theodor Adorno ve meslektaşları, yürüttükleri 

çalışmalarda bireyin, diktatörlerin ilkelerine olan itaatini bir kişilik özelliği olarak betimlemişlerdir. 

Otoriter Kişilik Kuramı’nı yapılandırırken öncelikle Yahudi karşıtı kişileri incelemişlerdir. 

Araştırmacılar, kalıplaşmış düşünce tarzının etnik merkezci (etnosantrisizm) yaklaşımları da 

içerdiğini ve saldırganlığa temel oluşturduğunu vurgulamışlardır. Önyargının sadece belirli bir 

grupla kurulan ilişkiden değil, genel bir zihinsel yapıdan kaynaklandığını ileri sürmüşler ve bunu 

‘etnosantrizm’ olarak adlandırmışlardır. Etnosantrizm, ‘kendi grubunu merkezde görüp, diğer bütün 

şeylerin ona bakılarak ölçülüp biçildiğini düşünen’ bir bakış açısı olarak tanımlanabilir. Etnosantrik 

yaklaşım, kendini beğenmişlik ve gururla beslenip, kendini, kendi dışındaki her şeyden 

olumlu anlamda farklı ve üstün görmektir. 

Adorno’nun faşist propagandanın klasikleri olarak saydığı ve günümüzde tipik bir milliyetçilik 

söylemini tanımlayan dil, önyargı ve ayrımcılığın en önemli araçlarındandır: Yalnız kurt, 

yorulmazlık fikri, zulmedilen masumiyet, küçük dev adam, her zaman pusuda bekleyen içerideki 

ve dışarıdaki düşmanlar, sürekli olarak ima edilen, işaret edilen sinsi fikir ve tehlikeler, içimizdeki 

yabancılar, “Ya sev ya terket”... 

Sonuç olarak, Adorno ve arkadaşlarının geliştirdiği ‘Otoriter Kişilik Kuramı’, bireyin bilin-


çaltı süreçlerini, onun çevreye zarar verme motivasyonunun bir kaynağı olarak görmektedir. Bu 

süreç, dış grupların ‘günah keçisi’ olarak algılanmasıyla sonuçlanır. Adorno’nun kuramına göre, 

bireyin kişilik oluşumunda, kişinin içinde yaşadığı sosyal bağlamın birey üzerindeki etkisi göz ardı 

edilmese de, asıl belirleyici kişisel yaşantılardır. Otoriter Kişilik Kuramı’na göre, bireyin kişilik oluşumunda, 

ailenin ekonomik durumu, sosyal, etnik, dini aidiyeti, ailede kabul edilen ideolojinin 

baskınlığı gibi sosyal faktörlerin de etkisi bulunmakta, sosyal koşulların ve geleneklerin değişmesi 

bireyin kişiliğini de kuşkusuz etkilemektedir. Fakat bu değişikliklerden etkilenme, var olan kişiliğin 

değişmesi anlamına gelmemektedir. Uzun dönem, bu yapıya sağ, faşist ideolojilerin eşlik ettiği 

düşünülmüş, fakat daha sonraları yapılan pek çok çalışma, otoriter kişiliğin ya da önyargı ve ayrımcılığa 

eşlik eden normatif, tek biçimli zihniyet yapısının ideolojilerin sözüyle değil, dünyayı kavrayış 

biçimiyle ve hayata geçiriliş pratikleriyle oluştuğunu göstermiştir. Solcular da en az sağcılar 

kadar otoriter zihniyet ve kişiliğe sahip olabilirler; önyargı ve ayrımcılığı besleyen koşulları ortaya 

çıkarabilir ya da besleyebilirler. 

Sonuç Yerine 

Önyargıları ve ayrımcı davranışları, sadece kişilik özelliklerinden hareketle anlamaya çalışmak, 

ayrımcılıktan kaynaklanan şiddeti açıklamakta yetersizdir. Bazı toplumlarda ve tarihin belirli dönemlerinde 

toplumun neredeyse tümüne yayılan bir ayrımcılıktan söz etmek mümkündür. Eğer 

önyargı ve ayrımcılık bireysel farklılıklarla açıklanabilseydi, o zaman toplumun tümünde ya da 

büyük bir bölümünde eş zamanlı olarak görülüyor olmazdı. Sonsöz olarak ayrımcılığı bütünlüklü 

bir sosyal olgu olarak görmek gerektiği söylenebilir: Ayrımcılığın kişisel, sosyal, hukuksal yönlerini 

birbirini tamamlayan yapılar olarak değerlendirmek önemlidir. Ayrıca, bir ideoloji olarak 

ayrımcılığın bu yazıda değindiğimiz bütün yönlerinin, ancak belli bir hiyerarşik sosyal sistem içinde 

anlamlı bir bütün oluşturduğunun ve ayrımcı davranışlara dönüştüğünün farkına varmak gerekir. 

Kaynakça 

Adorno, T. W., (2011) Otoritaryen Kişilik Üstüne, Say Yayınları, İstanbul. 

Allport, G. W., (1954) The Nature of Prejudice, Addison-Wesley, Cambridge, MA. 

Arendt, H., (1951) Totalitarizmin Kaynakları/Antisemitizm (çev. B. S. Şener), İletişim Yayınları, İstanbul. 

Fromm, E., (1965) Özgürlükten Kaçış (çev. Ş. Yeğin), Payel Yayınevi, İstanbul. 

Göregenli, M., (1965) Ayrımcılığın Şiddeti: Nefret Suçları. Uluslararası Homofobi Karşıtı Buluşma, Anti-Homofobi 

Kitabı, Kaos GL Yayınları, Ankara, s. 49-55. 

Harlak, H., (2000) Önyargılar, Sistem Yayınları, İstanbul. 

Jost, J. T., Glaser, J., Kruglanski, A. W., Sulloway, F., (2003) “Political conservatism as a motivated social cognition”, 

Psychological Bulletin, no. 129, s. 339-375. 

Jost, J. T., Hunyady, O., (2002) “The psychology of system justification and the palliative function of ideology”, 

European Review of Social Psychology, no. 13, s. 111-153. 

Staub, E., (2000) The Roots of Evil, The Origins of Genoside and Other Group Violence, Cambridge University 

Press, Cambridge UK.

2 

Psikolojik Açıdan Önyargı ve Ayrımcılık 1 

Murat Paker 2 

Özet 

Giriş 

Rasyonellik - İrrasyonellik 

Bireysel Düzeyde Önyargı 

Sosyal Düzeyde Önyargı 

Sınıflandırma (Categorization) 

Özdeğer (Self-Esteem) 

Önyargı ve Ayrımcılığın Kurmaca Doğası: Göz Rengi Üzerinden Sosyal Kimlik Kurma 

Sonuç 

Kaynakça 

Özet 

Bu makalede önyargı ve ayrımcılık konuları psikolojik açıdan ele alınmaktadır. Önyargı, kalıpyargı 

ve ayrımcılık, literatüre göre ve örnekler eşliğinde tanımlandıktan sonra, insan zihninin rasyonellik-irrasyonellik 

kapasitesine değinilmektedir. Önyargı oluşumuna bireysel düzeyde katkı 

sağlayan faktörler psikanaliz literatürü ışığında, sosyal düzeyde katkı sağlayan faktörler de sosyal 

psikoloji literatürü ışığında değerlendirilmektedir. 



(2) Murat Paker, İstanbul Tıp Fakültesi’nden mezun oldu ve bir süre hekimlik yaptı. Bu sürede Boğaziçi Üniversitesi’nde Klinik 

Psikoloji yüksek lisans eğitimini tamamladı. Aynı alanda doktora yapmak üzere New York’a, New School for Social Research’e 

gitti. Bu üniversitede doktora ve doktora sonrası çalışmalarını tamamladı. Psikanaliz, travma, psikoterapi ve bunların 

politikayla kesişimi temel ilgi alanlarını oluşturmaktadır. Hâlen İstanbul Bilgi Üniversitesi Psikoloji Bölümü’nde öğretim üyesi 

olarak çalışmakta ve aynı bölümdeki Klinik Psikoloji yüksek lisans programının direktörlüğünü yürütmektedir.

14 murat paker 

Giriş 

Önyargılar, gündelik hayatımızda ve ilişkilerimizde olduğu gibi sosyo-politik dinamiklerde de sık 

sık karşımıza çıkan ve çeşitli ayrımcılıklara neden olabilen tutumlardır. İnsan bilimlerinden psikoloji 

de uzun zamandır önyargı üzerine ayrıntılı çalışmalar yürütmüştür. Bu makalede sosyal 

psikoloji ve psikanalizden yararlanarak önyargı ve ayrımcılık konularına psikolojik açıdan yaklaşılacaktır. 

Psikolojik açıdan önyargı ve ayrımcılık nedir, nasıl oluşur, hangi faktörlerle ilişkilidir? 

Önce, adet olduğu üzere tanımlardan başlayalım: Önyargının iki temel bileşeni olduğu 

konusunda genel bir fikir birliği vardır: 1) Bir insan grubuna karşı temelsiz bir inanç ya da fikir 

olarak tanımlanabilecek bir kalıpyargı ve 2) buna eşlik eden güçlü bir duygulanım (Quillian, 

2006). Kalıpyargı, önyargının bilişsel (cognitive) parçasıdır ve insan gruplarına dair genelgeçer, 

şablonvari inançları içerir. Bir kalıpyargıya güçlü bir duygulanım da eşlik ederse, bir tutum olarak 

önyargı oluşmuş olur. 3 Önyargıdaki duygulanım genellikle olumsuzdur (antipatik), ama 

olumlu (sempatik) duygular eşliğinde seyreden önyargılar da mevcuttur. Önyargı psikolojisine 

dair ilk kapsamlı açılımı yapan Allport (1954), önyargıyı “hatalı ya da esnek olmayan bir genellemeye 

dayalı antipati” olarak tanımlamıştır. Allport’un zamanından beri önyargı psikolojisine 

dair teorileri çok daha incelikli bir hal almışlarsa da tanımın temel eksenleri değişmemiştir. Önyargı, 

eksik/hatalı bir yargılama süreci sonucunda oluşmuş, bir insan grubuna veya o grubun tekil 

üyelerine yönelik, genellikle olumsuz bir tutum olarak tanımlanır (Fiske 1998; Jones 1997; 

Nelson 2002). 

Ayrımcılık ise, zihinsel bir olgu olan tutumdan farklı olarak gözlemlenebilir davranışlar 

düzeyinde tanımlanır. Bir insana ya da insan grubuna, belli bir özelliği nedeniyle eşitsiz/farklı muamele 

yapılması ayrımcılıktır (National Research Council 2004). Ayrımcılık, genellikle olumsuz 

(ayrımcılığa uğratılanı dezavantajlı kılacak) biçimde uygulanmasına rağmen, tam tersi, ayrımcılığa 

uğratılanı avantajlı kılacak ayrımcılık (örneğin kayırmacılık ya da eşitsizlikleri gidermek için 

uygulanabilen pozitif ayrımcılık) örnekleri de söz konusudur. Ayrımcılık, kişilerarası ilişkilerde 

ortaya çıkabileceği gibi, sıklıkla kurumsal/yapısal düzeyde de görülebilir. 

Bunu şu şekilde şematize edebiliriz: 

Kalıpyargı + güçlü duygu = Önyargı → Ayrımcılık 

Örneklersek: 

Bir insan grubu (örneğin Türkler, Kürtler, Almanlar, Kayserililer, kadınlar vb.) bir sıfatla 

(örneğin ilkel, vahşi, iğrenç, pis, aptal, kurnaz, zeki, akıllı vb.) tanımlanır. Bu, aşırı genellemeye 

dayanan, temelsiz bir kalıpyargıdır. Bu kalıpyargıya, duruma göre olumsuz (korku, kaygı, iğrenti, 

hoşlanmama, antipati, nefret vb.) veya olumlu (beğeni, sempati, hoşnutluk vb.) duygular eşlik 

ettiğinde, örneğin “Kürtler ilkeldir ve onlardan nefret ediyorum” veya “Türkler akıllıdır ve onla- 

(3) Bu makalede kullandığım temel kavramların uluslararası İngilizce literatürdeki karşılıklarını vermek isterim. Önyargı = prejudice; 

kalıpyargı = stereotype; bilişsel = cognitive; duygulanım = affect; ayrımcılık = discrimination.

psikolojik açıdan önyargı ve ayrımcılık 15 

rı seviyorum” gibi önyargılarımız olabilir. Önyargısal tutumlarımız kimi zaman açık, ama çoğu 

zaman örtük (yarı-bilinçli ya da bilinçdışı) durumdadır. 

Örnekten devam edersek, “Kürtler ilkelse ve onlardan nefret ediyorsam, bir insana sırf 

Kürt olduğu için çeşitli derecelerde ayrımcılık uygulayabilirim. Örneğin, Kürtlerle arkadaş/sevgili/eş/komşu 

olmak istemem, Kürtleri işe almam, onları aşağılarım, uzak durmalarını isterim, kendimle 

eşit görmem, hakları olduğunu düşünmem, vb.” Tehdit algısının iyice yükseldiği durumlarda 

ise bu ayrımcılık Kürtlere, sırf Kürt oldukları için şiddet uygulamaya kadar gidebilir (Paker 

2006). Ayrımcılığa dayalı şiddet türleri basit tacizlerden başlayıp, katliamlara kadar uzanabilir. 

Önyargıya dayalı ayrımcılığın doruk noktası soykırımdır. 

Diğer örnekten devam edersek, “Türkler akıllıysa ve onları seviyorsam, bir insana sırf 

Türk olduğu için değişik derecelerde bu sefer pozitif ayrımcılık uygulayabilirim.” 

İnsan grubunun ismi, tanımlama sıfatı, eşlik eden duygu ve bütün bunların yol açtığı ayrımcı 

davranışın tipi değişkenlik gösterebilir; ama önyargı-ayrımcılık eksenindeki denklem kaba 

hatlarıyla böyledir. Günümüz dünyasının makro düzeydeki en yaygın önyargı havuzları milliyetçilik, 

ırkçılık, cinsiyetçilik ve homofobidir. 

Görülebileceği gibi, önyargı ve ayrımcılık, kişilerarası ve toplumsal çatışma ve barış dinamikleri 

açısından merkezi önemde olan fenomenlerdir. 

Rasyonellik - İrrasyonellik 

Nasıl bir zihin yapımız var ki, bol miktarda önyargı üretebiliyor? Önyargılı olmanın iyi bir şey olmadığına 

ve önyargılardan kurtulmamız gerektiğine dair genel bir kanımız vardır, ancak kötü haber 

şu ki, insan önyargılardan tamamen kurtulması mümkün olmayan bir canlıdır. Örneğin, herhangi 

bir olay yaşadığımızda olayı inceler, değerlendirme yapar ve bir yargıya/karara varırız. Bunu 

da mecburen çeşitli kısa yollar, kestirimler (heuristic) kullanarak yaparız. Çünkü insan zihni 

bir bilgisayar gibi algoritmik çalışamaz. Bilgisayar, kapasitesindeki bütün bilgileri, bütün ihtimalleri 

elden geçirip değerlendirdikten sonra bir sonuca varır. İnsan zihni ise bunu yapma kapasitesine 

sahip değildir. İnsan zihni, kestirme yollar kullanarak çalışır (Kahneman, Slovic, Tversky 

1984). Kestirimci süreçler hız sağlar; ama hata yapmaya açıktırlar. Bu yapısal kısıtlılık yüzünden 

insan rasyonelliği sınırlı bir rasyonelliktir (Simon 1982) ya da başka bir deyişle, insan kısmen irrasyoneldir 

de. Buna ek olarak güçlü ham duyguların, muhakeme süreçlerini etkileyip rasyonellik 

dozunu azalttığını da belirtmek gerekir (Wright ve Bower, 1994). Örneğin, kızgınlığın sosyal algıda 

daha çok kalıpyargı ve dolayısıyla önyargı üretimine yol açtığı gösterilmiştir (Bodenhausen, 

Sheppard ve Kramer, 1994). Öte yandan, farkındalık alanımızın dışında işleyen bilinçdışı süreçlerin 

muhakemeyi ve davranışları etkilediği ve yine rasyonelliği kısıtladığını eklemek gerekir 

(Westen 1999). 

Bütün bunları bir araya getirdiğimizde, insanın ontolojik olarak yabana atılamayacak derecede 

irrasyonellik potansiyeline sahip olduğu görülür. İrrasyonellik, önyargı üretimi ve ayrım-


cılık için gerekli zemini sunar. 

Eğer insan önemli derecede irrasyonel bir canlıysa, önyargı ve ayrımcılık bir kader midir? 

Kaderse, bu konuları çalışmayı, önyargı ve ayrımcılığa karşı mücadele etmeyi bırakalım mı? Bu 

bir ontolojik zaaf ise, o zaman neden önyargı ve ayrımcılığa yatkınlık konusunda insanlar arasında 

çok geniş bir çeşitlilik söz konusu? 

Önyargıyı, ontolojik bir zaaf olarak tanımlamak, onun insan zihni ve kültüründen tamamen 

yok edilmesinin imkânsızlığına işaret eder. Ancak her insan ve sosyal grubun önyargı ve ayrımcılığa 

yatkınlık dereceleri farklıdır. Herkes aynı derecede önyargılı değildir, aynı derecede ayrımcı 

davranmaz; burada oldukça geniş bir spektrum vardır. Dolayısıyla, nedenleri anlaşılıp uygun 

müdahalelerde bulunulabilirse, önyargı ve ayrımcılık tamamen yok edilemese bile çok ciddi 

derecede azaltılabilir. 

Ne tür psiko-sosyal faktörler/süreçler önyargı üretimine katkı sağlıyor? İnsan gibi çok-katmanlı, 

karmaşık bir canlının önyargı gibi karmaşık bir tutumuna dair bu sorunun cevabının da 

oldukça karmaşık olması kaçınılmazdır. Bu soruya klasik psikanaliz, bilinçdışı fanteziler, çatışmalar 

ve karakter yapısı gibi birey-içi, dinamik ve motivasyonel faktörler üzerinden; sosyal psikoloji 

ise grup özdeşimleri, iç-grup/dış-grup dinamikleri gibi daha çok bilişsel faktörler üzerinden cevap 

aramıştır (Fiske 2000). Aşağıda birbirleriyle pek etkileşmeden yaklaşık 60 yıldır kendi mecralarında 

gelişimlerini sürdürmüş bu iki temel yaklaşımın önyargı konusundaki bulguları kısaca 

özetlenecektir. 

Bireysel Düzeyde Önyargı 

Önyargı konusunda doğrudan klasik psikanalizden oldukça etkilenmiş ilk yaklaşım, İkinci Dünya 

Savaşı sonrasında Nazi ideolojisinin nasıl kitleselleşebilmiş olduğunu araştıran Adorno ve ekibinden 

gelmiştir (Adorno, Frenkel-Brunswik, Levinson, Sanford 1950). Adorno ve arkadaşları, 

otoriter kişilik yapısının önyargı üretiminde çok etkili olduğunu savunmuşlardır. Otoriter kişilik 

boyutları olarak, öteki sosyal gruplara ve azınlıklara yönelik önyargı, kendi sosyal grubunu yüceltme, 

politik-ekonomik muhafazakarlık ve anti-demokratik tutumlar tanımlanmıştır. Bu yaklaşımda 

altta yatan psikanalitik varsayım, çocukluk dönemlerinde ebeveynleri tarafından baskılanmış/cezalandırılmış 

kişilerin, cinsellik ve/veya saldırganlık dürtüleriyle ilgili psişe-içi 4 çatışmalarını 

dengeleyebilmek için otoriter bir kişilik geliştirdikleri ve bu kişilik üzerinden kendi geçmiş baskılanmışlıklarını 

başkalarına yansıttıkları şeklinde özetlenebilir. Bu yaklaşım, orijinal haliyle bir 

süre popüler olmuşsa da 1960’lardan itibaren, klasik psikanalizin iniş trendine geçmesine paralel 

olarak pek sözü edilmez hale gelmiştir. Temel neden, orijinal çalışmanın taşıdığı metodolojik sorunlardır. 

Yıllar sonra otoriter kişilik yaklaşımından kökenlenen, ama bu sefer çok daha incelikli metodoloji 

kullanan iki araştırma çizgisi ortaya çıkmıştır: 1) Altemeyer (1981), gelenekselcilik, oto- 

(4) Psişe-içi (intrapsychic): ruhsal aygıt içinde ve içsel psikolojik süreçler.


riter saldırganlık ve otoriter itaatkarlık gibi boyutları olan sağ-kanat otoriterliğin, önyargı oluşumuna 

katkıda bulunan önemli bir kişilik boyutu olduğunu göstermiştir. 2) Sidanius ve Pratto 

(1999) ise kendi sosyal grubunun diğer gruplara hâkim/üstün olmasını tercih etmek şeklinde tanımlanan 

sosyal hâkimiyet yöneliminin önyargı oluşumuna katkıda bulunan ayrı bir önemli kişilik 

boyutu olduğunu göstermiştir. 

Bu ve benzeri araştırmalar sonrasında, bu iki kişilik boyutunun birbirinden özerk olduğu 

ve iki farklı tip otoriter kişilik örgütlenmesine işaret ettiği düşünülmüştür: Sırasıyla boyun eğen ve 

baskın. (Altemeyer, 1998; Duckitt, 2001). Her iki tip de önyargı oluşturmaya katkıda bulunur. 

Karakterolojik psikanalitik bir yaklaşımla, Young-Bruehl (1996) üç değişik karakter/kişilik 

örgütlenmesinin üç farklı tarzda önyargı oluşumuna neden olacağını savunmuştur. Obsesif/paranoid 

tarz, katı kişilik yapısı nedeniyle ötekiyle rahat, esnek ve eşit ilişki kuramayan, ötekinden 

kolayca kuşkulanan bir kişilik tarzıdır. 5 Bu tarzın ürettiği önyargılar, daha katı ve istikrarlı, değişime 

oldukça dirençli önyargılardır. Histerik tarz ise, obsesif tarzın tersine oldukça izlenimsel, değişken 

ve duygu kabarmalarıyla seyrettiği için bu tarzın oluşturduğu önyargılar da istikrarsız ve 

değişkendir. Narsisistik kişilik tarzının oluşturduğu önyargılar ise, kendisi ve başkaları için değersizleştirme-yüceltme 

ekseninde salınır, gerçekçi/makul orta yol çok mümkün değildir. Young-Bruehl’in 

yaklaşımında, önyargının anlaşılabilmesi için ben-öteki ya da biz-öteki konumlanmalarına 

ek olarak değişik kişilik tarzları şeklinde örgütlenmiş bilinçdışı arzu ve fantezilerin de incelenmesi 

önerilmektedir. 

Klasik psikanalitik yaklaşımlar genel olarak önyargının çatışma ya da tehdide uyum sağlamada 

kullanılan bir psikolojik araç olduğunu kabul ederler. Önyargı, istenmeyen cinsel veya saldırgan 

itkileri, yer değiştirme, 6 yansıtma ya da yansıtmalı özdeşim 7 gibi savunma mekanizmalarını 

kullanarak dışa atar, bu sayede ilişkili psişe-içi kaygıyı yatıştırır, duygulanımı düzenler. Örneğin, 

katı süperego taleplerinden türeyen kendini suçlama eğilimlerinin yarattığı kaygı, suçlamanın 

günah keçisi haline getirilmiş bir bireye ya da gruba yansıtılmasıyla yumuşatılır. Suçlama ve buna 

bağlı saldırganlık içten dışa atılmış olur. 

(5) Kişilik tarzı ile kişilik bozukluğunu ayırt etmek gerekir. Kişilik bozuklukları, toplumun görece dar bir kesiminde görülen, uç 

düzeyde kişilik ve ilişki problemleriyle seyreden psikopatolojik tanı kategorileridir. Kişilik tarzı ise, hepimizin sahip olduğu, 

belli kişilik özellikleri ve örüntülerinin bir araya gelmesiyle oluşmuş, patolojik olması gerekmeyen, kendimizle ve başkalarıyla 

ilişkilenme üslubumuzdur. Karakter/kişilik yapısının/tarzının nasıl olduğunu ön plana alan yaklaşımlara ‘karakterolojik’ 

yaklaşımlar denir. 

(6) Yer değiştirme, psikanaliz içinde tanımlanmış, bilinçdışı bir savunma mekanizmasıdır. Bu mekanizmada, cinsel ya da saldırgan 

itkiler daha kabul edilebilir ya da daha az tehdit edici hedeflere dönüştürülür. Örneğin, patronuna kızan ama bu öfkeyi 

ifade edemeyen işçinin eve gelip karısını ya da çocuğunu dövmesi veya yoksulluğun yarattığı gerilimin yoksulluğun kaynaklarıyla 

hiçbir ilgisi olmayan bir azınlık gruba yönelik saldırganlığa dönüşmesi. 

(7) Yansıtma, psikanaliz içinde tanımlanmış bilinçdışı bir savunma mekanizmasıdır. Bu mekanizmayı kullanan kişi, kendi içindeki 

kabul edilemez arzu ve itkileri başkasına atfeder. Bir kişiden ya da bir insan grubundan aslında nefret ediyorsam ve bu 

duygumla yüzleşmek şu ya da bu yüzden çok tehdit ediciyse, bilinçdışı olarak nefretimi o kişiye ya da gruba yansıtırım; onların 

benden nefret ettiğini sanmaya başlarım. Yansıtmalı özdeşim savunma mekanizmasında ise, yansıtmaya ek olarak, yansıtmayı 

yaptığım kişi ya da grup yansıttığım duyguyla özdeşim içine girer ve mesela benden nefret ediyormuş gibi hisseder ve 

davranır.


Önyargının, gündelik hayattaki sıradan tercihler ve hatalar şeklinde olan daha selim görünümlerinden 

ve nefret/hiddet dolu bir yıkıcılıkla giden daha habis formlarından bahsetmek mümkündür 

(Parens, Mahfouz, Twemlow ve Scharff 2007). Klasik psikanalitik yaklaşımlar, önyargı 

konusunda bize önemli içgörüler kazandırsalar bile, meseleyi temel olarak birey-içi ve dürtü-temelli 

görmeyi aşamadıkları ve sosyal grup süreçlerine dair kapsamlı bir açıklama getiremedikleri 

için ciddi sınırlılıklar içerir. Ancak, bilinçdışı dinamikler, kişilik tarzı, narsisizm ve savunma mekanizmaları 

gibi psikanalitik kavramlar kapsamlı bir önyargı teorisi için vazgeçilmezdir. 

Sosyal Düzeyde Önyargı 

Sosyal grup dinamikleri üzerinden önyargı konusuna baktığımızda, en önemli katkıyı sosyal kimlik 

teorisinin çerçevesinde gerçekleştirilmiş araştırmaların yapmış olduğu görülür (Tajfel, Flament, 

Billig ve Bundy, 1971; Tajfel ve Turner 1986). Bu teoriye göre, insanlar kendi gruplarıyla 

(iç-grup) özdeşim kurarlar, onu daha değerli bulurlar; diğer grupları (dış-grup) daha değersiz bulurlar. 

Bu dinamikte iki temel kurucu faktör ön plana çıkar: Sınıflandırma ve özdeğer. 

Sınıflandırma (Categorization) 

İnsan canlısının, dünyayı, çevresini ve kendini anlayabilmek ve konumlandırabilmek için 

bilişsel olarak sınıflandırma yapmaya (kategorileştirmeye) ihtiyacı vardır. Sosyal ilişkileri de çeşitli 

özellikler üzerinden sınıflandırırız ve kendimize benzediğini düşündüklerimizle bir sosyal grup 

oluştururuz ya da verili kimi sosyal grupların içine doğar ve onlarla değişik derecelerde özdeşim 

kurarız. Sorun şu ki; insan canlısı kategoriler-arası farklılıkları abartmaya ve kategori-içi farklılıkları 

küçümsemeye eğilimlidir (Capozza ve Nanni 1986). Bu sayede iç-grup kendi içinde, dışgrup 

da kendi içinde tektipleştirilir (homojenizasyon) ve iç ve dış gruplar arasındaki farklar büyütülerek, 

iki grup arasındaki mesafe açılır. Ek olarak, insanlar diğer insanları öncelikle cinsiyet, 

yaş, deri rengi, anadili gibi görünür özellikleri üzerinden etiketlemeye ve sınıflandırmaya eğilimlidirler 

(Arcuri 1982). Böylece bu özellikler kolayca sosyal grupların/kimliklerin kurucu özellikleri 

olabilirler ve bu özellikler üzerinden iç-dış gruplar arasında katı ayrım çizgileri çizilebilir. 

Özdeğer (Self-Esteem) 

Kendimizi iyi hissedebilmek (özdeğerimizi [self-esteem] yüksek tutabilmek) için iç-grubumuzu 

dış-gruplara göre daha fazla kayırırız. İç-grup (biz), dış-gruplardan (onlardan/ötekilerden) 

daha iyidir/üstündür/değerlidir; dolayısıyla grubumla özdeşim içinde olan ben de iyi/üstün/değerli 

hissedebilirim. Bu çerçevede iç-grubuma pozitif önyargı geliştirip kayırmacı davranırken, dışgruplara 

negatif önyargı geliştirip ayrımcı davranabilirim. 

İç-grupla özdeşim düzeyi ne denli artarsa, dış-gruplara karşı geliştirilen önyargı ve ayrımcılıkların 

dozu da o denli artar (Brewer 1999). Sosyal psikoloji alanında yapılmış araştırmalara 

dayanarak, gruplararası ilişkilerdeki önyargı ve ayrımcılık üreten bu katı iç-dış ayrımının, belirli


koşullara sahip gruplararası temas ile yumuşatılabileceği gösterilmiştir. Bu koşullar, eşit statüde 

olmak, ortak amaçlara sahip olmak, bir eylem üzerinden işbirliği yapmak ve gruplararası çatışma 

durumunda bir otoritenin yaptırım gücünü elinde bulundurması şeklinde tanımlanmıştır (Fiske 

2000). 

Evrim psikolojisi açısından bakıldığında, insan canlısının onbinlerce yıl süren evrim serüveninde 

sosyal grup aidiyeti, hayatta kalma ihtimalini arttıran çok önemli bir faktör olarak görünmektedir 

(Caporael, 1997; Fiske 2000). İnsanlık tarihinin çok büyük bölümünde grup dışına 

atılmak ölümle eşdeğerdir. Dolayısıyla sosyal grup aidiyeti ihtiyacının biyo-psiko-sosyal bir ihtiyaç 

olduğu söylenebilir. Evrimsel açıdan, hayatta kalmak için iç-grup ahengini/dayanışmasını arttırmak 

ve dış-gruplara karşı dikkatli/kuşkucu davranmak önemlidir. Böylesi bir evrimsel temele 

dayanarak, Fiske (1998, 2000), sosyal grup ilişkileri açısından insanların beş ana motivasyon 

kaynağı olduğunu belirtir. Önem sırasına göre: Grup aidiyeti, ortak sosyal anlayış, etkili sosyal 

ilişkilerin denetimi, kendini geliştirme ve diğer iç-grup üyelerine güven. Bu motivasyon kaynaklarından 

beslenerek kurulan ve idame ettirilen sosyal grupların (ve sosyal kimliklerin) zaman içinde 

bir sosyal kurgu (construction) oldukları unutulur (çoğunlukla unutturulur) ve sanki ezeli ve ebedi 

belli bir özleri olan kendinde-varlık niteliği kazanırlar. Bu bakış açısına özcülük (essentialism) 

denir. Özcülük, iç veya dış-sosyal grupları kalıpyargılar üzerinden homojenleştirmiş bir şekilde algılar; 

iç-grupların iyi, dış-grupların kötü özlere sahip olduğunu iddia eder; gruplararası geçişkenlikleri 

ya inkar eder ya da iyi gözle bakmaz. Bu bakış açısına göre, örneğin kadınlığın, erkekliğin, 

Türklüğün, Kürtlüğün, Müslümanlığın, Hristiyanlığın, vb. değişmez ezeli-ebedi özleri vardır ve 

bu sosyal gruplara mensup insanlar bu öz üzerinden tanımlanıp değerlendirilebilir. 

Kalıpyargı, önyargı ve ayrımcılığın, nasıl da kolayca üretilebileceği deneysel olarak da gösterilmiştir. 

Bu deneylerin en ilginçlerinden biri, meslekten sosyal psikolog olmayan bir öğretmen 

tarafından 1970 yılında ABD’de ilkokul 3. sınıf öğrencileri üzerine gerçekleştirilmiştir (Peters 

1971). Aşağıda özetini verdiğim bu deney bize göz rengi gibi tamamen uydurma bir değişken üzerinden 

bile çok kısa sürede iç ve dış-grupların oluşturulabildiğini ve çok ciddi derecede önyargı ve 

ayrımcılığın üretilebildiğini göstermektedir. 

ÖNYARGI VE AYRIMCILIĞIN KURMACA DOĞASI: 

GÖZ RENGİ ÜZERİNDEN SOSYAL KİMLİK KURMA 

ABD’de 1969’da Martin Luther King’in bir suikastle öldürülmesinden sonra, Iowa eyaleti Riceville 

kentinde kendi öğrencilerine (3. sınıf) ırksal ayrımcılık konusunu deneyimsel olarak öğretmek 

ve onları ayrımcılığa karşı duyarlı bir hale getirmek isteyen ilkokul öğretmeni Jane Elliot, bir gün 

sınıfa gelip öğrencilerini göz renkleri üzerinden iki gruba ayırır: Mavi gözlüler ve kahverengi 

gözlüler.


Elliot, mavi gözlülere bazı özel ayrıcalıklar tanır: Daha fazla öğle yemeği yiyebilme, daha uzun 

teneffüsler, öğle yemeğine daha önce gidebilme vb. “Çünkü”, der “mavi gözlü insanlar kahverengi 

gözlülerden daha iyi, daha üstün, daha akıllıdırlar. Benim de diğer zeki insanlar gibi mavi gözlerim 

var.” Dahası kahverengi gözlüler, daha “akıllı” olan mavi gözlülerden kolayca ayırt edilebilsinler 

diye daha geniş yakalar takacaklar ve sınıfın en arka sıralarında oturacaklardır. Elliot, mavi 

gözlülerin daha akıllı, diğerlerinin daha unutkan ve tembel oldukları yönündeki cümleleri sık sık 

tekrarlar. 

Dakikalar içinde, mavi gözlüler kahverengi gözlülere aşağılayıcı sıfatlar takmaya, alay etmeye, 

onlar aptalmış gibi davranmaya başlarlar; kurallara uymadıklarını düşündüklerinde kahverengi 

gözlüleri cezalandırmak için çok hevesli olurlar. 

Deneyin ikinci gününde, Elliot sınıfa gelip, önceki gün yanlış yapmış olduğunu, aslında kahverengi 

gözlülerin mavi gözlülerden daha akıllı ve üstün olduklarını söyler ve ayrıcalıkları bu sefer 

kahverengi gözlülere verir. Geniş yakaları da bu sefer mavi gözlüler takmak zorundadır. Yine dakikalar 

içinde bu sefer “üstün” olan kahverengi gözlüler mavi gözlülere aynı aşağılayıcı/ayrımcı 

muameleleri yapmaya başlarlar. 

Bu deneyin sonuçları genel olarak şöyle özetlenebilir: 

• Her iki durumda da “üstün” olarak etiketlenen çocuklar daha güvenli, daha buyurgan davranmaya 

başlamışlar ve ödevlerde/sınavlarda daha başarılı olmuşlardır. 

• Her iki durumda da “aşağıda” olarak etiketlenen çocuklar yaklaşık 15 dakika içinde özgüven 

erozyonuna uğramışlardır. Bu çocukların hal ve tavırlarında depresif işaretler gözlenmiştir. 

Kimi çocuklar “aşağıda” oldukları için ağlamışlardır. Bu genel mutsuzluk, derslerine 

de yansımış ve “aşağıdaki” grup, derslerine odaklanamamış ve daha başarısız olmuştur. 

• “Aşağıdaki” grup üyeleri arasında saldırganlık artmıştır. Kavgalar, alay etme, vurma, kindarlık, 

suçlama ve çeşitli anti-sosyal davranışlar gözlenmiştir. 

• Her iki durumda da “üstün” diye nitelenen çocuklar hiyerarşik sınıflandırmayı sevmişlerdir. 

Sonradan “üstün” olanlar intikam peşinde koşmuşlardır. 

• Sonuç olarak, birbirleriyle arkadaş olan ve deney gününe kadar göz rengi üzerinden bir 

gruplaşma yaşamamış 9 yaşındaki 3. sınıf öğrencileri, otorite olarak gördükleri öğretmenlerinin 

yönergesi sonucu, dakikalar içinde göz rengi üzerinden saflaşabilmiş ve bu saflaşma 

üzerinde ciddi derecede önyargı ve ayrımcılık üretebilmiştir. Bu deney, her tür ayrımcılığın 

kristalleşmiş bir prototipini gösterir. 

Kaynak: Peters, W., A Class Divided, Graden City, Doubleday, New York, 1971. Orijinal deney 

üzerine 20 yıl sonra yapılan belgesel için bkz. Elliot, J., “Discovering psychology”, Program 

20, (PBS Video Services), Annenberg, CPB Program, Washington, DC, 1990.


Sonuç 

Önyargı ve ayrımcılık olgularını kapsamlı bir şekilde anlamak için psikanaliz ve sosyal psikoloji 

literatürüne başvurmak kaçınılmazdır. Ancak katkılarının yanı sıra bu iki yaklaşımın bazı sınırlılıkları 

da vardır. Örneğin klasik psikanalitik yaklaşımlar konuyu temelde birey-içi ve dürtü temelli 

görürler ve sosyal grup süreçlerine dair kapsamlı bir açıklama getiremezler. Öte yandan sosyal 

grup dinamikleri de birey-içi yaklaşımları dikkate almadan anlaşılamaz. Ne var ki bu iki yaklaşım 

pek etkileşmeden yaklaşık altmış yıldır kendi mecralarında gelişimlerini sürdürmüştür. Peki, 

psikanaliz ve sosyal psikolojinin önyargı konusunda uzun yıllar birbirlerine değmeden yaptıkları 

katkılar, yaratıcı ve verimli bir şekilde bir araya getirilebilir mi? Bu zor ve ilginç sorunun cevap 

denemesini bu derlemedeki “Önyargı ve Ayrımcılığa İlişkisel Psikanalitik Açıdan Bir Bakış” başlıklı 

makalede yapmaya çalışacağım. 

Kaynakça 

Adorno, T. W., Frenkel-Brunswik, E., Levinson, D. J., ve Sanford, R. N., (1950) The authoritarian personality, 

Harper, New York. 

Allport, G. W., (1954) The nature of prejudice, Addison-Wesley, Reading, MA. 

Altemeyer, B., (1981) Right-Wing Authoritarianism, University of Manitoba Press, Winnipeg, Canada. 

Altemeyer, B., (1998) “The other ‘authoritarian personality”, M. P. Zanna (der.), Advances in experimental social 

psychology, Cilt 30, Academic Press, New York, s. 47-92. 

Arcuri, L., (1982) “Three patterns of social categorization in attribution memory”, European Journal of Social 

Psychology, 12, s. 271-282. 

Bodenhausen, G.V., Sheppard, L.A., Kramer, G.P., (1994) “Negative affect and social judgment: The differential 

impact of anger and sadness”, European Journal of Social Psychology, Special Issue: Affect in Social Judgments 

and Cognition, 24:1, s. 45-62. 

Brewer, M.B., (1999) “The psychology of prejudice: ingroup love or outgroup hate?”, Journal of Social Issues, 55, 

s. 429-444. 

Caporael, L.R., (1997) “The evolution of truly social cognition: The core configurations model”, Personality and 

Social Psychology Review, 1, s. 276-298. 

Capozza, D. ve Nanni, R., (1986) “Diffrentiation processes for social stimuli with different degrees of category 

representativeness”, European Journal of Social Psychology, 16, s. 399-412. 

Duckitt, J., (2001) “A dual-process cognitive-motivational theory of ideology and prejudice”, M. P. Zanna (der.), 

Advances in experimental social psychology Cilt 33, Academic Press, New York, s. 41-113. 

Fiske, S. T., (1998) “Prejudice, stereotyping, and discrimination”, D. T. Gilbert, S. T. Fiske, ve G. Lindzey (der.), 

The handbook of social psychology, 4. baskı, McGraw-Hill, New York, s. 357-411. 

—, (2000) “Stereotyping, prejudice, and discrimination at the seam between the centuries: evolution, culture, 

mind, and brain”, European Journal of Social Psychology, 30, s. 299-322. 

Jones, J. M., (1997) Prejudice and racism, 2. baskı, McGraw-Hill, New York. 

Kahneman, D. T., Slovic, P., ve Tversky, A., (1984) Judgment under uncertainty: Heuristics and biases, Cambridge 

University Press, New York. 

National Research Council, (2004) Measuring Racial Discrimination, Panel on Methods for Assessing Discrimination, 

der. R.M. Blank, M. Dabady, C.F. Citro, Natl. Acad. Press, Washington, DC. 

Nelson, T. D., (2002) The psychology of prejudice, Allyn and Bacon, Boston, MA. 

Quillian, L., (2006) “New approaches to understanding racial prejudice and discrimination”, Annual Review of


Sociology, 32, s. 299-328. 

Paker, M., (2006) “Lincin Psiko-politiği”, Birikim, 211. 

Parens, H., Mahfouz, A., Twemlow, S. ve Scharff, D. (der.), (2007) The Future of Prejudice Psychoanalysis and 

the Prevention of Prejudice, Guilford Press, New York. 

Peters, W., (1971) A Class Divided, Doubleday, Graden City, NY. 

Sidanius, J., ve Pratto, F., (1999) Social dominance: An intergroup theory of social hierarchy and oppression, 

Cambridge University Press, Cambridge, UK. 

Simon, H. A., (1982) Models of bounded rationality, MIT Press, Cambridge, MA. 

Tajfel, H., Flament, C., Billig, M., ve Bundy, R., “Social categorization and intergroup behavior”, European Journal 

of Social Psychology, 1, 1971, s. 149-177. 

Tajfel, H. ve Turner, J. C., (1971) “The social identity theory of intergroup behavior”, S. Worchel ve W. G. Austin 

(der.), Psychology ofIntergroup Relations, NelsonHall, Chicago, s. 6-13. 

Westen, D., (1999) “The scientific status of unconscious processes: Is Freud really dead?”, Journal of the American 

Psychoanalytic Association, 47, s. 1061-1106. 

Wright ve Bower, (1994) “Mood effects on subjective probability assessment”, Organizational Behavior and Human 

Decision Processes, 52:2, s. 276-291. 

Young-Bruehl, E., (1996) The Anatomy of Prejudice, Harvard University Press, Cambridge.

3 

Gerçekten Eşit miyiz? 

Acı(ma), Zayıf Gör(me) ve Yok Say(ma) Ekseninde 

Engelli Ayrımcılığı 1 

Süleyman Akbulut 2 

Özet 

Giriş 

Rakamlarla Kendini Gösteren Ayrımcılık 

Engelli İstihdamı 

Engelliler ve Eğitime Erişimde Ayrımcılık 

Engelli Ayrımcılığının Beslenme Noktaları 

Ne Yapmalıyız? 

Çerçeveden Taşanlar 

Kaynakça 

Özet 

Toplumda engellilerin sorunlarını ekonomik, sosyal sorunlara indirgeyerek bu sorunları tıbbi ya 

da sosyal yaklaşımlarla çözmeye çalışan anlayış, genel kabul görmektedir. Bu yaklaşım gerçekten 

tam anlamıyla doğru bir yaklaşım mıdır? Yoksa bütün bu sorunlar temelde yatan bir başka sorunun, 

ayrımcılık sorununun üzerinde yükselen ikincil sorunlar mıdır? Bu metinde, engellilere yönelik 

yaygın tutumların temelinde ayrımcılığın olduğu ortaya koyulacak, konu hakkındaki istatistikler 

aktarılacak, engellilere yönelik tutum ölçümleri ve toplumun genel davranış modelleri irdelenecektir. 



(2) Süleyman Akbulut, ekonometri ve kamu yönetimi dallarında eğitim aldı. Engelliler konusunda faaliyet gösteren çeşitli sivil 

toplum kuruluşlarının yönetim kurullarında görev alarak engelli yasal haklarının kazanılması için çalıştı. Doğan Kitap tarafından 

2008 yılında Sandalye, 2012 yılında Her Savaş Bir Tanrı Öldürür isimli romanları yayınlandı. Hâlen Toplumsal Haklar 

ve Araştırmalar Derneği Başkanlığı ve Görme Özürlüler Derneği Danışmanlığı görevini sürdürmektedir.

24 süleyman akbulut 

Giriş 

Sakat bireyin yaşamında sıkça karşı karşıya kaldığı bir durumdur ayrımcılık. Sokağınızın kaldırımında 

diğer insanlar gibi ilerleyemezken, bir toplu taşıma aracına binmeye çalışıp da bunu başaramazken, 

eğitiminizi sürdüremezken, iş bulamazken, tek başınıza özgürce, kendinize yeterek yaşamınızı 

sürdüremezken karşınıza çıkan, ayrımcı uygulamalardır aslında. Size uygun yapılmayan 

bir kaldırımda yürüyemediğinizde “bütçe yetmediği için o düzenlemeleri yapmadık” diye gayriciddi 

bir mazeretle karşılaşırken, “engelli bir çocuğun sorumluluğunu alamam” denilerek çocuğunuzun 

okul kaydı yapılmazken, “sizi işe alırdık; ama iş yerinin koşulları uygun değil. Maaşınızı 

verelim; ama işe gelmeyin, gerek yok” diye lütufta bulunuluyormuş gibi dışlanırken başınıza gelen 

şey, dolaylı ya da dolaysız bir ayrımcı uygulamadır gerçekte. 

Ayrımcılık olgusu söz konusu olduğunda ilk akla gelen; ırk ayrımcılığı, din-mezhep ayrımcılığı 

ve cinsiyet ayrımcılığıdır. Engellilere yönelik ayrımcılık, ancak son yarım yüzyılda giderek 

artan bir biçimde dikkatleri çekmeye başlamış, tanımlanmış ve önlenmesi için tedbirler geliştirilmeye 

çalışılmıştır. Engellilere yönelik ayrımcılığın, son yarım yüzyıla kadar dikkatleri üzerine çekmemesinde 

temel olarak iki faktör rol oynamıştır: 

1) Ayrımcılık karşıtlığı ve mücadelesi, tarihsel süreç içinde genelden özele doğru (sınıf, ırkdin, 

mezhep-cinsiyet) aşama aşama yol alan bir süreç izlemiştir. Bu bağlamda engelli ayrımcılığı, 

genelden özele doğru gelişen ayrımcılık mücadelesinin son uzantılarından biri 

olarak gündeme gelmiş ve dikkat çekmiştir. 

2) Diğer taraftan ayrımcılığın kendini gösterdiği davranış modelleri de bu ‘geç fark ediş-geç 

tanımlayışta’ etkili olmuştur. Örneğin, ırka, dine ya da cinsiyete yönelik ayrımcılık, kendini 

çoğu zaman şiddetle, savaşla, soykırımla dayatmış, özgürlükten mahrum ederek, siyasal 

haklar tanımayarak, yasalar önünde eşit saymayarak, hatta kimi zaman köleleştirerek kendini 

ortaya koymuştur. Fakat engellilere yönelik ayrımcılık (Antik dönem Sparta toplumunda 

sakatların öldürülmesi ya da Nazi dönemi Almanyasında sakatlara evlenme yasağı 

getirilmesi veya sakatların hadım edilmesi gibi münferit uygulamalar dışında) kendini bu 

tip şiddetli ve keskin uygulamalarla ortaya koymamıştır. Bu durum, sakatlara yönelik yaklaşımların 

ayrımcılık olduğu düşüncesini akla getirmemiş, onlara yönelik uygulamalar başka 

algı, biçim ve şekillerle dillendirilmiştir. 

Engelli insan, tarih boyunca, acıma, merhamet etme duyguları eşliğinde algılanmıştır. Kabile 

kültürlerinden bu yana süregelen ortak yaşam kültürü, koruma, dayanışma geleneği ve buna 

paralel olarak din kurumları, engellileri, merhamet edilmesi, iyi davranılması öğütlenen insan kategorisi 

olarak göstermiştir. Bu acıma, merhamet etme duygusu ve engellinin aciz insan olduğu algısı, 

engellilere yönelik ayrımcılığın ve ayrımcı uygulamaların üstünün örtülmesine, çoğu durumda 

fark edilmemesine sebep olmuştur. 

Bu algı biçiminde engelli, ‘zayıf, başkasının yardımına muhtaç, acınacak bir varlık’tır. Bu

gerçekten eşit miyiz? acı(ma), zayıf gör(me) ve yok say(ma) ekseninde engelli ayrımcılığı 25 

algının bir uzantısı olarak da “Engellinin yetenekleri kısıtlıdır. Toplum ondan bir şey beklememeli, 

onun yerine onun yaşamını idame ettirme görevini üstlenmelidir” yaklaşımı benimsenmektedir. 

Bu ayrım, çoğu zaman bilinç düzeyinden çok, bilinçaltında kendine zemin bulmuştur. Önyargılarla, 

bilgisizlikle ve iletişimsizlikle beslenen süreç, ötekileştirmeye ve dışlamaya evrilmiş, bunun sonucunda 

da engellilere yönelik ayrımcılık doğmuştur. 

Önyargılar 

Bilgisizlik 

İletişimsizlik 

Ötekileştirme 

Dışlama 

Toplumdan tecrit 

Ayrımcılık 

Yukarıdaki şekilde tanımlanan süreç her şeyi basitçe özetlemektedir. Zayıf olarak tanımlanan, 

yetenekleri kısıtlı kabul edilen sakat bireyin ihtiyaçları ve yaşam beklentileri, toplum tarafından 

(özelde ailesi ve yakın akrabaları tarafından) karşılanan temel fiziki ihtiyaçlara indirgenmiştir. 

Öyle olduğu için de engelli bireyin, toplumun diğer bireyleri gibi sokağa çıkması, eğitim görmesi, 

istihdam olanağına kavuşturulması gibi olgular gereklilik olarak görülmekten çıkmıştır. Engelli birey, 

evinde ya da yaşadığı kısıtlı mekânlarda yaşamını sürdürme kurgusu üzerinden dışlanmış ve 

toplumdan soyutlanmıştır. 

Fiili durum itibariyle engelli birey eğitim, seyahat, istihdam, sosyal güvence, toplum yaşamına 

intibak vb. bütün temel haklarından yararlanmasının imkânsız kılındığı bir dünyaya hapsedilmiştir. 

Sokaklar, yollar, ulaşım araçları onlara göre yapılmamış; kamusal hizmet binalarının 

tasarım ve inşasında engelli ihtiyaçları göz önünde bulundurulmamıştır. İş yerlerinde engelli istihdamından 

kaçınılmış ya da engelliler istihdam edilse bile vasıfsız işlerde istihdam edilmiştir. 

Engellilerin bu döngüyü kırmak için verdiği mücadele, çoğunlukla ayrımcı uygulama ve 

yaklaşımlar yoluyla başarısız kılınmıştır. Bu sebeptendir ki, var olan erişim zorlukları ve imkânsızlığa 

rağmen hukuk fakültesini bitirmiş görme engelliler, iş yerlerinde (hatta kamu kuruluşların-


da bile) santral görevlisi olarak çalıştırılır hale gelmiştir. Onun işe alınmasında hukukçu olması 

değil, görme engelliliğinden kaynaklanan hafıza kapasitesi dikkate alınmaktadır. Yahut, yine bu 

yüzdendir ki; televizyonda bir engelli ile engelsizin evliliğini tebessümle izlerken, kendi çocuğu bir 

engelliyle evlenmek istediğinde aileler bu evliliğe karşı çıkabilmektedir. 

Zihinlerimizde engelliler konusunda bir ayrımın olduğu tartışmasız bir gerçektir. Aksi takdirde, 

ülkemizdeki yüzde 12,29’luk engelli nüfusu sokaklarda, yaşamın içinde görüyor olurduk. 

Nitekim istatistikler dışlamayı, yok saymayı ve ayrımcılığı doğrulayan rakamları ortaya koymaktadır. 

Rakamlarla Kendini Gösteren Ayrımcılık 

2005 yılı, engelli hakları konusunda milat sayılabilecek bir yıldır. Zira bu yıl, engellilerin yasal hakları 

konusunda birçok düzenlemeyi içeren, 5378 sayılı ‘Özürlüler ve Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde 

Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun’ yürürlüğe girmiştir. Bu kanun, engellilere 

yönelik ayrımcılığı (genel ayrımcılığın bir parçası olmaktan çıkararak) suç saymıştır. Bunun 

hemen akabinde 2007 yılında Birleşmiş Milletler (BM) tarafından imzaya açılan Engelli Kişilerin 

Haklarına Dair Uluslararası Sözleşme 2008 yılında Türkiye tarafından onaylanarak iç hukukun bir 

parçası haline getirilmiştir. 

Ancak bütün bu olumlu gelişmeler engellilere yönelik ayrımcı uygulamaları sonlandırmamıştır. 

2010 yılında T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi’nin yaptırdığı bir araştırmaya göre, engellilerin 

yüzde 65’i tanımadıkları insanların alaylarına maruz kaldığını, yüzde 42,7’si kamu görevlilerinin 

kötü muamelesiyle karşılaştığını dile getirmiştir. Bu ifadelerin uzantısında engellilerin 

yüzde 46’sı istihdam alanında, yüzde 51’i eğitim alanında, yüzde 39’u sağlık alanında, yüzde 

40’ı adalete erişimde, yüzde 51,3’ü de toplumsal yaşama katılımda ayrımcılık içeren uygulamalarla 

karşı karşıya kaldığını beyan etmektedir. 3 

Şüphesiz ki, engellilerin ayrımcılığa uğradığı inancı yersiz, kişisel ve öznel kanaatlerin ürünü 

değildir. Yaşanan birçok olay ve veri bu düşünceyi doğrular niteliktedir. 

Engelli İstihdamı 

İstihdam, yani çalışma, bir bireyin en temel gereksinimlerinden biridir. Bu, onun yaşamını idame 

ettirmesinin yanında, bir birey olarak psikolojik durumu ve sosyalleşmesi için de vazgeçilmez bir 

ihtiyaçtır. Bu düşünceden hareketle 4857 sayılı ‘İş Kanunu’ ile 50’den fazla işçi çalıştırılan yerlerde 

yüzde 3 engelli işçi istihdamı zorunlu hale getirilmiştir. 

İş ve İşçi Bulma Kurumu’nun (İŞKUR) 2008 yılı verilerine göre ortopedik, görme, duyma, 

konuşma ve zihinsel engelli nüfus 1.175.561 olarak ifade edilmekte, istihdama katılım oranı 

(3) T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı (ÖZİDA), (2010), Özürlülüğe Dayalı Ayrımcılığın Ölçülmesi Araştırması. 

Not: T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı’nın (ÖZİDA) adı ve teşkilat yapısı değiştirilmiştir. Kurum T.C. Aile ve 

Sosyal Politikalar Bakanlığı’na bağlanarak, Yaşlı ve Özürlü Hizmetleri Genel Müdürlüğü adını almıştır.


(255.214) yüzde 21.71 olarak verilmektedir. 4 Diğer taraftan, 2008 yılında iş talebinde bulunan 

(2007 yılından devreden başvurularla birlikte) 118.500 kişiden sadece 21.967 kişiye istihdam olanağı 

sağlanabilmiştir. Buna göre, iş talebinde bulunan engelliler içinde iş bulabilenlerin oranı sadece 

yüzde 18 civarındadır. Bu rakam, engellilere yönelik ayrımcılığın işaretlerini vermektedir. 

Engelli istihdam oranı ile engelsiz istihdam oranını karşılaştırmak bu saptamayı doğrulamaktadır. 

Türkiye İstatistik Kurumu 2010 yılı verilerine göre Türkiye’de genel işsizlik oranı yüzde 

11.9’dur. 5 Bu rakam, toplumdaki engelsiz bireylerin işsizliği esas alınarak tespit edilmiştir. Ancak 

bu işsizlik oranı dahi yüksek bulunmakta ve eleştirilerin odağı olmaktadır. Engelli olmayan bireylerin 

işsizlik oranı için bunca eleştiri yapılırken, neden benzer bir tartışma engellilerin işsizliği için 

yapılmamaktadır? Devlet, büyük ekonomik paketlerle engelli olmayan bireylerin işsizliğini önleme 

amaçlı mali ve politik tedbirler alırken, neden engelliler için benzer bir tutum sergilememektedir? 

Bu noktada şöyle bir sorunun gündeme gelmesi olasıdır: “Daha engelsizlere yeterince iş bulamamışken, 

engellilere nasıl bulalım?” İşte bu mazeret, görünüşte makul sayılan (ama engellilere 

yönelik ayrımcılığı tam olarak itiraf eden) ayrımcı bir yaklaşım olarak karşımıza çıkmaktadır. 

Kaldı ki, devletin personel politikasında engellilere yönelik ayrımcılığı açık bir biçimde görmek 

mümkündür. Resmi verilere göre, kamu kurum ve kuruluşlarında istihdam edilmesi gereken 

özürlü memur sayısının 48.549 olması gerekirken, 38.192 özürlü kadrosunun boş olduğu görülmektedir. 

Yani kamu sektöründe engelli işçi çalıştırılması zorunluluğuna kamunun kendisi uymamıştır. 

Kamuda engelli memur istihdamına ilişkin ayrımcı uygulamalar, daha işe alım aşamasında 

başlamaktadır. Kamuda istihdam edilen engelliler, sadece kendilerine özel olarak açılan bir sınavla 

işe alınmaktadır. Devletin engelli olmayan bireylere yönelik açtığı sınava giren, toplumun diğer 

bireyleri gibi sınavda başarılı olarak memur olmaya hak kazanan engellilerin atamaları, yetkililerce 

‘engellinin sadece ve sadece engellilere yönelik açılan sınavla memur olabileceği’ öne sürülerek 

yapılmamaktadır. 

Diğer taraftan, kamu sektöründe engelli işçi istihdam rakamları daha ürpertici sonuçlar ortaya 

koymaktadır. 2008 yılında özel sektörde engelli işçi istihdamı 21.540 iken, kamu sektöründe 

bu rakam (56 kadın, 371 erkek olmak üzere) 427’ye düşmektedir. Kamu kesiminde yüzde 3 işçi 

çalıştırma zorunluluğu kapsamında istihdam edilmesi gereken kotadan 2.034 işçilik kota doldurulmamıştır. 

Kamu kesimi, İŞKUR’a bu yüzden 2007 yılında 4 milyon 573 bin TL, 2008 yılında 

5 milyon 198 bin TL ceza ödemiştir. 6 Burada bir noktaya özellikle dikkat çekmek gerekir. 

Devlet, yüzde 3 engelli işçi istihdam zorunluluğu kuralına, yani kendi koyduğu kurala uymadığı 

için, kendi kendine para cezası ödemiştir. Daha da ilginci, devletin 2007 yılında 4.5 milyon TL ceza 

ödedikten sonraki yıl da (2008’de) o cezayı (hem de artarak) ödemiş olmasıdır. Başka bir ifadeyle 

devlet, adeta, “Cezasını öderim ama yine de engelli işçi istihdam etmem” demektedir. İşte 

(4) Türkiye İş Kurumu, 2008 yılı faaliyet raporu, http://statik.iskur.gov.tr/tr/rapor_bulten/2008_yili_faaliyet_raporu.pdf 

(5) Türkiye İstatistik Kurumu İl Düzeyinde Temel İş Gücü Göstergeleri, 2010 Haber Bülteni. 

(6) Türkiye İş Kurumu, 2008 yılı faaliyet raporu: http://statik.iskur.gov.tr/tr/rapor_bulten/2008_yili_faaliyet_raporu.pdf


bu, ayrımcılığın açık bir ifadesidir. 

Devletin engelli istihdamında kadın-erkek istihdam oranı da düşündürücüdür. Zira erkeklerin 

işe yerleştirilme oranı, kadınların neredeyse 7 katı civarında bir rakama ulaşmaktadır. Bu 

durum da engelli ayrımının içinde bir de cinsiyete dayalı engelli ayrımcılığının olduğunu ortaya 

koymaktadır. 

Son yıllarda özürlü işçi çalıştırılması konusundaki rakamlarda (özel sektörde) göreli bir artış 

söz konusudur. Ancak, engelli işçi istihdamındaki bu göreli artış yanıltıcı bir tablo ortaya koymaktadır. 

Zira istihdam edilen engellilerin sigortaları yapılmakta, maaşları verilmekte; ancak engellinin 

işe gelmesi istenmemektedir. İş yerine çalışmak üzere çağırılan engelliler için de tablo iç 

açıcı değildir. İş yerinde erişim kolaylığı sağlayacak düzenlemeler yapılmamakta, engelli, vasıfsız 

işlerde görevlendirilmekte, kimi hallerde eşit işe eşit ücret ilkesi ihlal edilmektedir. 

Örnek vaka: M.D.A. İngilizce öğretmeniyken kaza geçirerek felç olmuştur. Rehabilitasyon sonrası 

2006 yılında Mersin İl Milli Eğitim Müdürü’ne başvurarak göreve dönmek ister. İlçe Milli Eğitim 

Müdürlüğü, bu halde öğretmenlik yapamayacağını, ayrıca ona uygun bir okul olmadığını bildirerek 

talebi reddeder. Bu noktada M.D.A., izleyici derneğe başvurur. 

Ayrımcılığın içeriği: M.E.B. açısından makul uyumlulaştırma yapmama, Sağlık Bakanlığı personeli 

açısından doğrudan ayrımcılık. 

Sonuç: Dernek M.E.B’e başvurur ve atama yapılmasını talep eder. M.E.B. tarafından verilen resmi 

cevapta, M.D.A.’nın, öğretmenlik mesleğine dönmesinde bir sakınca bulunmadığını, öğretmen olmasına 

mani olacak bir hususun olmadığını belirtir. M.D.A.’ya Mersin Devlet Hastanesi’ne başvurduğunda 

bir doktor tarafından (sadece ayakları çalışmamasına rağmen) bu halde öğretmenlik yapamayacağı 

belirtilir ve “Ne yaparsan yap, sana rapor vermeyeceğiz” denerek talebi reddedilir. 

Dernek bunun üzerine durumu Eylül 2009’da Sağlık Bakanlığı’na bildirir. Bakanlık hakem hastane 

tayin eder ve M.D.A.’nın kişisel başvuruda bulunması halinde ilgili doktor hakkında işlem yapılacağını 

belirtir. Ancak M.D.A. uzun bir süre boyunca uğraşmasına rağmen olayın bu noktada tıkanması 

üzerine, –yılgınlığa düşerek– derneğin ısrarlarına rağmen talebinden vazgeçer. Doktor 

hakkında suç duyurusunda bulunmaz. İngilizce öğretmenliğini bırakır. 

T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi’nin “Toplum Özürlülüğü Nasıl Algılıyor?” başlıklı çalışmasında 

görüldüğü üzere ayrımcılık, işe alma aşamasında, maaş artışlarında, terfi sürecinde ya 

da iş değiştirme sırasında olabilmektedir. 

Bu ayrımcı davranış kalıplarının temelinde, engellinin iş yerinde görülmek istenmemesi 

yatmaktadır. Bu eğilimi besleyen kalıpyargılar şunlar olabilmektedir: 

• Engelli, işine düzenli gelemez. 

• Engelli verimli çalışamaz.


• Engelli bünyesi çalışmaktan olumsuz etkilenir. 

• Engelli, iş yeri için ekstra maliyetler doğurur. 

• Engelli, iş yerinde motivasyonu düşürür. 

• Engelli, iş yerini yasal açıdan sıkıntıya sokar. 

Engelliler ve Eğitim 

Örnek vaka: Tekerlekli sandalye bağımlısı P.Ç.’nin velisi, çocuğunun 2004-2005 eğitim öğretim yılında, 

Mediha Boysan İlköğretim Okulu’nda öğrenimini sürdürebilmesi için kayıt yaptırmak ister 

ve P.Ç.’nin sınıfının, giriş katta bulunan dershanelerden birinde olmasını talep eder. Okul müdürü 

tarafından velinin başvurusu reddedilir ve veli (engelli çocuğun yanında) “Ben sizin sakat çocuğunuzu 

almam” cevabıyla rencide edilir. 

İşlem: İzleyici dernek, müdürün bağlı bulunduğu İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü’ne yazılı bir başvuruyla 

P.Ç.’nin okula kaydının yapılmasını ve yetkili müdür hakkında soruşturma açılmasını talep 

etmiştir. İdari makam soruşturma başlatmış, çocuğun okula kaydının yapılması ve giriş kata sınıf 

açılması için talimat vermiş, müdüre disiplin (kınama) cezası vermiştir. 

Cezanın daha yüksek olmaması, olayı gören bir kişi olmamasından kaynaklanmıştır. Aile yasal 

süreç sonucunda, çocuğun okulda baskı göreceği endişesi ve çocuğun psikolojisi bozulacağı inancıyla 

P.Ç.’yi başka bir okula kaydetmiştir. 

2002 yılı verilerine göre ülkemizdeki 8,5 milyon engelli nüfusun 1 milyon 158 bininin 0-18 yaş arasında 

olduğu tahmin edilmektedir. Söz konusu nüfusun eğitim hakkından yararlanma oranları, engelsiz 

bireylere kıyasla vahim sayılabilecek bir tabloyu ortaya koymaktadır. Engelli (görme, ortopedik, 

işitsel ve zihinsel) nüfusun yüzde 40,97’si ilkokul, yüzde 5,64’ü ortaokul, (sonradan engelli 

olan çocukların sayısal katılımıyla) yüzde 6,9’u lise ve yüzde 2,42’si üniversite mezunudur. Görme 

engellilerin ‘brail’ (kabartma) yazı okuma yazma oranı yüzde 2,5’tir. Durum gayet açıktır. Yaşıtları 

herhangi bir engelle karşılaşmadan eğitim hakkını kullanırken, engelli çocuk, bu hakkından –onlar 

gibi fırsat eşitliği ilkesi çerçevesinde– faydalanamamaktadır. Burada şu noktanın altını kalın çizgilerle 

çizmek gerekir: Okulların mimari yapısının engelli çocuklara uygun olmayışını, eğitim için 

(oransal eşitliği koruyarak) özel eğitimci, uzman eğitimci istihdam edilmemesini engellilere yönelik 

ayrımcılık dışında başka türlü izah etmek, hukuken olmasa bile, etik açıdan mümkün değildir. 

Eğitim sistemimiz içinde, halihazırdaki (eğitim fakülteleri ve muadillerinde) eğiticilerin 

(özel eğitimciler hariç) engelli öğrenciye nasıl bir tutumla yaklaşacağına dair bir program mevcut 

değildir. Kaynaştırmalı eğitim sistemi içindeki sınıf öğretmenlerinin büyük çoğunluğu, bedensel 

engelli ya da görme engelli öğrencilere nasıl davranacağını, onların kendine özgü sorunlarına nasıl 

yaklaşabileceğini bilmemektedir.


Her ne kadar son yıllarda bu konuda oldukça önemli adımlar (özel eğitim sınıflarının ve 

özel eğitimci sayılarının artırılması, kaynaştırma eğitiminin yaygınlaştırılması, rehabilitasyon hizmetlerinin 

kalitesinin artması gibi) atılmış olsa da, genel durum, ayrımcılığın yakın gelecekte – 

yaygın ve etkin bir şekilde– sonlandırılabileceğinin işaretlerini vermemektedir. 

Engelli çocukların eğitim sırasında maruz kaldığı ayrımcı uygulamalar bununla sınırlı değildir. 

Birçok engelli çocuğun kaydı, idareciler tarafından ‘engelli çocuğun sorumluluğunu alamayacakları’ 

gerekçesiyle yapılmamaktadır. Kimi hallerde ‘engelli çocuğun diğer çocukların psikolojisini 

bozacağı’ ret gerekçesi olarak gösterilmektedir. Şüphesiz ki, bu olguların ölçülmesi ve ispatı 

üçüncü şahısların yanında gerçekleşen bazı olaylar ve yazılı belgelerdeki olgular dışında zordur 

(bkz. aşağıda verilen ÖSYS vakası). Ancak birbirinden habersiz birçok engelli çocuğun ya da velilerinin 

benzer olayları anlatması bu olgunun varlığının işaretlerini vermektedir. 

Eğitim alanındaki ayrımcı uygulamalar, üniversite sınavlarında dahi yaşanmıştır. Nitekim 

2009 yılı Üniversite Seçme Sınavı Kitapçığı’nda İstanbul Aydın Üniversitesi, ‘engelli öğrencilere 

hizmet verme olanaklarının bulunmadığı’nı ifade ederek, engelli öğrencilerin İstanbul Aydın Üniversitesi’ni 

tercih etmemelerini talep etmiştir. Engelliler konusunda faaliyet gösteren dört derneğin, 

ayrımcılık iddiasıyla konuyu savcılıklara intikal ettirmesinin ardından ÖSYM, YÖK ve üniversitenin 

yetkilileri ağız birliği etmişçesine söz konusu ifadelerin kitapçığa ‘sehven’ girdiğini belirtmişlerdir. 

Erişimde Ayrımcılık 

Geçmişte ülkemizin mimari yapı tasarım anlayışında engellilerin neredeyse hiç düşünülmediği 

aşikârdır. Bu düşünceden hareketle 2005 yılında yürürlüğe giren 5378 sayılı ‘Özürlüler Kanunu’nun 

geçici 2. ve 3. maddesi, var olan bütün resmi ve özel kamusal yapıların, kentsel mekânların 

ve toplu taşıma araçlarının 2012 yılına kadar engellilere uygun hale getirilmesi koşulunu koymuş 

ve 2005 yılından sonra yapılacak her kamusal binanın engellilere uygun bir biçimde inşa edilmesini 

zorunlu kılmıştır. Ne yazık ki yedi yıllık yasal sürenin dolmasına sayılı günler kala (29 Haziran 

2012’de) çıkarılan bir kanunla, bu süre bir yılı kesin, iki yılı opsiyonlu olmak üzere üç yıl 

uzatılmış bulunmaktadır. 

Ulaşımda –özellikle belediyelerle ilgili– sorunlar hâlâ yaygın olarak devam etmektedir. Örnek 

vermek gerekirse, İstanbul Büyükşehir Belediyesi (İBB), 2005 yılında yürürlüğe giren 5378 sayılı 

kanun ile zorunlu hale getirilmesine rağmen, İstanbul’un son yıllardaki en büyük toplu taşıma 

aracı projesi olan metrobüs sistemini engellilerin erişebilirliğine uygun yapmamıştır. Bu durum, 

Toplumsal Haklar ve Araştırmalar Derneği (TOHAD) tarafından mahkemeye intikal ettirilmiştir. 

Mahkeme 2010 yılının Nisan ayında İBB aleyhine sonuçlanmıştır. Benzer şekilde Görme Özürlüler 

Derneği, İstanbul Okmeydanı’nda 287 milyon TL’ye (yaklaşık 190 milyon dolar) yapılan devasa 

adliye binasının görme engellilere uygun yapılmadığı gerekçesiyle mahkemeye başvurma aşamasına 

gelmiştir.


Yukarıda verilen bazı örneklerden de anlaşılacağı üzere eğitim, istihdam ve erişim gibi temel 

haklarda engelli ayrımcılığının izlerini görülmektedir. Şüphesiz ki, benzer olumsuzlukları hayatın 

bütün alanlarında tespit etmek mümkündür; ama özü aynı olduğu için tekrar niteliğinde 

olacaktır. Yukarıda kısaca ortaya koyulan tabloyu üç başlık altında özetleyebiliriz. 

Engellilere yönelik ayrımcılık: 

• Yasada, yönetmelikte veya tüzüklerde yer alan ayrımcılık, 

• Yasayı uygulayanların tutum ve uygulamalarından kaynaklanan ayrımcılık, 

• Bireylerin birbirleri arasındaki eylem, tasarruf ve tutumlarından kaynaklanan ayrımcılık. 

Örnek vaka: 2009 Öğrenci Seçme ve Yerleştirme Sistemi (ÖSYS) Yüksek Öğretim Programları ve 

Kontenjanları Kılavuzu’nda, ‘Üniversitelerin Yükseköğretim Programlarının Koşul ve Açıklamaları’ 

başlıklı bölümün 134. sayfasında bulunan ve T.C. İstanbul Aydın Üniversitesi’nin giriş koşullarının 

anlatıldığı 52. fıkranın son satırında “Özürlü öğrencilere eğitim-öğretim verecek olanağımız olmadığından; 

özürlü öğrencilerin tercih etmemesi gerekir” şeklinde bir ibare tespit edilmiştir. 

İşlem: Aralarında izleyici derneğin de bulunduğu çeşitli STK’lar, İstanbul Aydın Üniversitesi, ÖSYM 

ve YÖK yetkilileri hakkında savcılığa konu hakkında suç duyurusunda bulunmuş, TCK’nın 122. 

maddesi kapsamında dava açılmasını istemiştir. Söz konusu üniversite olaydan dolayı özür dilemiş, 

YÖK ve ÖSYM yetkilileri olayın gözden kaçtığını belirtmiştir. Soruşturma hâlen devam etmektedir. 

Engelli Ayrımcılığının Beslenme Noktaları 

• Sosyal temas yoksunluğu: 

Engelli birey(ler) ile engelli olmayan birey(ler) arasındaki iletişimsizlik, bu iki sosyal grup 

arasında önyargıların doğmasına ve yabancılaşma yaşanmasına sebep olmaktadır. Böyle 

olduğu için toplum, engelliyi sadece tıbbi eksende (yani fiziksel fonksiyon kaybıyla) algılamaktadır. 

Dünyada 1960’lı yıllarda terk edilen ve tıbbi yaklaşım olarak nitelendirilen 

bu yaklaşımda, toplumun engelli için yaptıkları, (tekerlekli sandalye, yardımcı cihaz, 

tıbbi malzeme vb.) tıbbi ihtiyaçlarının karşılanmasına indirgenmektedir. Engellinin sosyal 

yaşama katılımının, diğer toplumsal gruplardan arındırılmış (engelli parkı, engelli tatil 

köyü vb.) mekânlarda sağlanması öngörülmektedir. Dışlayan, yabancılaştıran ve yok 

sayan bu yaklaşımlar, ayrımcılığın en önemli beslenme noktalarından birini oluşturmaktadır.


• Mali ve idari kaygılar: 

Devlet veya özel sektör kurum ve kuruluşlarının, engellilere yönelik yaşam kolaylaştırıcı 

veya engellileri yaşama dâhil edici birçok tedbiri (erişim, eğitim, makul uyumlaştırma 

vb.) mali kaygılar sebebiyle kısıtlaması, ertelemesi, ötelemesi ve/veya tamamıyla gündemden 

kaldırması, engelliye yönelik ayrımcı uygulamaların bir diğer yansımasıdır. Bugün 

için gerekli birçok düzenleme (örneğin, toplu taşıma araçlarının engellilerin erişimine 

uygun hale getirilmesi), bütçe kısıtları ve mali yetersizlikler gerekçe gösterilerek yapılmamaktadır. 

Yakın zamanda bir dava esnasında İstanbul Büyükşehir Belediyesi, 

metrobüs hattının engellilere uygun olarak inşa edilmemesini mali kısıtlarla gerekçelendirmiştir. 

• Engellilerle ilgili STK’ların kamuyla, yasama ve yürütme organlarıyla ilişkilerindeki eksiklik 

ve yanlışlıklar: 

Engelli haklarının yaşama geçirilmesi ve ayrımcı uygulamalarla mücadele edilmesi konularında 

en büyük görevin düştüğü STK’ların önemli bir bölümü, maalesef hak temelli 

mücadele yerine yardım temelli mücadele modelini benimsemiş durumdadır. Bu bağlamda 

dikkatlerini engellilere yönelik ayrımcılıkla mücadele etme konusuna yöneltmek 

yerine, kamudan yardım temin etme konusuna vermiş oldukları görülmektedir. Diğer 

taraftan, yaygın bir biçimde düzenlenen SMS mesajlarıyla para gönderme, pet şişe kapağı 

toplamak gibi garip yardım toplama kampanyaları yüzünden engelliler, destek verilmesi 

gereken ‘zavallı, yardıma muhtaç insanlar’ olarak algılanır olmuştur. 

Bu haliyle aslında engellinin acınacak biri olarak tanımlanmasında ve bu algının bir uzantısı 

olarak (çoğu zaman bilinçdışı uygulamalarla) ayrımcılığa maruz kalmasında engelliler konusunda 

çalışan STK’ların da etkisi büyük olabilmektedir. O halde geriye şu soruyu sormak kalmaktadır. 

Ne Yapmalıyız? 

Engellilere yönelik ayrımcılığın önlenmesi ve bununla mücadele edilmesi, toplumun engellilere sunacağı 

bir lütuf ya da fedakârlık değil, temel bir insanlık vazifesidir. Bu mücadele, ancak toplumun 

engelli-engelsiz bütün bireylerinin ortak çabasıyla, kolektif hareketiyle kazanılabilecektir. Bu 

noktada yapılması gerekenleri şu başlıklar altında toplayabiliriz: 

A) Kamusal düzeyde yapılabilecekler: 

– Her şeyden önce, toplumda engelliye yönelik empati duygusunun geliştirilmesi gerekmektedir. 

Bunun sağlanması için kamusal bir bilinçlendirme ve bilgilendirme 

hareketine ihtiyaç vardır. Bu hareketin hedefi, topluma, insan hakları temelli, fırsat


eşitliğini sağlamayı amaç edinen yaklaşımı benimsetmek olmalıdır. 

– Devletin, T.C. Anayasası’nın 10. maddesinde belirtilen eşitlik ilkesinin hayata geçirilmesi 

için etkin tedbirler alması gerekmektedir. Bunun sağlanabilmesi için de, başta 

engelliler konusunda faaliyet gösteren STK’lar olmak üzere, bütün sosyal grupların, 

kamuoyu baskısını yasama ve yürütme erkinin üzerinde kurması gerekmektedir. 

– Engelliler konusunda faaliyet gösteren STK’ların yardım temelli çalışma modelinden, 

hak temelli çalışma modeline geçmeleri sağlanmalıdır. Hak temelli çalışan derneklerin 

faaliyetleri desteklenmelidir. 

– Engellinin yaşama katılımının önündeki tüm mimari ve fiziki engellerin kaldırılması, 

toplu taşıma araçlarına erişimin sağlanması gerekmektedir. Bu iki konuda atılacak 

adımlar, engellinin ekonomik ve sosyal hayata katılımını ve bu sayede yabancılaşmanın 

ve algı sorunlarının aşılmasını sağlayacaktır. 

– Engelli bireyin toplumda bireysel yetenekleriyle ön plana çıkmasının ilk koşulu, eğitim 

hakkından faydalanmasıdır. Bu sebeple okullardaki mimari erişim sorunları ortadan 

kaldırılmalı, engelli çocukların eğitim kalitelerinin ve verimlerinin artırılması 

amacıyla, engelli çocuklara yönelik tutum eğitimlerini içeren programlar oluşturularak 

öğretmenlerin bu programlara katılımı sağlanmalıdır. 

B) Birey bazında yapılabilecekler: 

– Engelliyle tanışmak ve onunla empati kurmak için engelli grupları hakkında bilgilenmek, 

konu hakkında faaliyet gösteren STK’lardan bilgi edinmek gerekir. 

– Engelliler, hakları, maruz kaldıkları ayrımcılık türleri ve yasal müeyyideler konusunda 

bilgilendirilmelidir. 

– Engellilerin aileleri, hakları konusunda bilinçlendirilmeli, bilgilendirilmelidir. 

– Engelliyle iletişim kurulan (örneğin, eğitim görülen okul ve sınıf vb.) mekânlar engelliler 

için oluşturdukları dezavantajlardan arındırılmalıdır. 

– Engellilerin eğitim materyallerinin engelli için oluşturdukları dezavantajlardan arındırılmalıdır 

(sesli-görsel hale getirilmesi vb.). 

– Engellinin içinde bulunduğu sosyal gruplar engellinin sorunları ve ihtiyaçları konusunda 

bilgilendirilmeli, tutum değişikliği yaratılmalıdır. 


Engellileri eğitim, istihdam ve sosyal yaşamın dışında bırakan (bırakılması sonucunu doğuran) tutumlar, 

toplum tarafından çoğu zaman, acıma, merhamet etme duygularıyla açıklanan ve bu sebeple 

genelde ayrımcılık olarak görülmeyen davranış biçimleridir. Toplum halihazırda engelli bireyleri, 

kendi kendine yeten bireyler olarak değil de, merhamet edilmesi gereken, üretim süreçlerine 

katılmasına gerek olmayan, tıbbi, ekonomik vb. gereksinimlerinin toplum tarafından karşılan-


ması gereken bireyler olarak konumlandırmaktadır. 

Ancak bütün bu davranış kalıplarının, psikolojik, sosyolojik ve hukuki irdelemeler süzgecinden 

geçtiğinde, engelliyi dışlayan, yok sayan ve ötekileştiren sonuçlar doğurduğu açıkça görülmektedir. 

Konu hakkındaki tutum ve algı ölçümleri, eğitim, istihdam ve sosyal yaşama katılım istatistikleri, 

bizlere ayrımcılığın toplum yaşamında yer etmiş baskın bir anlayış olduğunu açıkça 

göstermektedir. 

Engellilere yönelik ayrımcılığın önlenmesi ve bu ayrımcılıkla mücadele edilmesi temel bir 

insanlık vazifesidir. Toplumun engelli engelsiz tüm bireylerinin işbirliği içine girmesi, bu mücadelenin 

başarıya ulaşmasının ön koşuludur. Bu bağlamda bir taraftan kamusal otorite, Anayasa’nın 

eşitlik ilkesinin ‘haklardan eşit yararlanma’ prensibiyle içselleştirilmesini sağlayacak etkin tedbirler 

almalı, öte yandan sakatlar ve engelli bireyler de hak temelli mücadele bilinciyle hareket ederek, 

toplumun yeniden yapılanması için kamusal tutum değişikliği yaratmalıdır. 

Kaynakça 

T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı (ÖZİDA), (2010), Özürlülüğe Dayalı Ayrımcılığın Ölçülmesi ve 

Araştırması, s.75-103. 

Türkiye İş Kurumu, 2008 yılı faaliyet raporu, http://statik.iskur.gov.tr/tr/rapor_bulten/2008_yili_faaliyet_raporu. 

pdf (2 Ocak 2012) 

Türkiye İstatistik Kurumu İl Düzeyinde Temel İşgücü Göstergeleri, 2010 Haber Bülteni, http://www.tuik.gov.tr/ 

PreHaberBultenleri.do?id=8536 (2 Temmuz 2012)

4 

Toplumsal Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık 1 

Aksu Bora 2 

Özet 

Toplumsal Cinsiyet 

Toplumsal Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık 

Cinsiyete Dayalı İşbölümü 

Ayrımcılığın Maddi Sonuçları 

Cinsel Yönelim Ayrımcılığı 

Ayrımcılık Araçları 

Sonuç 

Kaynakça 

Ek Okuma Önerileri 

Özet 

Toplumsal cinsiyete dayalı ayrımcılık, cinsiyet rollerinin ‘doğal’ ve değişmez, biyolojik varlığımıza 

bağlı şeyler olduğu varsayımına dayanır. Bu varsayım yanlıştır, çünkü cinsiyet rolleri hem zaman 

içinde hem de kültürden kültüre değişirler. Kadınlarla erkeklerin birbirlerinden farklı olmaları, 

basitçe bir ‘farklılık’ olarak yaşanmaz, aynı zamanda, eşitsizliğin ve ayrımcılığın meşrulaştırılması 

da bu farklılığa dayandırılır. Farklılık, genel geçer Kadınlık ve Erkeklik kalıplarının üretilmesi 

ve yeniden üretilmesiyle sürdürülür, pekiştirilir. Ayrımcılık, bu kalıpların varlığını sürdüren 

en önemli araçlardan biridir. 



(2) Aksu Bora, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi İktisat Bölümü’nü bitirdi. Yüksek lisans eğitimini Türk Modernleşme 

Sürecinde Annelik Kimliğinin Kurulması başlıklı teziyle Doktora eğitimini ise Ücretli Ev Hizmetleri Bağlamında Kadın 

Öznelliğinin Yeniden İnşası başlıklı teziyle tamamladı. Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde öğretim üyeliği ve Amargi 

Dergisi ile Ayizi Yayınevi’nin editörlüğünü yapmaktadır.

36 aksu bora 

Toplumsal Cinsiyet 

Toplumsal cinsiyet kavramının anlamı, Simone de Beauvoir’ın ünlü sözünde billurlaşır: “Kadın 

doğulmaz, kadın olunur.” Böylece cinsiyetin bu dünyada ‘başımıza gelen’lerle ilişkili bir şey olduğunu 

söylemiş oluruz, yani, kız bebeklerin içlerinde annelik, yumuşaklık, sevecenlik, hamaratlık, 

oğlan bebeklerin ise savaşçılık, sertlik, alet edevat tamirine yatkınlık vb. tohumları taşıyarak 

dünyaya gelmediklerini. Aslına bakılırsa, eğer böyle tohumlar varsa, bunların kız ve oğlan 

bebeklere gelişigüzel serpiştirilmiş olduğuna inanmak için daha fazla sebebimiz var: Savaşçı 

kadınlar da tanıyoruz, şefkatli erkekler de. Dünyanın en büyük (dikkat, ‘iyi’ değil!) aşçıları 

erkek. Eline bir tornavida aldı mı evdeki her türlü elektrikli aleti söküp takabilecek kadınlar 

var. 

O halde, bu dünyada başımıza ne geliyor da kadınlar (genellikle) daha şefkatli ve daha çekingen, 

erkekler ise (genellikle) daha dediğim dedik, daha mücadeleci görünüyorlar? Neden daha 

çok erkek mühendis, daha çok kadın psikolog var? 

Her şeyden önce, kadınların ve erkeklerin birbirlerinden tamamen farklı iki cins olduklarına 

ilişkin tartışılmaz, sorgulanmaz, değişmez bir hikâyenin içinde yaşıyoruz. Bu hikâyeyi ‘cinsiyet 

kalıpları’ diye adlandırabiliriz. Bu hikâyenin değişik biçimlerde, farklı örneklerle, kanıtlarla, öngörülerle, 

durmadan tekrarladığı temel bir fikir var. İnsanlar ikiye ayrılır: Kadınlar ve Erkekler. 

Erkekler Mars’tan gelir, kadınlar Venüs’ten. Nereye giderseniz gidin, hangi çağda yaşarsanız yaşayın, 

istediğiniz kadar devrim yapın, düzen değiştirin, modernleşin, değişmeyecek bir insanlık 

gerçeği gibi karşınıza çıkar bu fikir: Kadınlar ve Erkekler. 

Bu temel fikir devam ettiği müddetçe, kalıpların farklılık göstermesi mümkündür. Bazı yerlerde 

kadınlar biraz daha özgürdürler, bazı toplumlarda erkeklerin şiddete yatkın olduklarına o 

kadar da fazla inanılmaz. Bazı kadınlar kocaları öldüğünde onun bedeniyle birlikte canlı canlı yakılır, 

bazıları yeniden evlenmeye teşvik edilir. Bazı erkekler tam ‘aile babası’dır, bazıları ise ‘özgür 

ruh’... Ama bütün bu farklılıkları biz o temel fikre, hikâyenin asıl temasına uydururuz. Birbirlerinden 

onca farklı kadının ‘her şeye rağmen’ yine de asıl olarak erkeklerden farklı olduğuna inanmayı 

sürdürürüz. Daha da derinden inandığımız şey, birbirlerinden onca farklı erkeğin ‘her şeye 

rağmen’ yine de asıl olarak kadınlardan farklı –ve üstün– olduğudur. ‘Erkek gibi kadın’ olmak bir 

övgüyken, ‘kadın gibi erkek’ olmak ancak hakaret olarak görülebilir. Eh, ne de olsa erkek, insanın 

üstün yönlerinin taşıyıcısıdır (akıl, bilim, yüksek sanat, yüksek felsefe), kadın ise hayvanlara 

yakın olan yönümüzün (annelik, duygusallık, gündeliklik)... 

Kadınlarla erkeklerin birbirlerinden farklı oldukları, farklı eğilimlerinin, beklentilerinin, 

yeteneklerinin olduğu fikri çok rahatsız edici olmayabilirdi. Birbirine benzemekten daha sıkıcı ne 

var? Ama varsayılan bu farklılığın somut, maddi, gerçek sonuçları olduğunda ve bu sonuçlar bir 

cinsiyet açısından hayatı zorlaştırdığında iş değişiyor. O zaman, farklılığın ayrımcılığa ve eşitsizliğe 

neden olduğunu görüyoruz ve toplumsal cinsiyet ilişkilerine biraz daha yakından bakma ihtiyacı 

duyuyoruz.

toplumsal cinsiyete dayalı ayrımcılık 37 

Toplumsal Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık 

Toplumsal cinsiyete dayalı ayrımcılık dendiğinde, ilk aklımıza gelen, kadınların kadın oldukları 

için uğradıkları ayrımcılıktır. Kadınlara karşı ayrımcılığın en belirgin tanımı, bu ayrımcılıkla mücadeleyi 

hedefleyen bir uluslararası belge olan Kadınlara Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Önlenmesi 

Uluslararası Sözleşmesi’nin (CEDAW) 1. maddesinde yapılır: 

Kadınlara Karşı Ayrımcılık: 

Bu sözleşmeye göre, ‘kadınlara karşı ayrım’ deyimi, kadınların, medeni durumlarına bakılmaksızın 

ve kadın ile erkek eşitliğine dayalı olarak politik, ekonomik, sosyal, kültürel, medeni veya diğer 

sahalardaki insan hakları ve temel özgürlüklerinin tanınmasını, kullanılmasını ve bunlardan yararlanılmasını 

engelleyen veya ortadan kaldıran veya bunu amaçlayan ve cinsiyete bağlı olarak yapılan 

herhangi bir ayrım, mahrumiyet veya kısıtlama anlamına gelecektir. 

(Kadınlara Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Önlenmesi 

Uluslararası Sözleşmesi, Madde 1) 

Bir başka deyişle, erkeklerden farklı oldukları gerekçesiyle kadınlar, herhangi bir özgürlükten 

ve haktan mahrum bırakılmayacaklardır. Yani, “bizim hanım içişleri bakanıdır” iddiasıyla 

kadının evin dışındaki faaliyetlerini sınırlamak, ayrımcılıktır. ‘Politik, ekonomik, sosyal, kültürel, 

medeni veya diğer sahalar’ olarak tanımlanan ayrımcılık alanları, kadın katılımının belirli koşullara 

bağlanmasına ya da belirli biçimlerle sınırlandırılmasına ve kadınların dışlanmaya maruz kaldıkları 

alanlardır. Örneğin, bir kamu kuruluşu eleman alımı için ilan verdiğinde, ‘askerliğini yapmış 

olmak’ koşulu arıyorsa, ayrımcılık yapmış demektir. Çünkü, zorunlu askerlik, Türkiye’de 

yalnızca erkekler için geçerli bir vatandaşlık görevidir ve kadınlar askerlik yapmazlar. Eğer ‘askerlik 

yapmış olmak’ işe almanın koşulu olarak belirtilmişse, açıkça söylenmese de o işe bir erkeğin 

alınacağı ifade ediliyor demektir. Bu ilanı veren kurum, temel insan hakları arasında yer alan 

‘çalışma hakkı’nı ihlal etmiştir. 

Ancak, ayrımcılık her zaman bu örnekte olduğu kadar açık ve doğrudan yapılmaz. Kimi 

zaman kadınların ihtiyaçlarını görmezden gelerek ayrımcılık yapılabilir. Örneğin, ucuz ve yaygın 

bir kreş sisteminin olmaması, kadınların çalışmasının önünde büyük bir engeldir. Çocuklar sadece 

kadınlara ait olmadıkları halde, bakımlarının asıl sorumlusu anne olarak görüldüğünden güvenli 

ve ulaşılabilir bir kreş hizmetinin olmaması halinde ücretli çalışmadan vazgeçecek kişi baba 

değil, anne olacaktır. 

Dikkat edilirse, buradaki ayrımcılığın görünmez oluşunun sebebi, annelik-babalık hakkındaki 

yaygın ve köklü görüşlerdir. Çocuklara bakmanın kadınların asli sorumluluğu olduğuna 

inandığımızda, ücretli çalışmanın dışında kalmalarını bir hak ihlali olarak görmemiz de güçleşir.

38 aksu bora 

Cinsiyete Dayalı İşbölümü 

Kadınların ve erkeklerin birbirinden tamamen farklı iki insan kategorisi olduğu düşüncesinin beklenebilecek 

sonucu, iki cinsiyetin uğraşlarının ve eğilimlerinin de birbirinden farklı olacağına ilişkin 

bir kanaattir. 

Antropologların bize anlattığına göre, cinsiyete dayalı iş bölümünün çok eski bir tarihi var. 

Kadınların toplayıcılıkla, erkeklerin ise avcılıkla daha fazla uğraştıklarının düşünüldüğü zamanlara 

kadar giden bir tarih. Bu toplayıcılık deneyiminin kadınların tarımı icat etmeleriyle, avcılık 

deneyiminin ise erkeklerin mekânsal oryantasyon becerilerinin gelişmesiyle sonuçlandığına inanılıyor. 

Modern toplum öncesinde kadınlarla erkeklerin yaptıkları işler ‘yuvayı beklemek’ ve ‘geçimi 

sağlamak’ biçiminde ayrışmıyordu; bunun için ev ile iş yerinin ayrışmasını beklemek gerekti. 

Kadınlar, tarımsal üretimde hep yer aldılar ama mülkiyetten pay almaları söz konusu olmadı; 

topluluğa (köy ya da aşiret) ilişkin kararların alınmasına katılmaları için erkek çocuklarının büyümesi, 

gelinlerinin ve torunlarının olması gerekti. 

Modern toplumların ayırt edici niteliklerinden biri, ev ile iş yerinin ayrışmasıydı. Bu, kadınların 

üretimin dışına düşmelerine sebep oldu; onların asıl işi evdeydi çünkü. Erkekler ‘dışarıda’ 

çalışıp evin ekmeğini getirirken, kadınlar ‘içeride’ kalıp erkeklerin ve çocukların bakımını üstlendiler. 

Bu ayrım, kadının ve erkeğin ‘doğa’sına ilişkin yeni varsayımların ve kanaatlerin oluşmasına 

neden oldu: Narin ve dayanıksız Kadın ile avcılık genlerine sahip mücadeleci Erkek. 

Bu varsayım ve kanaat öyle benimsendi ki, sanki oldum olası, tarih boyunca hep böyle olmuş 

gibi düşünüldü: Mağarada bebeklere bakan kadınlar ile ormanda ava giden erkekler! Oysa 

bütün bulguların işaret ettiği gerçek, av etinin insan diyetinin çok küçük bir kısmını oluşturduğu, 

protein ihtiyacının esasen kabuklular ve küçük hayvanlarla giderildiğidir. Avcılığın asıl olarak ritüel 

bir faaliyet olduğunu düşünmek için yeterli sebebimiz var. 

Topluluk hayatının nasıl organize edildiği, kararların nasıl verildiği, ritüellerin kimler tarafından 

yönetildiği türünden konulardan tam olarak emin olamıyoruz, çünkü elimizde sadece yorumlamamız 

gereken maddi buluntular var; böyle olduğu için de, yorum yaparken bugünü geçmişe 

yansıtıyoruz, o gün de bizim bugün yaşadığımız gibi yaşadıklarını varsayıyoruz. Aslına bakılırsa, 

‘ötekiler’le ilgilenen bütün disiplinlerin temel sorunlarından biridir bu: Kendi kültürünüzün 

ve toplumunuzun kavramları ve değerleriyle başkalarına baktığınızda, orada ne olduğunu anlama 

ihtimaliniz düşer (antropolojide bu tartışma emik/etik kavramsallaştırmasıyla yapılır). 

Modern dönem, aynı zamanda ‘ev kadını’ denilen yeni bir tipin doğduğu ve kadınlık normu 

haline geldiği bir dönem de oldu. Ev kadınının bir kadınlık normu haline gelişi, her sınıftan, 

her yaştan, ücretli çalışan ve çalışmayan bütün kadınlar için son derece önemli bir etki yaptı. Çünkü 

‘doğru kadın’, artık o idi. Bir kadın evin dışında çalışıyorsa, bu muhakkak bir aksilik olduğunun 

deliliydi: Kocası işe yaramazın biri olabilirdi, daha da kötüsü, kadın hiçbir erkek tarafından


seçilmemiş bir ‘kız kurusu’ydu. Yahut da “o kadar fakirdiler ki, kadıncağız çalışmak zorunda kalmıştı”! 

1960’larda sosyal bilim literatüründe çok popüler olan ‘rol çatışması’ çalışmalarının arkasındaki 

fikir budur: Çalışan bir kadın olma rolü ile anne olma rolü ‘doğal olarak’ çatışan rollerdir! 

Kadınların narin varlıklar olduğu fikri, ortaçağ soyluluğuna aittir, sonrasında, 19. Yüzyıl Avrupası’nın 

kentli orta sınıfları bu fikri benimsemeyi uygun gördüler- malum, burjuvazi, ortaya çıkışından 

itibaren hep aristokrasiyi taklit etmiştir. Hem o zaman hem de öncesinde ve sonrasında, alt 

sınıflardan kadınların narin olma şansı yoktu. Ancak, bir fikrin gerçeklikle ilişkisinin olmaması o 

fikrin güçsüz olacağı anlamına gelmez. Modern dönemin kültürel normlarını belirleyen sınıf burjuvaziydi, 

dolayısıyla, hiç de narin olmayan işçi sınıfından kadınlar da dâhil olmak üzere, bu norm, 

kadınların hayatını belirledi. Kimi ona uymaya çalışırken yaşama sevincini kaybetti (Gilman [1993] 

narinliğin hapishanesinde delirmiş bir orta sınıf kadınının hikâyesini anlatır), kimi hiçbir zaman 

uyamayacağını bilerek ‘yetersiz kadın’ olmayı sineye çekmek zorunda kaldı. 

Cinsiyete dayalı iş bölümünde kadınların payına yuvanın bekçiliği düşerken, erkekler de 

evin geçimini sağlamaktan sorumlu hale geldiler. Böylece, ekmek kazanan erkek tipi, ev kadını tipinin 

yanında yerini aldı. 

Cinsiyete dayalı iş bölümünün kadınları kapama ve engelleme etkisi var, ama sadece bu değil: Erkekler 

açısından da önemli sıkıntılar yaratıyor. Ailesini geçindirememek, erkeklik rolünün yerine 

getirilememesi olarak algılanıyor örneğin. Ancak, unutmamak gerekir ki, erkekler için farklı seçenekler 

de var: ‘Özgür ruh’, bu seçeneklerden biri. Bir kadın ‘iffetli anne’ olmayacaksa ancak ‘kız 

kurusu’ ya da ‘hafif kadın’ olabilir- ki her ikisi de seçilecek değil, ‘düşülecek’ durumlar olarak görülür. 

Çünkü kadının yaşamını genişleten, onu özgürleştiren seçenekler değillerdir. 

Cinsiyete dayalı iş bölümü, basitçe bir görev paylaşımı anlamına gelmediği gibi, iki cinsiyetin 

hayatın yükünü eşit olarak paylaşması anlamına da gelmez. Tersine, kadınların ve erkeklerin 

böyle konumlandırılmaları, kadınlar aleyhine büyük bir eşitsizlikle ve ciddi ayrımcılıklarla sonuçlanır. 

Bir meslek siyaset gibi insanın bütün zamanını, enerjisini, duygusal ve maddi kaynaklarını 

talep ediyorsa, bu elbette kadınlar için değildir. 

Kadınların evle sınırlandırılmaları ve meslek sahibi olsalar da asıl işlerinin evle ilgili olanlar 

olarak kabul edilmesi, onların çalışma yaşamlarını kısıtlar. Ücretli bir işte çalışmanın bir kadın 

için ancak ‘ihtiyaçtan’ ve ‘istisnai’ bir durum olarak görülmesinin üzerinden çok uzun bir zaman 

geçmedi. Bugün de mesleğinde başarılı bir kadının aile hayatında başarısız olduğu ya da 

onun kariyer ‘hırsı’nın bedelini çocuklarının ve kocasının ödediği düşünülür. Bazı konumlar ve 

bazı meslekler, kadınlar için uygun görülmez. Benzer biçimde, ailenin kaynakları bütün çocukla-

40 aksu bora 

rın eğitimine yetmiyorsa, erkek çocuğun okuması tercih edilir, çünkü onun meslek edinmesi hayatidir; 

oysa kız “nasıl olsa evlenecek”tir. Kız “nasıl olsa evlenecek” olduğu için, evliliğe hazırlanması 

gerekir: Her şeyden önce, namusuna söz getirmemeli, babasından kocasına ‘tertemiz’ gitmelidir. 

Sonra, bir evin çekip çevirilmesine yetecek beceriyle ve çalışkanlıkla donanmış olmalıdır. 

Sonra, bütün bunları yapmaktan yüksünmeyecek bir yumuşaklığa ve sabra sahip olmalıdır. 

Cinsiyete dayalı iş bölümünün bu ve daha pek çok sonucu, cinsiyete dayalı bir ayrımcılığa işaret 

ediyor. Eğitimde, istihdamda, kültürde, sosyal ve siyasal hayatta... Ayrımcılığın bazı somut işaretlerini 

hatırlayarak devam edelim... 

Ayrımcılığın Maddi Sonuçları 

Eğitim 

Ülkemizde 2006 yılı itibariyle kadınların yüzde 19,6‘sı okuryazar değildir. Kız çocukların eğitime 

katılmaları için devlet ve STK‘ların yürüttüğü kampanya ve programlara rağmen 2000-2006 arasında 

kadın okuryazarlığında sadece yüzde 0,2‘lik bir artış sağlanabilmiştir. Devlet 1996‘da Pekin 

Deklarasyonu çerçevesinde kadın okuryazarlığının 2000 yılına kadar yüzde 100‘e çıkarılmasını taahhüt 

etmişse de, UNESCO verilerine göre Türkiye 2015 yılına kadar ilk ve ortaöğrenimde cinsiyet 

eşitliğini gerçekleştirememe riskini taşıyan ülkelerden biridir. 

Kaynak: CEDAW STK Gölge Raporu (2010)- UNESCO (2006) Global Monitoring Report. http:// 

portal.unesco.org/education/en/ev.php 

Gelir 

Türkiye’de kadınlar ve erkeklerin gelirleri arasındaki farklılık incelenmek istenirse, ‘Kadın Yoksulluğu’ 

başlıklı Türkiye Ekonomi Politikaları Araştırma Vakfı (TEPAV) Değerlendirme Notu’nda da belirtildiği 

üzere ciddi bir veri sıkıntısı ile karşılaşılıyor. Türkiye’de kadınların toplam gelirden net 

olarak ne kadar pay aldıklarını bilmek, ancak gelire dair verilerin hane bazlı değil, birey temelinde 

toplanması ile mümkün olabilirdi. Bununla birlikte, kadın istihdam oranının düşük olması, kadınlara 

yönelik sosyal transferlerin eksikliği ve ücretsiz aile işçiliğinin kadınlar arasında yüksek olması 

göz önünde bulundurulduğunda, kadınların büyük bir çoğunluğunun gelir açısından ailelerine 

ve eşlerine bağımlı oldukları söylenebilir. Dahası, uluslararası karşılaştırmalara bakıldığında, 

toplumsal cinsiyet açısından gelir eşitsizliğini gösteren endekste Türkiye’nin 115 ülke arasında 

109. olduğu görülüyor. Birleşmiş Milletler Kalkınma Programı İnsani Gelişmişlik Raporu’nda, Türkiye’de 

kadınların elde ettikleri gelirin, erkeklerin elde ettiği gelire oranının ortalama yüzde 26 olduğu 

belirtiliyor.


İstihdam 

Türkiye’de kadınların işgücüne katılma oranı, dünyadaki en düşük oranlardan biridir (yüzde 24,6) 

ve 2005 yılından beri de düşmeye devam etmektedir. Bunun sonucu olarak BM istatistiklerine göre 

Türkiye, BM ülkeleri arasında kadınların işgücüne katılımında dünyada en düşük oranlara sahip 

10 ülkeden biridir. Kırsal kesimde ücretsiz çalışan kadın tarım işçileri oranın dışında bırakıldığında, 

kentlerde yaşayan kadınların işgücüne katılım oranının daha da düşük olduğu ortaya çıkmaktadır: 

Kentlerde yetişkin her 100 kadından sadece 20’si işgücüne katılmakta, işgücünün dışında kalan 

kadınların yüzde 62’si bunun nedeni olarak tam zamanlı ev kadını olmalarını göstermektedir. Aralık 

2008 verilerine göre, kentlerde yaşayan kadınların işsizlik oranı yüzde 18,5 ve istihdam oranı yüzde 

17,6’dır. 

Kadın-erkek istihdamı ve işgücüne katılım oranı arasında yüzde 50’lere varan büyük fark Türkiye’nin 

en kötü toplumsal cinsiyet göstergelerinden biri olmasına rağmen, devletin bu konuda 

gelişme göstermek için yaptığı düzenli herhangi bir ulusal eylem planı yoktur. Konu hükümetin 

gündeminde gerekli yeri bulamadığı gibi, bu alanda 2005’ten bu yana, kadın STK’larının çaba ve 

taleplerine rağmen çok az ilerleme kaydedilebilmiştir. Hükümetin devlet raporunda bahsedilen çabaları 

ise geçici, bir defaya mahsus – proje bazlı ve özellikle girişimcilik ve mikrokredi destek 

programları ile sınırlıdır. 

Kaynak: CEDAW STK Gölge Raporu (2010). 

Siyasal Katılım 

2007 genel seçimleri sonucunda, kadınların parlamentoya katılımlarında (yüzde 9,1) önceki dönemlere 

göre artış gözlenmiş olsa da, bu oran, hem arzu edilen eşit temsilden çok uzak, hem de 

Inter Parliamentary Union tarafından hesaplanan dünya ortalamasının (yüzde 18,4) çok altındadır. 

Kadınların mecliste temsili hâlâ siyasi partilerin üst yönetim kurullarının ve liderlerinin keyfî uygulamalarınca 

belirlenmektedir. Bakanlar Kurulu‘nun 25 üyesinden sadece ikisi (yüzde 8) kadındır. 

Kadın hakları örgütlerinin bu konudaki taleplerine hükümetlerin gösterdiği ilgi sembolik düzeydedir. 

Bu durumun bir örneği, mevcut Anayasa reformu sürecinde gözlenmektedir. 

Muhalefet partilerinin Anayasa‘nın 10. maddesine eklenmek üzere önerdiği, yerel ve ulusal seçimlerde 

üç dönemlik geçici yüzde 30 kadın kotası reddedilmiş ve Mayıs 2010 itibariyle mevcut 

Anayasa reform sürecinden dışlanmıştır. İçişleri Bakanlığı tarafından yeni yayınlanan 29 Mart 2009 

yerel seçim sonuçlarına göre, Türkiye‘deki belediye başkanlarının yüzde 0,92‘si kadındır ve belediye 

meclisi, il genel meclisi, köy ve mahalle meclisleri dâhil yerel yönetimlere seçilen kadınların 

oranı yüzde 1,23‘tür. 

Kaynak: CEDAW STK Gölge Raporu (2010).

42 aksu bora 

Şiddet 

Türkiye‘de yurt çapında temsil gücü olan ilk resmi aile içi şiddet araştırmasının sonuçları 2009‘da 

yayımlanmıştır. Araştırma aile içinde kadına yönelik şiddetin, daha önceki temsil gücü sınırlı araştırmaların 

bulgularına benzer şekilde oldukça yüksek, yüzde 39 olduğunu ortaya koymuştur. Buna 

karşın, şiddet mağduru kadınlar için Türkiye‘de sadece 52 ana ve bir istasyon tipi sığınak vardır. 

Ayrıca devletin kadına yönelik şiddetle mücadeleye ilişkin bütüncül bir politikasının olmaması 

nedeniyle, 2006/17 Başbakanlık Sayılı Genelgesi’nde bu alanda yapılacak bütün işler ve sorumlu 

kuruluşlar belirlenmiş, ancak söz konusu kuruluşların bütçeleri adı geçen işleri yapmalarını sağlayacak 

şekilde oluşturulmamıştır. Devlet raporunda da bu alanda yapılan işlerin, uzun soluklu ve 

sürdürülebilir programlar yerine projeler gibi süreli faaliyetlere dayandığı görülecektir. İçişleri Bakanlığı 

tarafından kadına yönelik şiddetle mücadele eylemlerinin koordinasyonu hakkında yayınlanan 

2007/8 Sayılı Genelge, valiliklere ilgili kurumlar arası koordinasyon ve işbirliğini yürütmek 

üzere İl Koordinasyon Komiteleri kurma görevini vermiştir. Ancak 81 valiliğin yalnızca 22‘sinde kurulan 

komitelerin sadece bir kısmı aktif olarak çalışmaktadır. 

Kaynak: CEDAW STK Gölge Raporu (2010). 

Cinsel Yönelim Ayrımcılığı 

Toplumsal cinsiyete dayalı ayrımcılık, sadece kadınların toplumsal kaynaklardan eşit biçimde yararlanmalarını 

engellemekle kalmaz, heteroseksüellikten farklı cinsel yönelimleri olan bireylerin 

(LGBTT bireyler) başta yaşam hakları olmak üzere, temel insan hakkı ihlallerine uğramalarına da 

yol açar. 

Türkiye’de eşcinselliği yasaklayan herhangi bir yasa olmamakla birlikte, cinsel yönelim ayrımcılığı 

yaygındır. Bu ayrımcılık, eşcinselliğin bir ‘hastalık’ olarak görülmesi, dolayısıyla ‘tedavi’ edilmeye 

çalışılmasından, trans ve eşcinsel cinayetlerine kadar geniş bir insan hakkı ihlali alanı yaratır. 

‘Bedensel cinsiyetimiz’ doğuştan belirlenir. Hepimiz kadın ya da erkek cinsel organları ile doğarız. 

Tek istisna nadir görülen hermafroditlerdir. İlk çocukluk yaşlarında ‘cinsel kimliğimiz’ gelişir, 

“Ben kadınım” ya da “Ben erkeğim” duygumuz oluşur. Bunun istisnası da gene nadir olan cinsel 

kimlik farklılıklarıdır. Ergenlikten itibaren de ‘cinsel yönelimimiz’ belirginleşir. Kendimize kendi 

cinsimizden birini cinsel eş olarak istiyorsak eşcinsel, karşı cinsten birini istiyorsak heteroseksüel, 

her ikisini de istiyorsak biseksüel oluruz. Bu üç cinsel yönelim de birbirine eşdeğerdir ve hiçbiri 

psikiyatride, en az 30 yıldır hastalık ya da bozukluk olarak kabul edilmiyor. Ayrıca cinsellikle 

ilgili bu üç temel kavram, bedensel cinsiyet, cinsel kimlik ve cinsel yönelim, kişilerin istemli olarak 

seçtikleri değil, karşı karşıya kaldıkları durumlardır. Hiçbirimiz kadın ya da erkek olarak doğmayı 

seçemeyeceğimiz gibi, cinsel yönelimimizi de seçemeyiz. Eşcinsel yönelim, keyfi, ahlaki veya 

istemli bir seçim değildir, aynen heteroseksüel yönelim gibi bir durumdur. 

Dr. Nesrin Yetkin, Psikiyatri uzmanı, CETAD (Cinsel Eğitim, Tedavi ve Araştırma Derneği).


Cinsel yönelim ayrımcılığı, yalnızca eşcinsel ya da trans bireylerin sorunu değildir. Kadın 

bedeniyle doğmuş olanların Kadın gibi, erkek bedeniyle doğmuş olanların da Erkek gibi davranmalarını 

zorunlu kılan cinsiyet kalıplarının bireylere dayatılmasının en şiddetli aracıdır da. Genel 

geçer erkeklik/kadınlık kalıplarının bir biçimde dışında olan erkekleri ve kadınları da ‘hizaya sokmayı’ 

hedefler. Böylece, kişisel yaşamın en mahrem deneyimleri de dâhil olmak üzere, hayatımızın 

her alanına nüfuz eden bir cinsiyet rejimiyle karşı karşıya kalırız. 

Ayrımcılık Araçları 

Ayrımcılığın yaratılmasında ve sürdürülmesinde çeşitli araçlar kullanılır. Bunların başında, şiddet 

gelir. Şiddet, yalnızca fiziksel bir eyleme işaret etmez; psikolojik, cinsel, ekonomik şiddet de tıpkı 

fiziksel olan gibi, bireylerin denetlenmesini sağlar. Aynı zamanda şiddet tehdidi de şiddetin kendisi 

gibi işlev görebilir. ‘Yanlış’ zamanda ‘yanlış’ yerlerde bulunmanın, ‘yanlış’ giysiler giymenin, 

‘yanlış’ şeyler söylemenin şiddete yol açabileceği bilgisi, kadınların belirli davranışlardan kaçınmalarına, 

yaşam alanlarını daraltmalarına yol açar. 

Mirastan yoksun bırakma, gelirine el koyma ya da gelir getirici bir etkinlikte bulunmayı 

engelleme; ya da tam tersine, çalışmaya zorlama, en sık rastlanan ekonomik şiddet örnekleridir. 

Yapılan araştırmalar göstermektedir ki, bir şiddet türü hiçbir zaman yalnız değildir, muhakkak 

farklı şiddet türleriyle birliktedir. Örneğin baskı ve engelleme, genellikle ekonomik ve fiziksel şiddetle 

birliktedir; yahut cinsel şiddetin bulunduğu yerde psikolojik ve duygusal şiddet de vardır. 

Ayrımcılığın sürdürülmesini sağlayan ve kolaylaştıran bir başka araç, kalıpyargılardır. 

Cinsiyet ayrımcılığı söz konusu olduğunda en yaygın kalıpyargı, ‘namuslu’ ve ‘namussuz’ kadın 

ayrımıdır. Bu ayrım, kadınları ataerkil kodlara göre biçimlendirir. Aynı zamanda, ayrımın belirsizliği, 

kadınların sürekli bir tehdit altında yaşamasına da yol açar. Çünkü ‘namuslu’ ve ‘namussuz’ 

olma ayrımı, bağlamsal ve konjonktürel olduğu kadar, keyfidir de. 

Geleneksel deyimler ve atasözlerinden modern medya kanallarına kadar her yerde kadınlık 

ve erkekliğe ilişkin kalıpyargılarla karşılaşmak mümkündür. 

Sonuç 

Kadınlara ve LGBTT bireylere yönelik cinsiyete dayalı ayrımcılığın ortadan kaldırılması için CE- 

DAW başta olmak üzere çeşitli uluslararası sözleşmeler ve yasal düzenlemeler vardır. Bunlar, ayrımcılıkla 

mücadelede son derece kritik araçlardır. Ancak bu araçların kullanılabilmesi, etkili kılınması, 

ayrımcılığın görüldüğü her yerde yürütülecek kararlı ve sürekli bir mücadeleyle mümkündür. 

Eğitim, ikincil toplumsallaşmanın en önemli alanıdır. Bu alanın ayrımcılığın yeniden üretildiği 

değil, tersine, ayrımcılık karşıtı düşünce ve tutumların geliştirildiği bir yer haline getirilmesi, 

dünyayı hepimiz için daha yaşanılabilir kılacaktır.

44 aksu bora 


Cinsiyete dayalı ayrımcılık ve bu ayrımcılıkla mücadele, sürekli yenilenen, değişen, yeni kategorilerin 

ve ayrımcılık biçimlerinin eklendiği bir alan. Bu ayrımcılığın başka ayrımcılıklarla ilişkisi, 

farklı yaşam alanlarında aldığı özgül biçimler, ancak buralardaki deneyimin ifade edilebilmesi ve 

duyulmasıyla görünür, anlaşılır hale gelebiliyor. Bugüne kadar eğitim, sağlık, istihdam, siyaset, 

medya temsili gibi temel alanlardaki ayrımcılığın en görünür biçimleri üzerine geniş bir literatür 

oluşmuş durumda. Ancak hâlâ yapılacak çok şey, alınacak çok yol var. Unutmamak gerekir ki, 

ayrımcılığa karşı mücadele, yasal ve kurumsal dönüşümler kadar, gündelik ilişkilerdeki tutum ve 

davranışların değişmesini de hedeflemek zorunda. Özellikle cinsiyete dayalı ayrımcılık, ‘kişisel’ 

olarak gördüğümüz yaşam alanlarındaki rollerimizi ve hareket alanlarımızı denetlemesi ve sabitlemesi 

bakımından, kişisel özgürlüklerin en temel ihlali. Üstelik, bu ihlali bizim gönüllü katılımımızla 

gerçekleştiriyor! “Elalem ne der” diye başlayan denetim, ‘kadın gibi kadın’ olunduğunda 

aşkın ve mutluluğun elde edilebileceğine ilişkin vaadlerle devam ediyor ve biz, ulaşılması imkânsız 

bir kadınlık idealine yaklaşmaya çalışarak ömrümüzü tüketiyoruz. Kendi kapasitelerimize, hayallerimize, 

arzularımıza sahip çıkmak, sadece bireysel özgürlüğün değil, toplumsal özgürlüğün 

de olmazsa olmaz bir bileşeni. Bireysel ve toplumsal mutluluk, insanların kendilerini gerçekleştirebilmeleriyle 

mümkün kılınabilecek bir hedef. Yıllar önce, bir atölye çalışmasında karşılaştığım 

Gazal Hanım’ın dediği gibi: “Ben, çocuklarımın bana acımalarını değil, benimle gurur duymalarını 

istiyorum”! 

Kaynakça 

Ayata, G., Eryılmaz, S., Oder, B. E., (2010) Kadın Hakları Uluslararası Hukuk ve Uygulama, İstanbul Bilgi Üniversitesi 

Yayınları, İstanbul. 

Gilman, C. P., Sarı Duvar Kağıdı, (1993) İletişim Yayınları, İstanbul. 

Türkiye’nin Kadına Karşı Ayrımcılığı Önleme Komitesi’ne Sunduğu Altıncı Periyodik Rapor İçin STK Gölge Raporu, 

(2010) CEDAW Sivil Toplum Yürütme Kurulu ve TCK Kadın Platformu. Yayınlanmamış Rapor. 

Candaş, A., (2010) Türkiye’de Eşitsizlikler: Kalıcı Eşitsizliklere Genel Bir Bakış, Boğaziçi Üniversitesi Sosyal Politika 

Forumu, yayınlanmamış rapor. 

Bora, A., (2008) Sivil Toplum Kuruluşları İçin Toplumsal Cinsiyet Rehberi, STGM Yayınları, İstanbul. 

Ek Okuma Önerileri 

Badinter, E., (2011) Kadınlık mı? Annelik mi?, İletişim Yayınları, İstanbul. 

Berktay, F., (2003) Tarihin Cinsiyeti, Metis Yayınları, İstanbul. 

Estes, P. C., (2010) Kurtlarla Koşan Kadınlar/Vahşi Kadın Arketipine Dair Mit ve Öyküler, Ayrıntı Yayınları, İstanbul. 

Heilbrun, C. G., (1992) Kadının Özyaşamöyküsünü Yazarken, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul. 

Kandiyoti, D., (2011) Cariyeler, Bacılar, Yurttaşlar, Metis Yayınları, İstanbul. 

Nagar, R., (2011) Ateşle Oynamak/Hindistan’da Yedi Yaşam Üstünden Feminist Düşünce ve Eylem, Ayizi Yayınları, 

Ankara.

BÖLÜM II 

Dersler

Engelliliğe Dayalı 

Ayrımcılık

DERS 1 

Ben de Varım! Farklılıkları Gözetmek 

DÜZEY: 3. Sınıf 

Kazanımlar: 

1. İnsanların benzer ve farklı fiziksel özellikleri ve buna bağlı olarak farklı ihtiyaçları olduğunu 

fark eder. 

2. Engellilerin toplumsal hayata erişiminin ve katılımının önündeki engelleri fark eder ve bu engelleri 

ortadan kaldırmak için çözüm önerileri geliştirir. 

SÜRE: 80 dk. 

MALZEMELER: Tilki ve leylek görselleri (Ek 1), “Tilki ile Leylek” hikâyesi (Ek 2), engelli bireylerin 

görselleri (Ek 3), Ben de varım! animasyon filmi 1 , görev kartı (Ek 4), A3 kartonlar, renkli 

kalemler. 

ÖN HAZIRLIK: Ek 3’teki görsellerden sunum hazırlayın. Ek 4’teki görev kartını grup sayısı kadar 

çoğaltın. 

İLGİLİ DERSLER: Hayat Bilgisi 

(1) Ben de varım! animasyon filmi, Terakki Vakfı Okulları Özel Şişli Terakki İlkokulu 3. sınıf öğrencileri ile birlikte Çocuk 

Hakları Projesi kapsamında geliştirilmiştir.

50 bölüm ii: ders planları 

Süreç: 

1. DERS (40 dk.) 

Giriş Etkinliği (15 dk.): 

Tilki ile Leylek hikâyesindeki karakterlerin resimleri (Ek 1) sınıfa gösterilerek derse giriş yapılır. 

Öğrencilerden, resimlerde gördükleri tilki ve leyleğin fiziksel özelliklerini açıklamaları istenir. Gelen 

yanıtlardaki benzer ve farklı özellikler öğretmen tarafından tahtaya yazılır. Öğrencilerden, fiziksel 

özelliklerindeki farklılıkların tilki ve leyleğin yaşamını nasıl etkilediği hakkındaki tahminleri 

alınır. 

Gelişme Etkinliği (25 dk.): 

Tilki ile Leylek hikâyesi (Ek 2) öğretmen tarafından öğrencilere okunur. Hikâye bitiminde aşağıdaki 

sorular öğrencilere sorularak tartışma ortamı oluşturulur. 

• Tilki leyleğe verdiği yemeği nasıl bir tabakla servis yapmış? 

• Leylek tilkinin evinde neden yemek yiyememiş? 

• Leylek bu durumda kendini nasıl hissetmiş? 

• Leylek tilkiyi neden evine davet etmiş? Tilkiye nasıl davranmış? 

• Tilki neden pişman olmuş? 

Bu sorular temelinde, farklı fiziksel özelliklere sahip kişilerin bu fiziksel özellikleri nedeniyle 

farklı ihtiyaçları olabileceği üzerinde durulur. Öğrencilere “Çevremizdeki insanlar da farklı fiziksel 

özelliklere sahip olabilir” diyerek “Farklı fiziksel özellikleri olan insanlar tanıyor musunuz?” 

diye sorulur. 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Bu etkinliğin amacı, öğrencilerin fiziksel özelliklere göre ihtiyaçların farklılaştığını 

fark etmelerini sağlamaktır. Tilki ile Leylek hikâyesinden yola çıkılarak, esas olarak fiziksel 

engelli bireylerin farklı ihtiyaçları üzerinde durulacaktır. Bu nedenle, bu etkinlikte özellikle tilki ve 

leyleğin fiziksel farklılıklarının öğrencilere buldurulması ve fiziksel özellikleri nedeniyle ihtiyaçlarının 

da farklılaştığının anlaşılması sağlanmalıdır. 

Örneğin, leyleğin uzun bir gagası vardır ve bu fiziksel özelliği nedeniyle düz tabakta servis edilen 

bir yemeği yiyemez. Benzer şekilde, tilki de ağız yapısının leylekten farklı olması nedeniyle ince 

uzun kapta servis edilen etleri yiyemez.

ders 1 51 

Fiziksel engelli kişilerin yaşamdaki farklı anlarına ait görsellerden oluşan sunum (Ek 3) öğrencilere 

gösterilir ve bu kişilere “fiziksel engelli” dendiği açıklaması yapılır. Aşağıdaki sorular sorularak 

tartışma ortamı oluşturulur. 

• Bu kişilere neden “fiziksel engelli” deniyor olabilir? Sizce, “fiziksel engelli” ne anlama 

geliyor? 

• “Fiziksel engelli” kişileri çevrenizde görüyor musunuz? En çok nerelerde görüyorsunuz? 

• Çevremizde görmememiz ne anlama geliyor? Varlarsa neden çok karşılaşmıyor olabiliriz? 

• Tilki ve leyleğin fiziksel farklılığı ihtiyaçlarında da farklılık doğurdu. Farklı fiziksel 

özellikleri olan insanların ne tip farklı ihtiyaçları olabilir? 

• Bu kişiler ihtiyaçlarını karşılayamadıklarında ne hissediyor olabilirler? Leylek yemeğini 

yiyemediğinde ne hissetmişti? 

ÖĞRETMEN NOTU 2: Bu etkinliğin amacı, engelli kişilerin ihtiyaçlarının farklı olduğunu; bu farklı 

ihtiyaçların toplum tarafından görülmediğini ve karşılanmadığını, bunun sonucunda bu kişilerin 

toplum hayatının dışında kaldığını öğrencilere göstermektir. 

Engellilerin farklı ihtiyaçlarının görülmemesi ve karşılanmamasının arkasında engellilerin “zayıf, 

başkasının yardımına muhtaç, acınacak varlıklar” olarak algılanması yatmaktadır. Bu algının 

uzantısı olarak engelliler; ihtiyaçları karşılanarak topluma katkı sağlaması beklenen kişiler olarak 

değil, tam tersine, yaşamını idame ettirmesi toplumun görevi ve sorumluluğu olan “muhtaç” kişilere 

dönüştürülmektedir. Bunun sonucunda, engellilerin toplumun diğer bireyleri gibi sokağa çıkması, 

eğitim görmesi, istihdam edilmesi gibi olgular gereklilik olarak görülmemekte ve engelliler 

evlerine hapsedilerek toplumsal mekanlardan dışlanmaktadır. 

Bu etkinlikte öğrencilerden “engellilere acıma, üzülme, yardım etme” gibi yorumlar geldiğinde, 

“Bu insanlara neden acıyoruz? Neden onlar için üzülüyoruz? Ne olursa acımazsın? Ne olursa 

üzülmezsin?” gibi sorularla konuyu açmak; engelliliğin, ihtiyaçlar karşılanarak toplumsal hayata 

katılımın önündeki engeller kaldırıldığında acınması ve üzülünmesi gereken bir durum olmadığını 

göstermeye çalışmak yararlı olacaktır. 

ÖĞRETMEN NOTU 3: Bu dersin bir sonraki ders ile birlikte blok ders yapılması planlandığından, 

birinci dersin sonunda değerlendirme etkinliği ve ikinci dersin başında giriş etkinliği yoktur.


2. DERS (40 dk.) 


Engelli çocukların da oynaması için yeniden düzenlenen bir park alanının hikâyesini anlatan “Ben 

de varım!” animasyon filmi öğrencilere izletilir. 

Ben de varım! filmi: http://www.youtube.com/watch?v=Fjb2PskIrj8 

ÖĞRETMEN NOTU 4: Videonun öğrenciler tarafından iyice anlaşılması etkinliğin devamındaki soruların 

cevaplanabilmesi açısından önemli olduğu için videonun iki kere izletilmesi önerilir. 

Videonun bitiminde öğrencilere aşağıdaki sorular sorulur: 

• İzlediğiniz videoda neler oldu? 

• Tekerlekli sandalyesinden parkı izleyen çocuk neden parkta oynayamıyor? 

• Videonun sonunda, bu çocuğun parkta oynayabilmesi için nasıl düzenlemeler yapılıyor? 

ÖĞRETMEN NOTU 5: Bu etkinliğin amacı, toplumsal mekanların engellilerin ihtiyaçlarına göre düzenlenmesinin, 

engellilerin toplumsal hayata katılması ve toplumsal hizmetlerden diğer kişilerle 

eşit şekilde yararlanması için gerekli olduğunun farkına varılmasını sağlamaktır. 

Engelli bireylerin ihtiyaçlarının gözetilmesi, yalnızca bu kişilerin ihtiyaçlarına yönelik belli düzenlemeler 

yapılmasını gerektirir. Herhangi bir kişinin veya kuruluşun, bir hükmün, ölçütün ya da 

uygulamanın beraberinde getirdiği dezavantajları ortadan kaldırmak için engellilik açısından uygun 

tedbirleri almasına makul uyumlaştırma denir. Makul uyumlaştırmaya tekerlekli sandalyeli öğrencilerin 

eğitim kurumlarına erişimi için düzenlemelerin yapılması, sınıfta ve okulun genelinde 

kullanılan araçların onların kullanabileceği şekilde ayarlanması gibi örnekler verilebilir. 

Bu etkinlikte, öğrencilerden sorunu “Engelli çocuklar parklarda oynayamıyor, çünkü onlar için 

parklarda gerekli düzenlemeler yapılmamış” şeklinde ifade etmeleri ve engelli çocukların parklardan 

eşit şekilde yararlanabilmeleri için parklarda yapılması gereken düzenlemeleri düşünmeleri 

beklenmektedir.

ders 1 53 

Değerlendirme Etkinliği 1 (20 dk.): 

Öğrenciler dört-beş kişilik gruplara ayrılarak her gruba görev kartı (Ek 4) verilir. Her grubun görevi 

aynıdır. Çalışmanın sonunda her gruptan ortaya çıkan sonuçlar sınıfça tartışmaya açılır. 

GÖREV KARTI 

Merhaba. Sizler engelli ayrımcılığını tartışmış duyarlı bir grupsunuz. Aranızda hem engelli olan 

hem de engelli olmayan insanlar var. Bir grup olarak sizden aşağıdaki görevleri yerine getirmeniz 

beklenmekte. 

• Birlikte yaşadığınız semtte engelli insanların yaşamlarını zorlaştıracak ne tür engeller olduğunu 

düşünün. 

• Semtinizi “engelsiz” hale getirmek için neler yapabileceğinizi belirleyin. 

• Alabileceğiniz önlemleri listeleyin. 

Kendi yaşadığınız semt üzerinden düşünerek bu soruları cevaplayın. 

Değerlendirme Etkinliği 2 (5 dk.): 

Dersin başında okunan Tilki ile Leylek hikâyesine dönülerek öğrencilerden “Ne olsa hem tilki 

hem de leylek kendilerini iyi hissederlerdi?” sorusunun yanıtını çizerek vermeleri istenebilir. 

ÖĞRETMEN NOTU 6: Konuyla ilgili arkaplan bilgisi için Süleyman Akbulut’un, kitabın başında yer 

alan, “Gerçekten Eşit miyiz? Acı(ma), Zayıf Gör(me) ve Yok Say(ma) ekseninde Engelli Ayrımcılığı” 

metnini okuyabilirsiniz.


Ek 1: 

Tilki ve Leylek Görselleri 

DERS1_EK1_GÖRSEL1 

DERS1_EK1_GÖRSEL2

ders 1 55 

Ek 2: Tilki ile Leylek Hikâyesi 

Tilki ile Leylek 

Ormanlardan birinde, birbirine komşu bir tilki ve bir leylek yaşarmış. Dost geçinmeye çalışır, 

iyi komşuluk yaparlarmış. Bir gün ormanda dolaşırken tilki leyleğe rastlamış: “Günaydın 

leylek kardeş, afiyettesinizdir inşallah” diye sorarak selamlamış onu. Leylek cevabını hazırlarken 

daha, kurnaz tilkinin aklına bir muziplik gelmiş: “Bu akşam yemeğe beklerim” demiş. 

“Gelmezseniz darılır, küserim”. Güneş elini çekip de ormandan, hava kararmaya başlayınca 

leylek tilkinin kapısına yönelmiş. Karnı da çok acıkmış. Tilki gülücüklerle karşılamış 

dostu olan leyleği. Kollarını açarak buyur etmiş içeri. “Size pek layık değil, ama bir şeyler 

hazırladım. Şöyle masaya yaklaşın da yemeye başlayalım” demiş. Leylek bakmış tek çorba, 

üstelik dümdüz tabakta. O uzun gagasıyla onca uğraşmış, ama bir lokma bile alamamış 

tabaktan. Tilki ise uzun diliyle yalayıp yutmuş çorbayı. Baktıkça leyleğe kıs kıs gülmüş içinden. 

Leylek anlamış durumu, bunun nasıl bir oyun olduğunu. Hiç dostluk karşılıksız olur 

mu? “Çorban nefisti tilki kardeş!” demiş. “Buyur, gel sen de bize, ederiz hoş beş”. Tilki 

memnun, gülümsemiş: “Tabi ki gelirim, ne demek” demiş. “Ama çok zahmet de etme. Akşam 

8’de beni bekle”. Tam söz verdiği saatte tilki varmış oraya. Mis gibi de et kokusunu 

alınca, başlamış ağzının suyu akmaya. Bir taraftan leyleğe güzel sözler söylerken, bir taraftan 

göz ucuyla mutfağı süzmüş. Leylek çıkmış mutfaktan, mis kokulu etlerle. Ama etler de 

ağzı dar, ince, uzun kaplarda. Tilki yemeğinden lokma bile alamazken, leylek yalayıp yutmuş 

kabındaki yemeği. İnce uzun gagasıyla bu kaptan yemek onun için çocuk oyuncağı. Tilki 

aç kalınca anlamış hatasını. Yaptığına pişman olmuş, ama iş işten geçmiş artık. 

http://www.masalalemi.net/tilki_ile_leylek.html


Ek 3: Engelli Bireylerin Görselleri 



DERS1_EK3_GÖRSEL3

ders 1 57 



DERS1_EK3_GÖRSEL6


Ek 4: Görev Kartı 

Merhaba. Sizler engelli ayrımcılığını tartışmış duyarlı bir grupsunuz. Aranızda hem engelli 

olan hem de engelli olmayan insanlar var. Bir grup olarak sizden aşağıdaki görevleri yerine 

getirmeniz beklenmekte. 

• Birlikte yaşadığınız semtte engelli insanların yaşamlarını zorlaştıracak ne tür engeller 

olduğunu düşünün. 

• Semtinizi “engelsiz” bir hale getirmek için neler yapabileceğinizi belirleyin. 

• Alabileceğinizi önlemleri listeleyin. 

Kendi yaşadığınız semt üzerinden düşünerek bu soruları cevaplayın.

ders 1 59 

Görseller için Kaynakça 

Ek 1 

Görsel 1: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/1.jpg 

Görsel 2: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/kus.jpg 

Ek 3 

Görsel 1: 


Görsel 2: 


Görsel 3: 


Görsel 4. 


Görsel 5: 


Görsel 6: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/8.jpg

DERS 2 

Herkes Farklı Herkes Eşit (mi?) 


Kazanımlar: 

1. İnsanların benzer ve farklı özellikleri olduğunu fark eder. 

2. İnsanların benzer ve farklı ihtiyaçları olabileceğini fark eder. 

3. Engelli ayrımcılığının nedenleri ve sonuçları üzerine düşünür. 

SÜRE: 40 dk. 

MALZEMELER: “Becky-Jus Include (Animation On ‘Disability’ Inclusion)” isimli video, farklı 

engel gruplarından bireylerin görselleri (Ek 1), engellilerin yapabilirliklerini gösteren sunum (Ek 

2). 

ÖN HAZIRLIK: Ek 1’deki görselleri basın. Ek 2’deki görsellerden sunum hazırlayın. 

İLGİLİ DERSLER: Sosyal Bilgiler


Süreç: 


Öğrencilere, “Becky-Jus Include (Animation On ‘Disability’ Inclusion)” isimli video izletilir. 

Video: http://youtu.be/eL_Ux-e06tY 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Videonun öğrenciler tarafından iyi anlaşılması, etkinliğin devamındaki soruların 

cevaplanabilmesi açısından önemli olduğu için iki kere izletilmesi önerilir. 

Videonun ardından öncelikle “Sizce bugün hangi konu hakkında konuşacağız?” sorusu sınıfa 

yöneltilir. Sonrasında video hakkındaki aşağıdaki sorular çerçevesinde bir tartışma ortamı 

yaratılır. 

• Videoda neler gördünüz? 

• Sizce bu videoda anlatılmak istenen nedir? 

• Bu filmi anlatan bir cümle söylemeniz gerekse, ne dersiniz? 

ÖĞRETMEN NOTU 2: Öğrencilerin videoda, herkesin farklı özellikleri, yaptığı ve yapamadığı şeyler 

olmasına rağmen yalnızca tekerlekli sandalyeli Becky’nin dışlandığının farkına varmaları sağlanmalıdır. 


Sınıf dört-beş kişilik gruplara ayrılır ve her gruptan bir sözcü seçilmesi istenir. Her gruba farklı 

engel grubundan bireylerin görsellerinden (Ek 1) bir tanesi verilir ve grupların aşağıdaki sorular 

çerçevesinde tartışmaları istenir. 

• Bu kişileri nasıl tanımlarsınız? Bu tanımlamayı, bu kişilerin hangi ortak özelliklerine dayanarak 

yapıyorsunuz?

ders 2 63 

• Sizce bu kişiler neleri yapabilir? Neleri yapamaz? 

• Yapamaz dediğiniz şeyleri neden yapamayacaklarını düşünüyorsunuz? 

• Bu kişilerin yapamaz dediğiniz şeyleri yapabilmeleri nasıl mümkün olabilir? 

Grup içi tartışmalardan sonra grup sözcüleri sırayla tahtaya gelerek kendi grubuna verilen 

engelli fotoğrafını tahtaya yapıştırır ve gerçekleştirdikleri grup tartışmalarını sınıfla paylaşır. 

Grup sözcülerinin bu paylaşımları sırasında öğretmen tahtaya not alır ve grup sözcülerinin söylediklerini 

tartışmaya açar. 

ÖĞRETMEN NOTU 3: Bu etkinliğin amacı, engelli bireylerin yapamadıklarını düşündüğümüz birçok 

şeyi yapamamalarının nedeninin, engellilerin kendilerinden kaynaklanan yetersizliklerden değil, 

toplum tarafından önlerine koyulan engellerden kaynaklandığının anlaşılmasının sağlanmasıdır. 

Engellilere yönelik ayrımcılığın asıl kaynağı, önyargılar ve farklı derecelerde fiziksel, ruhsal, duyusal 

ve zihinsel yetileri olan kişileri gözetmeden kurulan sosyal ve mimari yapılardır. Oysa, çeşitli 

tür ve derecede sakatlığı olan bireyler, çeşitli araç-gereç yardımıyla veya diğer yetilerini daha 

fazla kullanarak sakatlıklarının etkisini kısmen veya tümüyle ortadan kaldırabilirler. “Engelli” terimi 

de, sorunun bireyin kendisinden değil de, daha çok önüne koyulan engellerden kaynaklandığını 

vurgulamak için kullanılmaya başlanmıştır. 

Bu etkinlikte, öğrencilerin özellikle farklı engel gruplarından kişilerin bazı şeyleri yapamayacaklarını 

düşündükleri noktalarda, “Bu kişinin bunu yapmasını ne engelliyor? Ne olsa bu kişi bunu 

yapabilir?” gibi sorularla engellilerin önüne koyulan engellerin görülmesi, fark edilmesi sağlanmaya 

çalışılmalıdır. 

Bu etkinlik, engellilerin önündeki engellerin kaldırılması durumunda yapabilirliklerini gösteren 

sunum (Ek 2) ile sonlandırılır. Her bir görselin öğrenciler tarafından anlaşılması ve hangi 

araç ve düzenlemelerle engellilerin katılımının sağlandığının açıklığa kavuşması sağlanır. 

Değerlendirme Etkinliği (10 dk.): 

Gelişme Etkinliği’nde oluşturulan gruplardan, etkinlikte üzerinde çalıştıkları engelli kişilerin karşılaşabileceği 

engelleri (evde, okulda, işyerinde, sokakta) düşünmeleri ve yazmaları istenir. 

ÖĞRETMEN NOTU 4: Konuyla ilgili arkaplan bilgisi için Süleyman Akbulut’un, kitabın başında yer 

alan, “Gerçekten Eşit miyiz? Acı(ma), Zayıf Gör(me) ve Yok Say(ma) ekseninde Engelli Ayrımcılığı” 

metnini okuyabilirsiniz.


Ek 1: Farklı Engel Gruplarından Bireylerin Görselleri 




DERS2_EK1_GÖRSEL4

ders 2 65 

Ek 2: Engellilerin Yapabilirliklerini Gösteren Sunum 

Eğitime, çalışma hayatına ve sosyal hayata erişimlerinin önündeki engeller kaldırılıp gerekli düzenlemeler 

yapılırsa... 




DERS2_EK2_GÖRSEL4





DERS2_EK2_GÖRSEL8

ders 2 67 


Ek 1 

Görsel 1: 


Görsel 2: 


Görsel 3: 


Görsel 4: 


Ek 2 

Görsel 1: 


Görsel 2: 


Görsel 3: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/a.jpg 

Görsel 4: 


Görsel 5: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/b.jpg


Görsel 6: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/c.jpg 

Görsel 7: 


Görsel 8: 


DERS 3 

Mavi Kapak Kampanyası Neye Yarar? 


Kazanımlar: 

1. “Engelli”, “özürlü” ve “sakat” kavramlarının kullanımlarını sorgular. 

2. Engelli ayrımcılığının merhamet ve acıma üzerinden işlendiğini fark eder. 

3. Engelli ayrımcılığı ile mücadele için çözüm önerileri geliştirir. 

SÜRE: 80 dk. 

MALZEMELER: Engellilere yönelik toplumsal algıyı gösteren görseller (Ek 1), Süleyman Akbulut 

ile yapılan röportajın videosu, yazma çalışması etkinlik kağıdı (Ek 2), örnek olaylar (Ek 3), kontrol 

listesi (Ek 4). 

ÖN HAZIRLIK: Ek 1’deki görsellerden sunum hazırlayın. Ek 2’deki yazma çalışması etkinlik kağıdını 

öğrenci sayısı kadar çoğaltın. Ek 3’teki örnek olayları basın. Ek 4’teki kontrol listesini öğrenci 

sayısı kadar çoğaltın. 

İLGİLİ DERSLER: Türkçe


SÜREÇ: 

1. DERS (40 dk.) 


Öğrencileri derse hazırlamak amacıyla, engellilere yönelik toplumsal algıyı gösteren sunum (Ek 1) 

ile derse giriş yapılır. 

Öğrencilerden sunumdaki görsellerin kendilerine çağrıştırdığı kavramları, duyguları ve düşünceleri 

paylaşmaları istenir. Aşağıdaki örnekteki gibi bir kavram haritası tahtada oluşturulur. 

özürlü 

engelli 

mutsuz insan 

yardıma 

muhtaç 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Görseller gösterilirken öğrencilerin yorumlarında herhangi bir değişiklik olmaması 

için öğretmen yönlendirme yapmaz. 


Öğrenci cevapları ile ilgili hiçbir yorum yapmadan Süleyman Akbulut ile yapılan röportajın videosu 

izletilir. 

Röportaj Videosu: http://www.radikal.com.tr/turkiye/engelliler_ayrimciliga_karsi_mucadele_ediyor-1088192

ders 3 71 

Video izlendikten sonra öğrencilerle aşağıdaki sorular çerçevesinde büyük grup tartışması 

yapılır. 

• Süleyman Akbulut neden rahatsız olduğunu dile getiriyor? 

• Sizce Süleyman Akbulut ne hissediyor? 

• Süleyman Akbulut’un yapıp yapamadıkları sizce neler olabilir? 

• Sizce Süleyman Akbulut’un başarabildiği sizin başaramadığınız bir şeyler olabilir mi? 

• Sizce neden “engelli” kavramının kullanılması tercih ediliyor? 

• “-li” ekinin eklendiği bir sözcük örneği veriniz. Bu ekin sözcüğe nasıl bir anlam kattığını 

düşünüyorsunuz? 

Gelen örneklerden sonra “engelli” sözcüğü üzerinde durularak bu sözcüğün anlamı üzerine 

tartışılır. Engelli sözcüğünün, sorunun engellilerin önüne koyulan engellerden kaynaklandığını 

belirtmek için kullanıldığı; ama “–li” ekinin sözcüğe kattığı anlamın bu amaçla örtüşmediği, 

sorunu engelli kişinin kendisinde gören bir anlamı ürettiği söylenir. 

Engellilerin ihtiyaçları ve hakları gözetilerek fiziksel düzenlemeler yapılmadığında bu kişilerin 

sürekli engellerle karşılaştıkları ve yardıma muhtaçlarmış gibi algılandıkları hatırlatılır dersin 

başında gösterilen sunum (Ek 1) tekrar gösterilerek “Bu tip kampanyalar toplumda nasıl bir 

engelli algısı oluşmasını sağlıyor?” sorusu üzerinden tartışma yürütülür. 

ÖĞRETMEN NOTU 2: Engelli insan acıma, merhamet etme duyguları eşliğinde algılanmıştır. Bu acıma, 

merhamet etme duygusu ve engellinin aciz insan olduğu algısı, engellilere yönelik ayrımcılığın 

ve ayrımcı uygulamaların üstünün örtülmesine, çoğu durumda fark edilmemesine sebep olmuştur. 

Toplumda çok yaygın bir kabul görmüş Mavi Kapak Kampanyası da, engellilerin “bir kapağa 

bile muhtaç bireyler” olarak algılanmasına neden olmaktadır. Şişelerin plastik kapaklarını engellilere 

yardım amacıyla toplayan çocuklar, engellileri kendileriyle eşit görmek yerine yardımlarına 

muhtaç olan zavallı insanlar olarak tanımaktadır. Ayrıca, engelli vatandaşların temel ihtiyaçlarını 

karşılamanın ve eşit katılımlarını sağlamanın devletin sorumluluğu olduğu da unutulmamalıdır. Bu 

kampanyaya dair eleştirel bir yazı için bkz. http://www.birgun.net/haber-detay/kapakla-vicdan-dolandiriciligi-65402.html 

Mavi Kapak Kampanyası ile de beslenen bu algı biçiminde engelli, “zayıf, başkasının yardımına 

muhtaç, acınacak varlık”tır. Bu algının uzantısı olarak engelliler, ihtiyaçları karşılanarak topluma 

katkı sağlaması beklenen kişiler olarak değil, tam tersine yaşamını idame ettirmesi toplumun 

görevi ve sorumluluğu olan “muhtaç” kişilere dönüştürülmektedir. Böyle olduğu için de, engellilerin 

toplumun diğer bireyleri gibi sokağa çıkması, eğitim görmesi, istihdam edilmesi gibi olgular 

gereklilik olarak görülmemekte ve engelliler evlerine hapsedilerek toplumsal mekanlardan dışlanmaktadır.


Oysa, engellilere yönelik ayrımcılığın asıl kaynağı, önyargılar ve farklı derecelerde fiziksel, ruhsal, 

duyusal ve zihinsel yetileri olan kişileri gözetmeden kurulan sosyal ve mimari yapılardır. Çeşitli 


fazla kullanarak sakatlıklarının etkisini kısmen veya tümüyle ortadan kaldırabilirler. “Engelli” kavramı 

da, sorunun bireyin kendisinden değil de, daha çok önüne koyulan engellerden kaynaklandığını 

ifade etmek için kullanılmaya başlanmıştır. 


Değerlendirme etkinliği için hazırlanan yazma çalışması etkinlik kağıtları (Ek 2) öğrencilere dağıtılır. 

2. DERS (40 dk.) 


Öğrencilerin bir önceki dersteki yazma çalışmasında yazdıkları özetlenerek ve önemli noktalar 

vurgulanarak derse giriş yapılır. 


Sınıf dört gruba ayrılarak her gruba örnek olaylardan (Ek 3) bir tanesi verilir. Gruplardan kendilerine 

verilen örnek olayı grup içerisinde tartışmaları istenerek canlandırma yapacakları söylenir. 

Her grubun canlandırmasından sonra, aşağıdaki sorular çerçevesinde tartışma yürütülür: 

• Canlandırılan olay neydi? Kısaca özetleyebilir misiniz? 

• Bu olay size ne hissettirdi, ne düşündürdü? 

• Bu olayın yaşanmasının önüne geçmek için neler yapılabilir?

ders 3 73 


Canlandırmalar tamamlandıktan sonra her gruba kendi örnek olayında yer alan sorun ile ilgili 

araştırma yapacakları söylenir. Öğrencilere araştırmalarını yakın çevrelerinden uzak çevrelerine 

doğru yapmaları (okul-mahalle-semt gibi) söylenerek kontrol listesi (Ek 4) dağıtılır. 

Öğrencilerden kontrol listelerini doldurmaları, kontrol listelerindeki bilgilere dayanarak 

değerlendirme yapmaları istenir. Bu değerlendirmeleri sonucunda ilgili makamlara, yapılmasını 

önerdikleri düzenlemelere ilişkin bir dilekçe yazacakları belirtilir. 

ÖĞRETMEN NOTU 3: Yazılan dilekçeler öğretmen tarafından değerlendirilip öğrencilere performans 

görevi notu verilir. Dilekçe yazma ölçütleri ve dilekçelerin uygun makama yazılıp yazılmadığı 

değerlendirmenin ölçütleri olmalıdır. Öğretmen değerlendirmesini yaptıktan sonra öğrencilere 

mutlaka geri bildirim vermelidir.


Ek 1: Engellilere Yönelik Toplumsal Algıyı 

Gösteren Görseller 




DERS3_EK1_GÖRSEL4

ders 3 75 



DERS3_EK1_GÖRSEL7


Ek 2: Yazma Çalışması Etkinlik Kağıdı 

Aşağıdaki cümleden yola çıkarak bugün işlenen derste aklınızda kalanları anlatan bir paragraf yazınız. 

Bugün bir ders işledik ve ben bazı şeyleri hiç bilmediğimi fark ettim... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

...................................................................................................................................................................................................................................................... 

......................................................................................................................................................................................................................................................

ders 3 77 

Ek 3: Örnek Olaylar 

Ayakları tutmayan ve tekerlekli sandalyeyle hayatını devam ettiren bir kişi bir gün evden 

çıkıp iş yerine gitmek için yola çıkar. Otobüs durağında bekleyen kişinin beklediği otobüs 

bir saat sonra durağa gelmiştir. Gideceği yere geç kalan kişi gelen otobüsün engelli 

platformu olmadığını fark eder. 

Kaldırımda körler için yapılan yürüme yolundan ilerleyen bir görme engelli, caddenin 

karşısında bulunan dükkâna gitmek için caddenin karşısına geçmek ister. Trafik ışığının 

yanına gelir ve beklemeye başlar. Maalesef ışığın görme engelliler için olan sesli uyarı sistemi 

çalışmamaktadır. 

Caddede yol çalışması olduğu için kaldırımdan yürümek imkânsızdır. Sağır biri, kaldırımlardaki 

çalışmadan ötürü caddeden yürümek zorundadır. Yolda seyir halinde olan araçlardan 

biri yola devam etmek için kornaya uzun uzun basar. Önündeki kişi yolun kenarına 

çekilmeyince sinirle arabadan çıkar ve kişiyi sarsarak “Sağır mısın kardeşim?!” der. 

Okula yeni gelen çocuk omurilik felçlidir ve tekerlekli sandalyeyle yaşamını sürdürmektedir. 

Sınıfındaki çocuklar yeni arkadaşlarıyla zaman geçirmeleri gerektiğini düşünmekte, 

ancak yeni gelen çocuk teneffüslerde merdivenleri kullanamadığı ve dolayısıyla da bahçeye 

çıkamadığı için onunla vakit geçirmeye yanaşmamaktadırlar.


Ek 4: Kontrol Listesi 

DEĞERLENDİRİLEN YER: ___________________ DEĞERLENDİREN: ______________________ 

DIŞ ALANLAR EVET HAYIR ÖNERİLER 

1. Yaya yolu ve kaldırım genişlikleri yardımcı araç ve tekerlekli 

sandalye kullananların geçebileceği genişliktedir. 

2. Yaya yolu ve kaldırımlardaki düzey farklılıkları, yardımcı 

araç ve tekerlekli sandalye kullananların kullanabileceği 

şekilde uygun eğimli rampalarla giderilmiştir. 

3. Yollarda su birikimini önlemek için baston, tekerlekli sandalye, 

vb. kullanımına engel olmayacak açıklıkta demirlerle 

yapılmış ızgaralar kullanılmıştır. 

4. Yaya yolu ve kaldırımlar görme engellilerin kullanabilmeleri 

için kabartmalı taşlarla döşelidir. 

5. Yaya yolu, yol bitimi, vb. değişiklikler görme engellilerin 

kullanabilecekleri şekilde farklı dokulu kabartmalı taşlarla 

döşelidir. 

6. Tabela, ağaç dalları, vb. şeyler görme engellilere tehlike 

yaratmayacak şekilde dikey açıklık sağlanarak düzenlenmiştir. 

İÇ ALANLAR EVET HAYIR ÖNERİLER 

1. Çok katlı binalarda yardımcı araç ve tekerlekli sandalye 

kullananların geçebileceği genişlikte asansörler vardır. 

2. Bina içlerinde eşik, basamak, vb. düzey farklılıkları bulunmamaktadır. 

3. Kapı geçişleri, tuvalet, banyo ve lavabolar yardımcı araç 

ve tekerlekli sandalye kullananların kullanabileceği genişliktedir. 

4. Merdiven, asansör vb. boşluklar trabzan ve korkuluklarla 

görme engellilere tehlike oluşturmayacak şekilde çevrelenerek 

tasarlanmıştır. 

6. Basamak kenarları, yol bitimi gibi yerler görme engellilere 

yardımcı olacak şekilde farklı dokulu yüzeylerle kaplanmıştır.

ders 3 79 


Ek 1 

Görsel 1: 


Görsel 2: 


Görsel 3: 


Görsel 4: 


Görsel 5: 


Görsel 6: 


Görsel 7: 


DERS 4 

Başka Dilde Aşk: Engellilere Yönelik Toplumsal Algılar 


Kazanımlar: 

1. “Engelli”, “özürlü” ve “sakat” kavramlarının kullanımlarını sorgular. 

2. Engellilere yönelik kalıpyargıları fark eder. 

3. Engelli ayrımcılığının nedenleri ve sonuçları üzerine düşünür. 

SÜRE: 80 dk. 

MALZEMELER: Engelliliğe ilişkin görseller (Ek1), Ayrımcılığı Önle! videosu, “Engellillik Sorununa 

Yaklaşım” metni (Ek 2), Başka Dilde Aşk filminden kesitler içeren video. 

ÖN HAZIRLIK: Ek 1’deki görsellerden sunum hazırlayın. Ek 2’deki metni öğrenci sayısı kadar 

çoğaltın. 

İLGİLİ DERSLER: Dil ve Anlatım, Tarih


SÜREÇ: 

1. DERS (40 dk.) 


Öğrencilere engelliliğe ilişkin görseller (Ek 1) gösterilir. “Bu görseller, size hangi kavramları çağrıştırıyor?” 

diye sorularak söylenen kavramların hepsi yorum yapmadan tahtaya yazılır. 

Öğrencilere “Bu kavramlardan hangisi en yaygın olarak kullanılıyor?” diye sorulur ve bu 

kavramın diğer kavramlara tercih edilmesinin nedenleri sorgulatılır. 

Gelişme Etkinliği 1 (10 dk.): 

Öğrencilerden tahtada yazılı olan kavramların geçtiği atasözü, deyim ve sözleri düşünmeleri istenir. 

Sınıf duvarına afiş boyutunda bir kağıt asılarak öğrencilerin söyledikleri, bu kağıda yazılır. 

Kağıda yazılan ifadelerin teker teker üzerinden gidilerek ifadelerin anlaşılması sağlandıktan 

sonra, “Bütün bu ifadelerle nasıl bir engellilik algısı üretiliyor?” sorusu sorularak tartışma açılır. 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Dil, ayrımcılıkların yeniden üretildiği çok önemli bir araç. Dildeki ayrımcı ifadelerin 

farkına varmak ayrımcı tavırlarımızın da farkına varmamızın önünü açar. Bu nedenle, bu 

aşamanın sonunda ayrımcılık sözlüğü oluşturmak hedefleniyor. Bu derste sınıf duvarına asılan kağıdın 

duvarda bırakılması, bu kağıda yazılan ayrımcı atasözü, deyim ve sözlerin daha sonra tüm 

sınıflardan toplanması yoluyla ortak bir engelli ayrımcılığı sözlüğü oluşturulması amaçlanıyor. 


Öğrencilere engellilikle ilgili esas sorunun engellilerin önüne koyulan engeller olduğunu gösteren 

video gösterilerek “Bu videoda nasıl bir engellilik algısı üretiliyor? Neden böyle düşündünüz?” diye 

sorularak tartışma derinleştirilir. 

“Ayrımcılığı Önle!” videosu: http://www.youtube.com/watch?v=8UT56FX07BA

ders 4 83 

ÖĞRETMEN NOTU 2: Bu etkinliğin amacı, sorunun engellilerin kendilerinden kaynaklanan yetersizliklerden 

değil, toplum tarafından önlerine koyulan engellerden kaynaklandığının anlaşılmasının 

sağlanmasıdır. 

Engellilere yönelik ayrımcılığın asıl kaynağı, önyargılar ve farklı derecelerde fiziksel, ruhsal, duyusal 

ve zihinsel yetileri olan kişileri gözetmeden kurulan sosyal ve mimari yapılardır. Oysa, çeşitli 


fazla kullanarak sakatlıklarının etkisini kısmen veya tümüyle ortadan kaldırabilirler. “Engelli” kavramı, 

sorunun bireyin kendisinden değil de, daha çok önüne koyulan engellerden kaynaklandığını 

ifade eder. “Sakat” kavramı ise, kişinin fiziksel, zihinsel, duyusal ve ruhsal nitelikleri bakımından, 

toplumun genelinden bir ölçüde de olsa farklı olduğunu belirtir; ama sakatlık mutlaka “yeti 

kaybı” durumu yaratmaz. Örneğin kişi protez, koltuk değneği veya tekerlekli sandalye desteği alarak, 

yitirdiği yetisini geri kazanır. Tekerlekli sandalye, gözlükten farklı bir araç değildir. Her ikisi 

de, kısmen veya tamamen kaybedilen bir yetinin geri kazanılması için kullanılan araçlardır. 


“Engellilik Sorununa Yaklaşım” metni (Ek 2) dağıtılır. Bu metinde ders boyunca tartışılan kavramların 

dayandığı teorik yaklaşımların açıklandığı ve bu kavramların tanımlandığı bilgisi verilerek, 

öğrencilere metni okumaları söylenir. Metni okuduktan sonra, “Bu kavramlardan hangisini 

kullanmayı tercih edersiniz? Neden?” sorusu üzerine bir-iki paragraflık bir yazı yazmaları istenir. 

2. DERS (40 dk.) 


Öğretmen tahtaya “Engelliler ..................dır.” yazar ve öğrencilerden engellileri tanımlamak için 

kullanılan sıfatları söylemelerini isteyip, gelen cevapları tahtaya yazar. Engellilere yönelik aşırı genellemeye 

dayanan bu tanımlamalara “kalıpyargı” dendiğini söyler. 

Bu kalıpyargılara hangi duyguların eşlik ettiğini öğrencilere sorarak, söylenen duyguları da 

tahtaya yazar. Kalıpyargılar ile güçlü bir duygunun birleşmesiyle önyargının oluştuğunu ve önyargıların 

ayrımcılığın zeminini oluşturduğunu açıklar.


Engellilere yönelik önyargıların bazı davranışlarla sonuçlandığını ve bu davranışlara ayrımcılık 

dendiğini belirterek, engellilere yönelik ayrımcılıkların neler olduğunu öğrencilere sorar. 

Gelen cevapları tahtaya yazar. 

Bu etkinliğin sonunda, aşağıdaki gibi bir tablo oluşturulur: 

Kalıpyargı + Güçlü duygu = Önyargı Ayrımcılık 

Zavallı Acıma Dışlama 

Yardıma muhtaç Üzülme Okula kaydetmeme 

Eksik 

İşe almama 

(Engelliler yardıma muhtaç varlıklardır ve ben onlara acıyorum.) 

ÖĞRETMEN NOTU 3: Önyargının iki temel bileşeni olduğu konusunda genel bir fikir birliği vardır: 

1) Bir insan grubuna karşı temelsiz bir inanç ya da fikir olarak tanımlanabilecek bir kalıpyargı ve 

2) buna eşlik eden güçlü bir duygulanım. Kalıpyargı, önyargının bilişsel parçasıdır ve insan gruplarına 

dair genelgeçer, şablonvari inançları içerir. Bir kalıpyargıya güçlü bir duygulanım da eşlik 

ederse, bir tutum olarak önyargı oluşur. Ayrımcılık ise, zihinsel bir olgu olan tutumdan farklı olarak, 

gözlemlenebilir davranışlar düzeyinde tanımlanır. Bir insana ya da insan grubuna, belli bir 

özelliği nedeniyle eşitsiz/farklı muamele yapılması ayrımcılıktır. 


Engellilere yönelik kalıpyargı ve önyargıların gölgesinde engellilerle eşit ilişki kurmanın yollarını 

derinlemesine tartışmak için “Başka Dilde Aşk” filminden kesitler içeren videonun izleneceği ve 

tartışılacağı söylenir. 

Başka Dilde Aşk videosu: http://vimeo.com/100095437 

Sınıf dört-beş kişilik küçük gruplara bölünür. Film kesitlerinden oluşan video izletilir ve 

gruplarda aşağıdaki sorular çerçevesinde tartışma yürütülür. 

• Sağır biriyle ilişki kurarken kadın karakter nasıl davranıyor? Bu davranışlarının dayan-

ders 4 85 

dığı kalıpyargılar ve duygular neler olabilir? 

• Erkek karakterin “kendin gibi” tanımlamasından, ne anlıyorsunuz? “Kendin gibi” olmak 

ya da davranmak nasıl olur? Neden önemli? 

• Kadın karakterin erkek karakterin yanına taşınmasına arkadaşlarının tepkileri ne oluyor? 

Bu tepkilerin dayandığı kalıpyargılar neler? 

• Videonun sonunda kadın karakterin davranışlarında ne gibi değişiklikler oluyor? Bu 

değişikliklerin neden kaynaklandığını düşünüyorsunuz? Bu değişiklikler, size “kendin 

gibi olma”ya dair neler söylüyor? 


Gruplardan, Başka Dilde Aşk videosu çerçevesinde yapılan tartışmaların ışığında, “engelli ayrımcılığıyla 

mücadele etmek” temalı bir afiş tasarlamaları istenir. 

ÖĞRETMEN NOTU 4: Konuyla ilgili arkaplan bilgisi için kitabın başında yer alan, Süleyman Akbulut’un 

“Gerçekten Eşit miyiz? Acı(ma), Zayıf Gör(me) ve Yok Say(ma) ekseninde Engelli Ayrımcılığı” 

metni ile Murat Paker’in “Psikolojik Açıdan Önyargı ve Ayrımcılık” metnini okuyabilirsiniz.


Ek 1: Engelliliğe İlişkin Görseller 



DERS4_EK1_GÖRSEL3

ders 4 87 

Ek 2: “Engellilik Sorununa Yaklaşım” Metni 

Engellilik Sorununa Yaklaşım 

Engelilik sorununa yaklaşım, son yıllarda önemli ölçüde değişmiştir. “Tıbbi yaklaşım” adı verilen 

ve artık terk edilmiş olan yaklaşım, engelliliği bireyden kaynaklanan bir sorun olarak görmekteydi. 

Bugün geçerli olan ve toplumsal yaklaşım olarak adlandırılan yaklaşım ise sorunun sadece kısmen 

bireyin kendisinden kaynaklandığını; sorunun asıl kaynağının önyargılar ve farklı derecelerde 

fiziksel, zihinsel, duyusal ve ruhsal yetileri olan kişileri gözetmeden kurulan sosyal ve mimari 

yapılar olduğunu kabul eder. 

Toplumsal yaklaşımın benimsenmesi, kullanılan terimlere de yansımıştır. Bu çerçevede, sıkça 

kullanılan 3 terim ve bunların anlamları üzerinde durmakta yarar bulunmaktadır. 

Konumuz bağlamında kullanılan ilk terim “sakat” terimidir. Bu terim, kişinin fiziksel, zihinsel, 

duyusal ve ruhsal nitelikleri bakımından, toplumun genelinden bir ölçüde de olsa farklı olduğunu 

ifade eder. Sakatlık mutlaka “yeti kaybı” (yapamama veya daha az yapabilme ) durumu yaratmaz. 

Örneğin, kişinin bacakları felçlidir ve kişi sakat olmakla birlikte, herkes kadar rahat yürüyebilir, 

hatta koşabilir. Bazı hallerde kişi protez koltuk değneği veya tekerlekli sandalye desteği alarak, 

yitirdiği yetisini geri kazanır. Tekerlekli sandalye, gözlükten farklı bir araç değildir. Her ikisi de, 

kısmen veya tamamen kaybedilen bir yetinin geri kazanılması için kullanılan araçlardır. Yetiler bazen 

araç-gereçle değil, başka yetilerin geliştirilmesiyle kazanılır. Örneğin sağır ve dilsiz olanlar 

başkalarıyla iletişimde söz değil, yazı veya işaret kullanırlar. Görme engelliler ise işitme ve dokunma 

duyuları aracılığıyla, görme yetilerinin olmamasından veya az olmasından doğan sorunların 

üstesinden gelirler. 

Değinilmesi gereken ikinci terim “engelli” terimidir. Yukarıda açıklandığı üzere, çeşitli tür ve 

derecede sakatlığı olan bireyler, çeşitli araç-gereç yardımıyla veya diğer yetilerini daha fazla kullanarak, 

sakatlıklarının etkisini kısmen veya tümüyle ortadan kaldırabilirler. Ancak toplumda sakat 

bireylere karşı var olan olumsuz önyargılar, yüksek kaldırımlar, rampasız bina girişleri, asansörsüz 

işyerleri, sözlü iletişimin yegane yol olduğunda ısrar edenler, görmeyen bir kişinin kendileri 

kadar iyi ve verimli olabileceğine inanmayanlar, başka bir ifade ile sakat birey dışındaki bazı 

unsurlar sakat bireyleri engellerler. Günümüzde, sorunun bireyin kendisinden değil de, daha çok 

önüne koyulan engellerden kaynaklandığını vurgulamak amacıyla “engelli” terimi kullanılmaya 

başlanmıştır. Eğer bir birey sakat olmakla birlikte olumsuz önyargılarla karşılaşmıyorsa, toplumsal 

yaşama herkesle eşit derecede katılabiliyorsa , eğitim görebiliyor ve iş bulabiliyorsa, kişi engelli 

değil, sadece sakattır. Buna karşılık kişi toplumsal yaşamdan dışlanıyorsa, okul binalarının 

girişinde basamaklar olduğu için okula gidemiyor, işverenlerin önyargıları nedeniyle iş bulamıyorsa 

kişi sadece sakat değil, ama aynı zamanda engellidir. Mevcut halde sakatlığı bulunan bireyle-


rin tamamı engellendiğinden, tüm sakatların aynı zamanda engelli olduğu söylenebilir. O halde 

bu iki kavram birbiri yerine kullanılabilir. 

Değinilebilecek son terim “özürlü” terimidir. Bu terim artık terk edilmiş olan “tıbbi yaklaşım”ın 

bir ifadesidir. Zira, sorunun sadece bireyin kendisinden kaynaklandığını iddia eder. Bu terime göre, 

birey kendisi kusurlu veya eksiktir. Toplumun, bireyin sorunları üzerindeki belirleyici rolünü inkar 

eden bu yaklaşımın doğru olmadığı açıktır. 

Dr. İdil Işıl Gül, AÇEV, Engelli Hakları Eğitimi, Eğitici El Kitabı, 2009. 


Ek 1 

Görsel 1: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/1a.jpg 

Görsel 2: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/z.png 

Görsel 3: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/43.JPG

Cinsiyete Dayalı 

Ayrımcılık

DERS 5 

Oyuncak Reklamları ve Cinsiyetçilik 


Kazanımlar: 

1. Toplumsal cinsiyet algılarının oluşmasında medyanın ve çevrenin etkisini fark eder. 

2. Toplumsal cinsiyet algılarını değiştirmeye yönelik fikirler ileri sürer. 

SÜRE: 80 dk. 

MALZEMELER: Oyuncak reklamları tanıtım sloganları (Ek 1), birinci çalışma kağıdı (Ek 2), 

oyuncak reklamı videosu, Mesela Sokağı’nın 1 öyküsü (Ek 3), Mesela Sokağı oyun kartları (Ek 4), 

ikinci çalışma kağıdı (Ek 5), renkli kalemler. 

ÖN HAZIRLIK: Ek 1’deki sloganları, Ek 2 ve Ek 5’teki çalışma kağıtlarını öğrenci sayısı kadar 

çoğaltın. Ek 4’teki oyun kartlarından sunum hazırlayın. 

İLGİLİ DERSLER: Türkçe, Hayat Bilgisi 

(1) Mesela Sokağı oyunu İstanbul Bilgi Üniversitesi Çocuk Çalışmaları Birimi tarafından Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Projesi 

kapsamında tasarlanmıştır.


SÜREÇ: 

1. DERS (40 dk.) 


Öğretmen öğrencilere “Çocuk kanallarını izliyor musunuz? Hangilerini? Bu kanallarda rastladığınız 

reklamları hatırlıyor musunuz? İlginizi çeken reklam oldu mu?” sorularını sorarak konuya 

dikkat çeker. Alınan birkaç yanıtın ardından öğrencilere bu kanallarda yer alan bazı oyuncak reklamlarının 

sloganlarının okunacağı bilgisini verir. 


Oyuncak reklamları tanıtım sloganları (Ek 1) tahtaya yansıtılıp okunur ve yazılı halde öğrencilere 

dağıtılır. Sloganlar teker teker okunarak “Bu slogandaki oyuncak kızlar için mi, yoksa erkekler 

için mi tasarlanmış?” sorusu sorulur ve sloganların başına kızlar için tasarlanmışsa K, erkekler 

için tasarlanmışsa E harfi yazmaları söylenir. Sonra, öğrencilerden slogandaki hangi sözcük veya 

sözcüklerin böyle düşünmelerine neden olduğunu bulmaları ve buldukları sözcük ya da sözcüklerin 

altını renkli kalemle çizmeleri istenir. 

Tüm öğrencilerin tüm sloganları okuyup altını çizme işlemini tamamlamalarının ardından, 

altını çizdikleri sözcükleri yazmaları için birinci çalışma kağıdı (Ek 2) öğrencilere dağıtılır. 

Kağıtlara yazma işlemi bittikten sonra, yazılanların yüksek sesle okunması istenir ve öğretmen 

tarafından tahtaya yazılır. Her sözcüğün üzerinde tek tek durularak “Neden böyle düşündün? 

Kadınlar da güçlü olamaz mı? Bütün bu özellikler sence doğuştan mı geliyor?” gibi sorularla 

öğrencilerin kalıpyargıların farkına varmaları sağlanır. 

Seçilen sloganlardan birinin yer aldığı reklam öğrencilere izletilerek “Bu reklamın kız ya da 

erkeğe yönelik bir oyuncağın reklamı olduğunu gösteren başka ne gibi unsurlar (renkler, sesler, 

vurgular vb.) görüyorsunuz?” sorusu sorulur. 

Reklam Filmleri Videoları: 

http://www.youtube.com/watch?v=Qz-g2sKtgpg 

http://www.youtube.com/watch?v=oYDog-HWBXU

ders 5 93 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Bu etkinliğin amacı, öğrencilerin cinsiyetçi kalıpyargıların farkına varmalarını 

ve bu kalıpyargıları sorgulamalarını sağlamaktır. 

Kalıpyargı: Sosyal psikologlar zihnimizde belirli gruplar ya da insanlar hakkında hemen uyanan 

resimler, imgeler olduğunu söylüyor. Yani kadın, erkek vs. dendiğinde zihnimizde hemen belirli 

imgeler uyanır; bunlara kalıpyargı denir. Kalıpyargılar, o grupla ilgili genellemeler içerirler ve bizi, 

grubun tüm üyelerini o kalıpyargı doğrultusunda algılamaya yönlendirebilirler. “Erkek güçlüdür, 

ama kadın duygusal ve fedakârdır,” ifadeleri cinsiyetçi kalıpyargılara örnek olarak verilebilir. 

Kadınların ve erkeklerin birbirinden tamamen farklı iki cins olduklarına ilişkin tartışılmaz, sorgulanamaz, 

değişmez bir hikâyenin içinde yaşıyoruz. Bu hikâyeyi “cinsiyet kalıpları” olarak adlandırabiliriz. 

Bu hikâyenin değişik biçimlerde, farklı örneklerle, kanıtlarla, öngörülerle durmadan tekrarladığı 

temel bir fikir var. İnsanlar ikiye ayrılır: Kadınlar ve erkekler. Erkekler Mars’tan gelir, kadınlar 

Venüs’ten. 

Bu temel fikir devam ettiği müddetçe, kalıpların farklılık göstermesi mümkün oluyor. Birbirinden 

farklı kadınlar, birbirinden farklı erkekler olmasına rağmen, bu farklılıkları biz o temel fikre, 

hikâyenin asıl temasına uyduruyoruz. Birbirinden onca farklı kadının “her şeye rağmen” yine de 

asıl olarak erkeklerden farklı olduğuna inanmayı sürdürüyoruz. Daha da derinden inandığımız şey, 

birbirlerinden farklı onca erkeğin “her şeye rağmen” yine de asıl olarak kadınlardan farklı -ve üstün- 

olduğudur. 


Öğretmen sınıfı dört-beş kişilik gruplara ayırır. Her gruptan dağıtılan reklamı ve sloganını yeniden 

oluşturmaları istenir. Oluştururken de, seçilen oyuncakla herkesin oynayabileceği ve sloganların 

kız veya erkek karakterini yansıtmayacak şekilde tasarlanması koşulları koyulur. Reklamları 

oluştururken öğrencilerin bir önceki etkinlikte tartışılanları dikkate almaları istenir. Her grubun 

oluşturduğu yeni reklam sloganları sınıf panosunda sergilenir. 

2. DERS (40 dk.) 

ÖĞRETMEN NOTU 2: Bu dersin bir önceki ders ile birlikte blok ders yapılması planlandığından, 

ikinci dersin başına giriş etkinliği koyulmamıştır.



Öğretmen “Bu derste, Mesela Sokağı’na gideceğiz. Mesela Sokağı’nda kimler yaşıyormuş, hep 

birlikte bakalım” diyerek, Mesela Sokağı’nın öyküsünü (Ek 3) okumaya başlar. 

Öğretmen öykünün ikinci paragrafını okuduktan sonra durur, Mesela Sokağı oyun kartlarının 

(Ek 4) birincisini tahtaya yansıtır ve aşağıdaki sorularla kartları tartışmaya açar. 

• Bu kartta kim ne yapıyor? 

• Babanın çocuk bakmasıyla ilgili ne düşünüyorsunuz? 

• Sizce çocuk bakmak kimin sorumluluğudur? Neden? 

Birinci kartın tartışması tamamlandıktan sonra, öğretmen öykünün üçüncü paragrafını 

okur ve oyun kartlarının ikincisini tahtaya yansıtarak benzer sorularla tartışmaya açar. 


• Erkeklerin ütü yapmasıyla ilgili ne düşünüyorsunuz? 

• Sizce ütü yapmak kimin işidir? Neden? 

Son olarak, öykünün son cümlesi okunur, oyun kartlarının üçüncüsü tahtaya yansıtılarak 

tartışmaya açılır. 


• Erkek çocukların mutfak işlerine yardım etmeleriyle ilgili ne düşünüyorsunuz? 

• Siz mutfak işlerine yardım ediyor musunuz? Neden?

ders 5 95 

ÖĞRETMEN NOTU 3: Öğretmen, tartışmalar sırasında “Ne düşünüyorsunuz? Neden böyle düşünüyorsunuz?” 

sorularını sürekli tekrarlayarak, öğrencilerin görüşlerinin paylaşılmasını, bu görüşlerin 

nedenleri üzerine düşünülmesini ve cinsiyetçi kalıpyargıların ortaya dökülmesi ile sorgulanmasını 

sağlamalıdır. 

Mesela Sokağı oyun kartlarının tartışılmasından sonra, öğretmen benzer örneklere ders kitaplarında 

da yer verildiğini belirterek “‘Biz’ Kimiz?: Ders Kitaplarında Kimlik, Yurttaşlık, Haklar” adlı 

kitabın (Çayır, K., 2014, Tarih Vakfı Yayınları, İstanbul) “Ders Kitaplarında Toplumsal Cinsiyet” bölümünden 

örnekler verebilir. Kitabın pdf versiyonu için bkz. 

http://www.secbir.org/images/haber/2014/06/DKIH-3-Tarama-Sonuclar%C4%B1-Raporu.pdf 


Öğrencilere ikinci çalışma kağıdı (Ek 5) dağıtılır; listelenen işleri incelemeleri, hangilerini kız/kadın, 

hangilerini oğlan/erkek işi ve hangilerini her iki cinsin de yapabileceği işler olarak gördüklerini 

düşünmelerinin ardından uygun yeri işaretlemeleri istenir. Çalışma kağıtlarının panoya asılmasıyla 

ders sonlandırılır. 

ÖĞRETMEN NOTU 4: Konuyla ilgili arkaplan bilgisi için Aksu Bora’nın, kitabın başında yer alan, 

“Toplumsal Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık” metnini okuyabilirsiniz.


Ek 1: Oyuncak Reklamları Tanıtım Sloganları 

• Tatlı bebeğim Türkçe konuşuyor. Onu doyurmak çok eğlenceli. 

• Göklerin kahramanı olmaya hazır mısınız? 

• Yunusunu ve deniz kızını gezdirmeye ne dersin? 

• Gücünü gökyüzüne taşı. Düşmana hiç beklemediği yerden saldır. 

• Kediciğine sarılmaya doyamayacaksın. 

• Rakibini yerle bir et. 

• Bunlar dünya şampiyonu sporcunun ilk adımları mı? 

• Süper tamircinle görev başına. 

• Sen de takımını kur, maça başla. Kapışmaya hazır mısın?

Ek 2: Birinci Çalışma Kağıdı 

ders 5 97


Ek 3: Mesela Sokağı’nın Öyküsü 

Mesela Sokağı, kendi halinde, sevimli bir mahalledir. Kimsenin kimseye karışmadığı, herkesin birbirini 

sevdiği, saydığı bir yerdir. Bu sokağın en ünlüsü kedi Mestan’dır. Mestan her yere girer çıkar, 

herkesin ne yaptığını bilir, duyar. En iyi yanı da duyduklarını bizimle paylaşır: 

Semih ve Necla, 5 yıldır evliler. Çocukları Bora doğunca Semih bir süreliğine evde çalışmaya karar 

verdi. Necla ise okulda müdürlük görevine devam etti. 

... 

Mahallede, Okan ve Ahu’nun aşklarını duymayan kalmadı! Yakında evlenecekler. 

... 

Baran ve Tarık, sınıf arkadaşı. Hiçbir şeyi kız işi erkek işi, kız oyunu erkek oyunu diye ayırmazlar. 

...

ders 5 99 

Ek 4: Mesela Sokağı Oyunu Kartları 



DERS5_EK4_GÖRSEL3


Ek 5: İkinci Çalışma Kağıdı 

Çocuk bakmak 

Yemek hazırlamak 

Sofra kurmak 

Bulaşık yıkamak 

Tamirat yapmak 

Çamaşır yıkamak 

Ütü yapmak 

Araba kullanmak 

Futbol oynamak 

Bebekle oynamak 

...

ders 5 101 


Ek 4 

Görsel 1: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/51.png 

Görsel 2: 


Görsel 3: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/53.png

DERS 6 

Kız ya da Oğlan Olmak: Cinsiyet Rolleri Üzerine 


Kazanımlar: 

1. Toplumsal cinsiyet rollerini fark eder. 

2. Toplumsal cinsiyet eşitsizliği yaratan durumları tartışır. 

3. Toplumsal cinsiyet eşitsizliği yaratan durumları eşitlik çerçevesine taşıyacak öneriler geliştirir. 

SÜRE: 40 dk. 

MALZEMELER: Neden Olmasın! oyunu 1 kartları (Ek 1), A4 kağıtlar, renkli kalemler. 

ÖN HAZIRLIK: Ek 1’deki oyun kartlarından sunum hazırlayın. 

İLGİLİ DERSLER: Türkçe, Sosyal Bilgiler 

(1) Neden Olmasın! oyunu İstanbul Bilgi Üniversitesi Çocuk Çalışmaları Birimi tarafından Toplumsal Cinsiyet Eşitliği 

Projesi kapsamında tasarlanmıştır.


SÜREÇ: 


Öğretmen tahtaya “Oğlan atadan öğrenir sofra açmayı; kız anadan öğrenir biçki biçmeyi.” atasözünü 

yazar ve öğrencilere, “Siz bu atasözünü hiç duydunuz mu? Bu atasözü ne anlama geliyor?” 

diye sorar. Öğrencilerin tahminlerini aldıktan sonra “Oğlan çocuk, babasından eve gelen 

konukları ağırlamayı; kız çocuk ise annesinden dikiş dikmeyi öğrenir. Yani oğlan çocuğu baba, 

kız çocuğu anne yetiştirir. Oğlan çocuğa başka, kız çocuğa başka şeyler öğretirler.” açıklamasını 

yapar. 

“Siz de böyle mi düşünüyorsunuz? Kız çocuk başka, oğlan çocuk başka şeyler mi yapmalı? 

Neden?” diye sorularak derse giriş yapılır. 


“Kız ya da oğlan olman önemli değil, ne yapmak istediğin önemli!” kartının (Ek 1) siyah-beyaz 

tarafı tahtaya yansıtılır. Aşağıdaki sorular sorularak tartışma ortamı oluşturulur. 

• Bu kartta neler görüyorsunuz? Ne oluyor? 

• Öğretmen neyi işaret ediyor? Çevredeki çocuklar ne yapıyor? 

• Çocuk ne düşünüyor ve hissediyor olabilir? Neden? 

• Çocuk kendini nasıl olsa daha iyi hisseder? 

Soruların cevaplanmasından sonra, “Öyle değil de böyle olsaydı, nasıl olurdu?” diye sorularak 

kartın renkli tarafı siyah-beyaz tarafıyla birlikte tahtaya yansıtılır. 

Aşağıdaki sorular sorularak öğrencilerin görüşleri alınır. 

• Kartın renkli tarafındaki değişiklikler neler? 

• Bu değişiklikler hakkında ne düşüyorsunuz? Neden? 

• Kartın bu tarafı sizce neden renkli? 

• Siz hangi tarafta olmayı tercih edersiniz? Niye?

ders 6 105 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Bu etkinliğin amacı, öğrencilerin cinsiyetçi kalıpyargıların farkına varmasını 

sağlayarak toplumsal cinsiyet eşitliğine yönelik olumlu algı ve tutum geliştirmelerine destek olmaktır. 

Öğretmen bu tartışmalar boyunca öğrencilerin; cinsiyet rollerinin sabit olmadığının, değişebileceğinin 

ve bunların neden olduğu kısıtlamalar ile ayrımcılığın da ortadan kalkabileceğinin farkına 

varmalarını hedeflemelidir. 



imgeler uyanır; bunlara kalıpyargı denir. Kalıpyargılar, o grupla ilgili genellemeler içerirler ve 

bizi, grubun tüm üyelerini o kalıpyargı doğrultusunda algılamaya yönlendirebilirler. “Erkek güçlüdür, 

ama kadın duygusal ve fedakârdır,” ifadeleri cinsiyetçi kalıpyargılara örnek olarak verilebilir. 


değişmez bir hikâyenin içinde yaşıyoruz. Bu hikâyeyi “cinsiyet kalıpları” olarak adlandırabiliriz. 


temel bir fikir var. İnsanlar ikiye ayrılır: Kadınlar ve erkekler. Erkekler Mars’tan gelir, kadınlar 

Venüs’ten. 



hikâyenin asıl temasına uyduruyoruz. Birbirinden onca farklı kadının “her şeye rağmen” yine de 


birbirlerinden farklı onca erkeğin “her şeye rağmen” yine de asıl olarak kadınlardan farklı -ve üstün- 

olduğudur. 


Sınıf dört gruba ayrılır. Her grubun, karttaki gibi, kız veya erkek olduğu için yapmak zorunda 

bırakıldığı ama yapmak istemediği ya da yapmak istediği ama yapamadığı şeyleri tartışması 

ve birine karar vererek benzer bir kart oluşturması istenir. Kartlarının altına slogan yazmaları 

da gruplara hatırlatılır. Kartların sınıf panosuna asılması ve grup sözcüleri tarafından sunulmasıyla 

ders sonlandırılır. 




Ek 1: Neden Olmasın! Oyunu Kartı 




Ek 1 

Görsel 1: 


Görsel 2: 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/62.png

DERS 7 

Kadın İşi, Erkek İşi: Cinsiyetçi İşbölümü 


Kazanımlar: 

1. Toplumsal cinsiyet rolleri üzerine düşünür. 

2. Toplumsal cinsiyet eşitsizliğinin nedenlerini ve sonuçlarını sorgular. 

SÜRE: 80 dk. 

MALZEMELER: Reklam videoları, kadın istatistikleri (Ek 1), öz değerlendirme formu (Ek 2) 

ÖN HAZIRLIK: Ek 1’deki bilgileri kullanarak sunum hazırlayın. Ek 2’deki öz değerlendirme formunu 

öğrenci sayısı kadar çoğaltın. 

İLGİLİ DERSLER: Türkçe


SÜREÇ: 

1. DERS (40 dk.) 


Öğrencilere aşağıdaki durumlar verilir ve anlatılan olayın bir bölümünden sonra öğrencilerden o 

bölümü canlandırmaları istenir. Tahtaya gönüllü bir kız ve bir erkek öğrenci çıkartılır. 

Tahtaya çıkan kız öğrenciye: 

Sen 20 yaşında Merve adında bir kadınsın. Bir gece çok yakın arkadaşının başka bir şehre 

taşınması nedeniyle düzenlenen veda partisine katılıyorsun ve ailen partiden eve saat 00.00’da 

dönmen koşuluyla sana izin veriyor. Partide çok iyi vakit geçiriyorsun ve zamanın nasıl geçtiğini 

fark etmiyorsun. Saate baktığında saatin 02.00 olduğunu fark ediyorsun. Saati fark ettikten sonra 

apar topar eve gidiyorsun. (Bu bölümden sonra anlatılan bölüm öğrenci tarafından canlandırılacaktır.) 

Anahtarla sessizce kapıyı açıp salona giriyorsun ve annenle babanı salonda seni beklerken 

buluyorsun. Annenle babanın tam karşısındaki koltuğa oturuyorsun. 

Tahtaya çıkan erkek öğrenciye: 

Sen 20 yaşında Mert adında bir erkeksin. Bir gece çok yakın arkadaşının başka bir şehre 

taşınması nedeniyle düzenlenen veda partisine katılıyorsun ve ailen partiden eve saat 00.00’da 

dönmen koşuluyla sana izin veriyor. Partide çok iyi vakit geçiriyorsun ve zamanın nasıl geçtiğini 

fark etmiyorsun. Saate baktığında saatin 02.00 olduğunu fark ediyorsun. Saati fark ettikten sonra 

apar topar eve gidiyorsun. (Bu bölümden sonra anlatılan bölüm öğrenci tarafından canlandırılacaktır.) 

Anahtarla sessizce kapıyı açıp salona giriyorsun ve annenle babanı salonda seni beklerken 

buluyorsun. Annenle babanın tam karşısındaki koltuğa oturuyorsun. 

Öğrencilerden canlandırmalarının son karesi olan, ailenin karşısında koltukta oturma 

anında donmaları istenir. Öğrencilere kadın ve erkeğin koltuktaki oturuşları arasında fark olup 

olmadığı ve varsa bu farklılığın neden kaynaklandığı sorulur.

ders 7 109 


Öğrencilere kadınları ve erkekleri iki farklı dünyanın insanlarıymış gibi gösteren reklam filmleri 

izletilir ve “Bu videolarda kadını nerede neler yaparken, erkeği nerede neler yaparken görüyoruz?” 

sorusu sorulur. (İzletilen her videodan sonra o videoda yer alan kadın ve erkeklerin hangi 

işleri yaptıkları öğrencilere sorulur. Bu soruların sorulmasının amacı öğrencilerin kadınların ve 

erkeklerin toplumda üstlendikleri rolleri fark etmelerini sağlamaktır.) 

Kadın Videosu: http://www.youtube.com/watch?v=BYmLnjskCy0 

Erkek Videosu: http://www.youtube.com/watch?v=rhPf7mhRl8c 

Öğretmen öğrencilerden gelen cevapları yazmak için tahtaya aşağıdaki gibi bir tablo yapar 

ve “Kadını ve erkeği hayatımızda başka nerelerde görüyoruz, neler yaparken görüyoruz?” diye 

sorarak verilen cevaplarla tabloyu doldurur. 

Kadın ... Erkek ... 

Evdedir. 

Yemek yapar. 

Dışarıdadır. 

İşe gider. 

... ... 


Tablonun doldurulmasından sonra, “Erkek sütununda yazan bir şeyi kadınlar, kadın sütununda 

yazan bir şeyi erkekler yapamaz mı?” diye sorulur. Öğrencilerden olumlu yanıtlar aldıkça, öğretmen 

tablodaki çizgileri silerek tabloda yazılı olanları tek bir sütunda birleştirir. 

2. DERS (40 dk.) 


Öğretmen, ilk derste kadın için yazılanları erkeklerin, erkek için yazılanları da kadınların yapabileceklerinde 

ortaklaşıldığını hatırlatarak “Kadın da erkek de bu işleri yapabiliyorsa, neden bazı


işler yalnızca kadınlara ve bazıları da yalnızca erkeklere yükleniyor?” diye sorar. 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Bu etkinliğin amacı, öğrencilerin cinsiyetçi kalıpyargıların farkına varmasını 

ve cinsiyetçi kalıpyargıları sorgulamalarını sağlamaktır. Bu nedenle, öğrencilerden cevaplar geldiğinde 

“Neden böyle düşünüyorsun?” sorusu sorularak, öğrencilerin cinsiyetçi kalıpyargılarını ortaya 

çıkarmak ve bu kalıpyargıları sorgulatmak hedeflenmelidir. 



imgeler uyanır; bunlara kalıpyargı denir. Kalıpyargılar, o grupla ilgili genellemeler içerirler ve 

bizi, grubun tüm üyelerini o kalıpyargı doğrultusunda algılamaya yönlendirebilirler. “Erkek güçlüdür, 

ama kadın duygusal ve fedakardır,” ifadeleri cinsiyetçi kalıpyargılara örnek olarak verilebilir. 


değişmez bir hikayenin içinde yaşıyoruz. Bu hikâyeyi “cinsiyet kalıpları” olarak adlandırabiliriz. 


temel bir fikir var. İnsanlar ikiye ayrılır: Kadınlar ve Erkekler. Erkekler Mars’tan gelir, kadınlar 

Venüs’ten. 



hikayenin asıl temasına uyduruyoruz. Birbirinden onca farklı kadının “her şeye rağmen” yine de 


birbirlerinden onca farklı erkeğin “her şeye rağmen” yine de asıl olarak kadınlardan farklı -ve üstün- 

olduğudur. 


Bazı işlerin yalnızca kadınlara bazı işlerin ise yalnızca erkeklere yüklenmesine “cinsiyete dayalı iş 

bölümü” dendiği ve kadınların esas işinin evi çekip çevirmek, erkeklerin esas işinin ise para kazanmak 

olarak görüldüğü söylenir. “İş bölümünde böylesine bir ayrım yapılmasının sonuçları sizce 

neler olabilir?” diye sorulur. Bu soruyu tartışmak ve cevaplarını yazmak üzere, sınıf dört gruba 

ayrılır. Grup sözcüleri grup tartışmalarını sınıfla paylaşır. 

Bu paylaşımlar sırasında öğretmen, kadınların esas uğraşının evi çekip çevirmek olarak görülmesinin 

kadınların aleyhine ciddi bir eşitsizlik ve ayrımcılıkla sonuçlandığına, bu yolla kadınların 

sosyal ve siyasal hayattan dışlandığına vurgu yapar.

ders 7 111 

Cinsiyete dayalı işbölümü sonucunda kadınların sosyal ve siyasal hayattan dışlandığını 

gösteren kadın istatistikleri (Ek 1) gösterilerek etkinlik sonlandırılır. 

ÖĞRETMEN NOTU 2: Kadınların ve erkeklerin birbirinden tamamen farklı iki insan kategorisi olduğu 

düşüncesinin beklenebilecek sonucu, iki cinsiyetin uğraşlarının ve eğilimlerinin de birbirinden 

farklı olacağına ilişkin bir kanaattir. 

Cinsiyete dayalı işbölümünde, kadınların payına yuvanın bekçiliği düşerken, erkekler de evin 

geçimini sağlamaktan sorumlu oluyor. Bu iş bölümü, basitçe bir görev paylaşımı anlamına gelmediği 

gibi, iki cinsiyetin hayatın yükünü eşit olarak paylaşması anlamına da gelmez. Tersine, kadınların 

ve erkeklerin böyle konumlandırılmaları kadınlar aleyhine büyük bir eşitsizlik ve ciddi ayrımcılıklarla 

sonuçlanır. Örneğin siyaset gibi bir meslek insanın bütün zamanını, enerjisini, duygusal 

ve maddi kaynaklarını talep ediyorsa, bu elbette kadınlar için değildir. 

Kadınların evle sınırlandırılmaları ve meslek sahibi olsalar da asıl işlerinin evle ilgili olanlar 

olarak kabul edilmesi, onların sosyal, kültürel ve siyasal hayatlarını kısıtlar. 


Hazırlanan öz değerlendirme formu (Ek 2) dağıtılır ve öğrencilerden formu hemen doldurmaları 

istenir. 

Ödev: Öğretmen, öğrencilerden o akşam televizyon izlerken reklamları bu derste konuşulanları 

göz önünde bulundurarak izlemelerini ister. Öğrencilerden cinsiyetçi kalıpyargıları içeren 

reklamları tespit etmeleri ve sunmaları beklenir. Öğrencilerin bu reklamı seçme nedenleri de sunumlarında 

tartışmaya açılır.


Ek 1: Kadın İstatistikleri 

Kaynak: “Temsilde Kadın-Erkek Eşitliği” Karnesi, 

http://www.secbir.org/images/2015/terakki/x.png

ders 7 113 

Ek 2: Öz Değerlendirme Formu 

Aşağıda yazılı maddelerden sonra boş bırakılan alanları doldurunuz. 

Yaptığımız dersle ilgili; 

• En iyi şey… 

Çünkü… 

• En kötü şey… 

Çünkü… 

• En çok şaşırdığım şey… 

Çünkü… 

• Yeni fark ettiğim şey… 

• Dersin sonunda toplumdaki kadın ve erkek rolleri ile ilgili düşüncelerim…

DERS 8 

Erkeklik ve Toplumsal Cinsiyet 


Kazanımlar: 

1. Cinsiyetin toplumsal olarak inşa edildiğini fark eder. 

2. Cinsiyet eşitsizliğinin her iki cinsiyet için de sonuçları üzerine düşünür. 

SÜRE: 80 dk. 

MALZEMELER: Kadın-erkek eşitsizliğini gösteren ve/veya sorgulayan videolar, “Erkek, İktidarının 

Mahkumudur!” başlıklı köşe yazısı (Ek 1), Biz Erkek Değiliz İnisiyatifi ile röportaj videosu. 

ÖN HAZIRLIK: Ek 1’deki köşe yazısını öğrenci sayısı kadar çoğaltın. 

İLGİLİ DERSLER: Dil ve Anlatım, Tarih


SÜREÇ: 

1. DERS (40 dk.) 


Öğretmen, tahtaya “Kadınlar şöyledir, erkekler böyledir” yazarak, öğrencilerden kadınlara ve erkeklere 

dair toplumun algısını yansıtan tanımlamaları düşünmelerini ister ve söylenenleri tahtaya 

yazar. 

Tahtada aşağıdaki gibi bir tablo oluşturulur. 

Kadınlar şöyledir 

Erkekler böyledir 

Duygusal 

Mantıklı 

İtaatkâr 

Otoriter 

Yönetilen 

Yöneten 

Zayıf 

Güçlü 

Evi çekip çeviren 

Eve ekmek getiren 

... ... 

Cinsiyetler için yapılan tanımlamaların kadın ve erkeğin toplumsal hayata nasıl ve ne şekilde 

katılacağını belirlediği söylenerek tahtaya “Kadınlar ne yapar? Erkekler ne yapar?” yazılarak 

öğrencilerin görüşleri alınır. 

Tahtada aşağıdaki gibi bir tablo oluşturulur. 

Kadınlar ne yapar? 

Ev işi 

Çocuk bakımı 

Öğretmenlik 

Hemşirelik 

Sekreterlik 

… 

Erkekler ne yapar? 

Evde tamirat işleri 

Yöneticilik 

Mühendislik 

Siyaset 

Marangozluk 

… 

İki tablo oluşturulduktan sonra, öğrencilerden bu iki tablodaki bilgileri birbirleriyle ilişkilendirerek 

anlamlandırmaları istenir. Burada amaç, öğrencilerin cinsiyetler için yapılan ta-

ders 8 117 

nımlamaların kadın ve erkeğin toplumsal statüsünün de belirleyicisi olduğunun farkına varmalarıdır. 

Örneğin, toplum kadınlardan itaatkâr, duygusal ve pasif olmalarını beklemekte, kadınları 

bu beklentiye/tanımlamaya uygun olarak yetiştirmekte ve sonra da tam da bu nitelikleri yüzünden 

onların yalnızca belirli işler yapabileceğini (ev ve bakım işleri vb.) ve belirli işleri (yönetici, siyasetçi 

vb.) de yapamayacağını meşrulaştırmaktadır. Bu meşruluğun sağlanmasında biyolojik cinsiyetle 

toplumsal cinsiyet iç içe geçirilmektedir. 

ÖĞRETMEN NOTU 1: Biyolojik cinsiyet, kadınlar ve erkekler arasındaki fiziksel ve biyolojik farklılıklardır. 

Örneğin erkeklerin vücudunun daha kıllı olması, seslerinin kalın olması, kadınların kemiklerinin 

nispeten ince olması, doğurabilme özelliklerinin olması gibi farklılıkları ifade eder. Toplumsal 

cinsiyet ise, kadın ve erkeklerin sosyo-kültürel açıdan tanımlanmasını, toplumların kadın 

ve erkeği birbirinden ayırt etme biçimlerini ve onlara verdiği toplumsal rolleri ifade etmektedir. 

Toplumsal cinsiyet, toplumun bir kişiden kadın ya da erkek olması nedeniyle beklentilerine işaret 

eder. 

Biyolojik cinsiyetle toplumsal cinsiyet iç içe geçmiştir. Bunun nedeni, toplumsal cinsiyetin, yani 

toplumda kadın ve erkeklere biçilen rol ve sorumlulukların, değerlendirme ve etiketlerin kolay 

kabul görmesi için gerçek bilgiye ihtiyaç duymasıdır. Bu nedenle hamilelik, emzirme, annelik gibi 

biyolojik ve gerçek özellikler, güzellik, fedakarlık gibi toplumsal düzenleme ve unsurlarla iç içe geçirilmektedir. 

Bu süreç, toplumsal cinsiyetin meşruluğunu sağlamakta ve içselleştirilmesini kolaylaştırmaktadır. 

Cinsiyetçi işbölümü, iki ayrı alan olarak tanımlanan özel ve kamusal alanda kadınlardan aynı 

işleri yapmaları beklentisini ifade eder. Kadın özel alan denilen aile hayatı içerisinde ev işlerini, 

çocuk ve yaşlıların, hastaların bakımını, evin çekip çevrilmesi işlerini üstlenir, ondan bu beklenir. 

Kamusal hayat denilen dışarıdaki çalışma yaşamında da kadınlar ağırlıklı olarak hemşirelik, öğretmenlik, 

çocuk doktorluğu gibi, hasta, yaşlı ve çocuk bakımıyla ilgili mesleklere, toplumsal olarak 

onlara biçilen görev ve sorumlulukların uzantısı olan işlere yönelir/yöneltilirler. 


Sınıf dört-beş kişilik küçük gruplara bölünerek cinsiyet eşitsizliğine ilişkin farkındalık yaratmak 

amacıyla okulda bir kampanya yürütüleceği ve kampanyanın tanıtım filmine karar verilmesi için 

komiteler oluşturulacağı söylenir.


Kadın-erkek eşitsizliğini gösteren ve/veya sorgulayan videolar sırasıyla izletilir, her filmden 

sonra grupların not alması için zaman verilir. Öğrencilere filmleri değerlendirirken Giriş Etkinliği’nde 

sunulan çerçeveyi gözetmeleri hatırlatılır. 

Videolar: 

http://www.youtube.com/watch?v=qdmsn5yNt6o 

http://www.youtube.com/watch?v=OTlP4Ek3WP8 

http://www.youtube.com/watch?v=R91RJqAV3jo 

Videoların hepsi izletildikten sonra, gruplara “Hangi videonun kampanyanın tanıtım filmi 

olmasına karar verdiniz? Bu kararı vermenizin gerekçeleri neler?” soruları sorularak küçük grup 

çalışması yapılır. Grup sözcüleri tarafından grupların kararı ve gerekçeleri sınıfla paylaşılır. 


Her grubun, tanıtım filmine karar verdikleri kampanya için slogan üretmesi istenir ve bu sloganların 

paylaşılmasıyla ders sonlandırılır. 

2. DERS (40 dk.) 


Öğretmen, toplumsal cinsiyet üzerine konuşulduğunda, ilk derste olduğu gibi, meselenin yalnızca 

kadın tarafına odaklanıldığını söyler ve “Erkeğe biçilen toplumsal roller ve sorumluluklar neler? 

Erkek için bu rol ve sorumluluklar ne tür sonuçlar/sorunlar yaratıyor?” diye sorarak öğrencilerin 

görüşlerini alır. 


Tayfun Atay’ın T24 Bağımsız İnternet Gazetesi’nde yayımlanan “Erkek, İktidarının Mahkumudur!” 

başlıklı köşe yazısı (Ek 1) öğrencilere dağıtılır. Öğrencilerin yazıyı bireysel olarak okumaları 

istenir. Ardından sınıf dört-beş kişilik gruplara ayrılır ve gruplara aşağıdaki sorular dağıtılarak 

küçük grup çalışması yapılır. Sorular çerçevesinde gruplarda yapılan tartışmalar grup sözcüleri 

tarafından sınıfla paylaşılır.

ders 8 119 

• Yazar, erkekliği nasıl tanımlıyor? 

• Yazıya göre, erkeklik erkeği nasıl “içten” yıkıyor? 

• Yazar erkeğin “hem egemen hem kurban” olduğunu iddia ediyor. Sizce, erkek “egemen” 

mi “kurban” mı? Neden? 


Tayfun Atay’ın yazısındaki gibi, erkekliği sorgulayan erkekler olduğu belirtilerek bu erkeklerden 

bir kısmının bir araya gelmesiyle Biz Erkek Değiliz İnisiyatifi’nin kurulduğu bilgisi verilir. 

Gruplara, Biz Erkek Değiliz İnisiyatifi’nden bir kişiyle, inisiyatifin çalışmalarını tanıtmak 

için yapılan bir röportajın izletileceği söylenerek, her grubun bir televizyon kanalının yayın kurulu 

olduğunu düşünmeleri istenir. Yayın kurulu olarak kendi kanallarında bu inisiyatiften biriyle 

yapılan bir röportajın yayımlanıp yayımlanmamasına karar verecekleri ve karar verme sürecinde 

aşağıdaki soruları tartışacakları söylenir. 

Röportaj videosu: http://www.youtube.com/watch?v=uJb5Sg2hoyg 

Sorular: 

• Röportaj size ne düşündürdü? 

• İnisiyatifin çalışmalarını tanıtmak amacıyla sizin kanalınızda bir röportaj yayımlamanın 

avantajları neler olabilir? 

• Röportajı yayımlamanın dezavantajları neler olabilir? 

Gruplardaki tartışmalar grup sözcüleri tarafından sınıfla paylaşılırken öğretmen söylenenleri 

tahtaya not eder. 


Tüm grupların paylaşımları sona erdikten sonra, gruplardan kendi kanallarında bir röportaj yayımlayıp 

yayımlamayacaklarına ilişkin kararlarını gerekçeleriyle birlikte aşağıdaki şekilde yazmaları 

istenir. 

Röportajı yayımlamaya/yayımlamamaya karar verdik; çünkü... 




Ek 1: “Erkek, İktidarının Mahkumudur” 

Başlıklı Köşe Yazısı 

Erkek, ataerkilliğin “taşıyıcı mahkûmu”dur! 

Foucault’dan bu yana düşünmeye alışık olduğumuz üzere, iktidar, onu kullananları da tutsak 

almış ve aslında hiç kimsenin sahip olmadığı bir “makine”dir. 

Dolayısıyla erkeklik, bir iktidar mekanizması olarak onu hayata geçiren erkeği de ezmektedir. 

Erkeklik, kadını dışarıdan, erkeği ise “içerden” yıkar. Hegemonik erkekliğin taşıyıcısı olmayı 

bihakkın başarma yolunda her erkek, insanlıktan uzağa düşer. 

Erkek için erkeklik, tam bir “iğneli fıçı”dır. Erkekten bu iktidarı taşıma yolunda, erkeklik kimliğinin 

kültürel olarak dayatılan temel belirleyici pratiklerini; sertliği, saldırganlığı, şiddeti, öfkeyi 

ve uzlaşmazlığı hep yeniden üretmesi beklenir. 

Erkeklerin pek çoğu bunları istemeye istemeye, zorlana zorlana, “mecburiyet”ten ataerkil 

toplumsallığın sahnesine koyan çaresiz aktörlerdir. 

Ataerkil ideolojinin hem üreteni hem ürünü, hem sahibi hem kölesidir erkek… 

Bu yazıya yol açan başlıktaki “Erkek egemen mi kurban mı?” sorusuna yanıt da burada belirir: 

Erkek, ataerkil sistemde hem egemen hem de kurbandır. 

Erkekliği hayat boyu her ortam ve ilişkide yitirmemek için mücadele etmesi gerekir erkeğin… 

Cinsel organının “iş yapar”lığından, tuttuğu takımın başarısına kadar, evde, işte, sokakta, 

trafikte, barda, statta ve nihayet yatakta, her an sınama ve tehdit altındadır erkeğin erkekliği… 

Tehdidin kaynağı da kadınlar değil, diğer erkeklerdir. Bu bakımdan “erkek, erkeğin kurdudur” 

da denebilir. 

Erkekliğin kadınlar açısından zararlı yanlarını iyi biliyor, gündelik hayatın içinde de sıklıkla 

gözlemliyoruz. 

Ama ne kadar erkeğin “erkeklik”ten muzdarip olduğunu, kendini “erkeklikten sakınma” yolunda 

ne ölçüde çaba harcadığını, yine de sonuçta çaresizlik içinde “erkeklik” üretme durumunda 

kaldığını ne yazık ki çok fazla bilmiyoruz. 

Bunları bilebilmek için kadın çalışmaları, feminist çalışmalar gibi ataerkillik-karşıtı pratiklerin 

yanında “erkek çalışmaları”, “eleştirel erkeklik araştırmaları” gibi alanların da oluşturulup işlerliğe 

sokulmasına hayatiyetle ihtiyaç var. 

Kadın sorunu yetmedi, şimdi başımıza bir de “erkek sorunu” mu çıktı demeyin! “Erkeklik” 

sorununu çözmeden daha iyi bir dünya kurmak mümkün değil. 

http://t24.com.tr/yazi/erkek-iktidarinin-mahkumudur/2013 

Tayfun Atay, T24 Bağımsız İnternet Gazetesi, 25.05.2010

BÖLÜM III 

Öğretmen Görüşmeleri

“Çocukların inisiyatifinin olduğu şeydeki heyecanları 

başka bir şey…” 

Ayzin Çelik, Sınıf öğretmeni 

Proje boyunca yapılan tartışmaları ve uzman sunumlarını dinlerken yaklaşımım değişmeye 

başladı. Sürekli malzeme toplama arayışıyla, ‘hangi konu bu düzeye uygun olur’, ‘hangi konu 

çocukların ilgisini çeker’ diye düşünerek olaya yaklaşmaya başladım. Esas yapmak istediğim 

şey, çocukların benim hissettiğimi hissetmelerini sağlamaktı. Benim o an yaşadığım farklı düşünme 

halini onlara nasıl yaşatacağım, nasıl bir yol izleyeceğim; hep bunun üzerine düşündüm. Yani 

bu yaştaki çocuğun ilgisini ne çekiyor, hayatında ne var, neyi yaşıyor, neyi paylaşıyor benimle... 

Çocuklar çok ciddi önyargılarla hareket ediyorlar. Birbirlerini çok fazla dışlıyorlar. Neyle? 

Fiziksel görünüşleriyle. Çok basit anlamda, birinin birinden daha fazla kilolu olması, birinin davranış 

ve konuşma biçiminin farklı olması, birinin biraz daha -kekeme demiyorum ama- ‘ıı’ları çok 

kullanıyor olması direkt o çocuğun sınıftaki konumunu ve diğer çocukların ona karşı davranışını 

belirliyor; ondan sonra bütün süreci etkiliyor. Ya da mesela sarışın olmak çok önemli bir şey, kız 

için de erkek için de çok olumlu bir şey. Esmer olmanın ötesinde bir şey yani. Oradan ilk puanı 

kazanıyor çocuklar. Renkli gözlü olmak, sarışın olmak sınıftaki değerini yükselten bir şey. Akademik 

başarı çok önemli bir şey. Kısacası bu tür, böyle hem dışsal hem içsel bir sürü mevzudan 

dolayı birbirlerini çok fazla ötekileştiriyorlardı. Bu durum benim için çok önemli bir malzemeydi. 

Çocukların yaşamına dokunmak 

Ders planlamayla ilgili şöyle bir önemli nokta var. Öğretmen olarak hepimiz biliyoruz; çocuğun 

hayatına dokunan şeylere, kendi hayatından olan şeylere değinirsek, öyle malzemeler kullanırsak

124 bölüm iii: öğretmen görüşmeleri 

daha iyi olacaktır. Ama yabancıyız onların hayatlarına. Bu yüzden ben oğlumla beraber saatlerce 

reklamlar izledim; bir aya yakın süre bütün çizgi filmleri onunla beraber izledim. Kitap okuma ihtiyacı 

duydum, internetten kaynak tarama ihtiyacı duydum. Hep oğlumla konuştum, çocukların 

oyunlarına teneffüslerde katılmaya çalıştım. Hep şöyle düşündüm: Şu an onların hayatında en 

çok ne var? Hikaye mi, film mi, reklam mı... Ders planında oyuncak reklamları sloganları kullanma 

fikri aklıma öyle geldi. 

Mesela, Tilki ile Leylek masalını kullanmak ‘engellilik’ kavramının cevabını ararken bulduğum 

bir şeydi. Fiziksel farklılık bizim gözle görebildiğimiz bir şey olduğu için, çocukların çok iyi 

anlayabileceği somut bir şey. O yüzden buna değinmek için nasıl bir şey kullanılabilir diye düşündüm. 

Bir de, dışarıdan başlamanın doğru olacağını düşündüm. Konuya paldır küldür girerseniz çocuklar 

bir sınır koyuyorlar, fikirlerini hemen paylaşmak istemiyorlar. Ama masallar o noktada çok 

etkili. Sadece sözel bir şey olmaması, görselin ve sözelin bir arada olması çok daha vurucu oluyor. 

O yüzden masalların onların çok iyi bildiği, irdelerken bana zaman kaybettirmeyecek ve onların 

hiç bakmadığı bir bakış açısıyla görebilmelerini sağlayacak şeyler olmalarını istedim. 

Doğru sorular sorarak verimli ve etkili tartışmak 

Bu tür dersleri genellikle sorular götürüyor. Öncelikle mevzuyu anlayıp anlamadıklarına dair olan 

soruları daha fazla tercih ediyorum, çünkü anlatılan şeyin farkında olmaları çok önemli. Burada 

bize ne anlatılmış, bu resimde ne görüyorsun, bu hikâye bize ne anlatıyor gibi... Genel olarak ise 

soruların ders kazanımlarına hizmet etmesi çok önemli. Bir soru hiçbir kazanımla bağdaşmıyorsa, 

bu soru fazlalık, yani fazla bir bilgi demek. Öyle soruları çıkarmak ya da değiştirmek lazım. 

Ayrıca sorgulanmaya açık olması da bana göre çok önemli bir şey. 

“Engellilik nedir?” sorusu çok tartışıldı, sürekli “Kim engellidir?”, “Engelli kime denir?” 

diye konuşuldu. Çocuklardan bir tanesi “Fiziksel görünüşü farklı olan kişi engellidir” dedi. Bir tanesi 

“Bir işi yapamıyorsa eğer, vücudunun bir parçası eksikse engellidir” dedi. Bir diğeri ise “İç 

organlarından biri eksikse o da engelli midir?” diye sordu. Hatta “Cüceler engelli midir?” sorusu 

da geldi. Bu soruya bir öğrencim “Hayır canım, öyle şey olur mu? Cüceler her şeyi yapıyor” dedi. 

Başka biri ise “Hayır ama, bak, benim uzandığım yere uzanamıyor” dedi. O sırada dersi izleyen 

Kenan Hoca bu tartışmaya şöyle katkı sundu, “Ben bu okula geldiğimde lavaboya gitmek istedim 

ve anaokulunun oradaki tuvalete götürdüler. Tuvaletler çok küçüktü. Elimi yıkamak istedim, 

yapamadım. Tuvalete oturamadım. O zaman ben engelli miyim?” diye sordu. Sınıfta bir sessizlik 

oldu ve tartışma başka bir boyuta taşındı. Çocuklardan bir tanesi “Aa, o başka engellilik 

ama” dedi. “O başka engellilik” benim için çok önemli bir ifade oldu. Öğrenci farkında aslında, 

‘engellilik’ kavramını ifade etmeye çalışıyor; ama edemiyor.

çocukların inisiyatifinin olduğu şeydeki heyecanları başka bir şey... 125 

Engellilik ve ayrımcılık: acıma duygusunun ötesine geçmek 

Ayrımcılık gibi zorlu bir konuyu tartışmaya açarken çok dikkatli olmak gerekiyor. Yani engellinin 

ne hissettiğini, nasıl baktığını anlamak kolay bir şey değil; böyle bir yaklaşım doğru bir yol da 

değil. Hiç buna girmemek gerek. “Ne hissediyorlar?”, “Ne oluyor?”, “Sen olsaydın ne yapardın?” 

gibi sorular sormak tehlikeli; çünkü bu yaklaşım çocuklarda acıma ve “Aman bizim başımıza 

gelmesin” hissiyatını uyandırıyor. Mesela çocuk haklarıyla ilgili bir etkinlik planlamamı istemişlerdi. 

Orada çocuk haklarının dışında engelli haklarıyla ilgili maddeler de vardı. Gruplar her 

maddeyle ilgili tartışacak ve bir slogan belirleyeceklerdi. “Çocuk haklarından farklı olarak engelli 

çocukların da şöyle şöyle hakları vardır” diyerek ekledik, onu da bir gruba aldık. O grubun sloganı 

“Gülme komşuna, gelir başına” çıktı. Şimdi tabii sınıfta nasıl tartışıldı, ne oldu, benim oradaki 

katkım neydi, bilmiyorum; ama böyle yaparsak “Onların yaşadığını biz de yaşarız”, “Bu bir 

ceza, bizim de başımıza gelebilir”, “Sen onlara gülersen bir gün senin de başına gelebilir” gibi ifadeler 

yer bulabiliyor. 

Konu engellilik olunca acıma duygusu, yardım kampanyaları öğrencilerin çok takıldığı 

yerlerden. “Engellilik” dendi mi, yardım kampanyaları akıllarına geliyor. “Bu çocuğun o parka 

inebilmesi için ne yapılabilir?” diye sorduğum zaman, onunla arkadaş olup onu mutlu etme çabasında 

oluyorlar -onun için, ona iyi gelsin diye yani-; “Bu parkın onlar için yaşanabilir hale getirilmesi 

için ne yapmak gerekiyor?” diye sorduğumda ise hemen kampanyaları referans olarak gösteriyorlar. 

Oysa ki, biz planı yaparken “devlet ayağı” dedik. “Devlet ne yapmalı?”, “Yetişkin ne 

yapmalı?”, “Çocuklar olarak biz ne yapmalıyız?” sorularını sorduk. Ama onlar devlet ayağını hiç 

düşünmüyorlar; çünkü şu ana kadar bunun bir hak meselesi ya da yardım meselesi olduğu üzerine 

hiç konuşulmamış ve hiçbir yerden de öyle bir bilgi alınmamış. Evde muhtemelen dilenciye para 

verilmesi gerektiği öğütlenmiş, televizyonda kampanyalar hep acıma üzerine... Bu yüzden çocuklar 

bu noktada kilitleniyorlardı ve onları oradan çıkarmakta çok zorlandım. 

4. sınıfta işlenen, İnsanlar ve Yönetim başlıklı bir ünite var. Çocukların zihninde ‘devlet’ 

kavramı çok soyut olduğu için, devleti somutlaştırmaya çalıştım ve sorduğum “Belediye nedir, belediyenin 

görevi nedir, muhtarlık nedir?” gibi sorularla ‘görev’in tanımını, ‘hak’ ve ‘eşitlik’ kavramlarını 

birleştirerek düşünmelerini sağladım. “Hak nedir?”, “Eşitlikten ne anlıyorsun?”, “Yapılan 

bir yardım sence eşitlik için mi?”, “‘Yardımı alan’ kendini nasıl hisseder?”, “Sınıfta bir çocuğa 

para verdiğin zaman o, ona yaptığın yardım mıdır; yoksa onun hakkı mıdır?” gibi sorular 

sordum. Tüm bunları konuştuğumuzda, bir çocuktan “onu zor durumda bırakmak”, “onu utandırmak” 

gibi ifadeler geldi. “Bunu yaptığın zaman onu utandırıyorsun, bu doğru bir şey değil öğretmenim” 

diyorlar, “Dilenciye mi para veriyoruz” diyorlar. Yani burada gerçekten somut olarak, 

kimin ne yapması gerektiğini bilmiyorlar. Mesela okulun misyonu nedir, bilmiyorlar. Örne-


ğin, buraya bir asansör yapılması gerekiyor. “Ne yapalım, ne edelim? Para toplayıp asansörü yaptıralım” 

diyorlar. 

Ayrımcılık konusunda sosyal politika çok önemli bir şeymiş. Yani engellilik konusundan, 

cinsiyet ayrımcılığından uzak bir şey değil. Aslında belki de önce bu konunun çocuk düzeyinde 

tartışılması ve konuşulması gerekiyor. Bu noktada bizim bu mevzuyu öğretmen olarak düşünmemiz 

lazım. Çünkü ben bile devletten neyi nasıl istemem gerektiğini bilmiyorum, çocuk da bilmiyor. 

Müfredat içerisinde de olan bir şey değil. Hep sorumluluk olarak bir şeylerden bahsediliyor; 

ama hak diye bir şey yok. Sadece “eğitim hakkı” gibi çok genel başlıklar var. “Herkesin eğitim alma 

hakkı vardır” diyor. “İyi de, ‘eğitim alma hakkı’ ile kastettiğin şey ne?” dediğin zaman, çocuk 

cevap veremiyor. O okula gelmesi, o parka inebilmesi gerektiğini biliyor; ama o parka inmenin 

yolunu bilmiyor ve bundan da kendini sorumlu tutuyor. “Para toplayalım, yardım edelim” diyorlar. 

‘Mavi kapak kampanyası’ hemen akıllarına geldi mesela. Bunların dışında “Gidip annesiyle 

konuşalım, ona bir rehber köpek alalım” diyorlar. Bu noktalarda tıkanılıyor yani. 

Acıma ile iyi bir şey yapıldığının zannedilmesi 

Ben bu bakış açısını, bir sürü sertifika programı, tartışma, konuşma, düşünmeden sonra oluşturup, 

tüm bunları ayıklayarak sınıfa girdiğimde bunu aklıma getirerek hareket ediyorum. Ama yıllık 

planı olduğu gibi alıp, dersi plan üzerine düşünmeden ve kağıt üzerinden yürütünce zaten eksiklik 

burada başlıyor. Yani o planda yazılanı uygulama noktasında başlıyor. Hani dedim ya, öğretmenin 

sosyal politika üzerinden düşünmesi gerekiyor ki ayrımcılık meselesinin genelinin bağlandığı 

yer doğru olsun. Yoksa hepsi acıma, kendini onun yerine koymaktan bahsediyor ve burada 

kalıyorlar. Farkına varmadan, onun düşündüğünü hissetmekten ve anlamaktan mutlu da oluyorlar. 

“Onların da hakkı var, yazık değil mi?” diyorlar. Aslında şu “yazık değil mi” ifadesi çok 

kötü. İyi bir şey yapmıyorsun; ama iyi bir şey yaptığını zannediyorsun. 

Bu perspektifin ve içeriğin yaygınlaştırılabilmesi ve sürdürülebilirliği adına, okul felsefesinin 

içine nasıl sokulması gerektiği, misyonların içerisinde nasıl yer alması gerektiği, sosyal sorumluluk 

projelerine nasıl yansıması gerektiği, okulun fiziki yapısının ve kaynaklarının dışında öğretmeninin, 

yöneticisinin bakış açısının nasıl olması gerektiği gibi konular üzerine düşünülmesi gerektiğine 

inanıyorum. Ders Kitaplarında İnsan Hakları III Projesi’nde çalışırken de fark ettim; biz 

ders kitaplarını sınıfta çok az kullanıyoruz, ama sonuçta kitaplar varlar ve çocukların eline bir şekilde 

geçiyorlar. Kullandığım sunumları da sonrasında çok değiştirdiğimi hatırlıyorum. Yıllardır 

derslerde kullanılan sunumlar var; mesela 3. sınıflarda Zıt Anlamlı Kelimeler konusu işlenirken 

‘güzel-çirkin’, ‘fakir-zengin’ kavramlarına yer veriliyor.

çocukların inisiyatifinin olduğu şeydeki heyecanları başka bir şey... 127 

Bu ikilikleri üretirken de kullandığımız resimler var. Mesela ‘fakirliği’ ‘Doğululuk’la, ‘güzelliği’ 

ruj sürmekle, ‘zenginliği’ gösterişli, süslü kıyafetler giyen bir kadın koyarak, ‘güçlülüğü’ 

kasları olan bir erkekle ilişkilendirererek sunmak... Bunları birbirine öyle eşdeğer görüyoruz ki ve 

var olan bu algı, resimlerle o kadar çok destekleniyor ki, kitapların yanı sıra, okul olarak biz de 

böyle bir sürü kaynak üretmişiz. İşte ben bunlara müdahale etmek zorunda kaldım. Mesela meslekle 

ilgili şeylerde, örneğin inşaat alanıyla ilgili bir resim ararken kadına yer verilmiş bir görsel 

seçmeye özellikle dikkat ettim. O dili değiştirmek, öğretmenlerin kullandığı malzemeleri değiştirmek 

için çabaladım. Bu çok önemli, çünkü sınıfta kendinle çelişiyorsun. Yani o dersi orada öyle 

işliyorsun, öbür derste “Hadi alın bakalım, bu doğru” diye veriyorsun. Bu çok önemli bir şey strateji 

olarak yani. 

Matematik ve toplumsal cinsiyet 

Fark ettim ki, matematik dersinde cinsiyet ayrımcılığı yapıyormuşum. Benim kafamda şöyle bir 

düşünce var, çocukların da var; erkekler matematikten anlıyor. Çünkü benim sınıfımdaki erkek 

öğrenciler matematik derslerinde kız öğrencilere göre daha katılımcı. Ben şunu yapmaya çalıştım 

bütün bu süreç içerisinde; kız öğrencileri daha fazla katmaya çalışmak, doğru cevaplara “Aferin” 

demek, teşekkür etmek, “A süpersin!” gibi ifadeler kullanmak. ‘Zeki’, ‘güzel’, ‘akıllı’, ‘tatlı’ gibi 

kavramları çocukları severken bile, kafalarını okşarken bile dilimden çıkarmaya çalıştım; dilimi 

değiştirmeye çalıştım. Bu zor bir şey, tamamen yapabildiğimi söyleyemem; ama yapmaya çalıştım. 

Öğrencilerin kendi aralarında cinsiyetle ilgili konularda, mesela futbol konusunda çok ciddi 

tartışmalar oluyordu. Birden fazla dersimde, onları da katarak, futbolla ilgili sınıf kuralları 

oluşturmaya çalıştım. O kuralları oluştururken hiç kafamda olmayan, hesaba katmadığım bir şey 

oldu. Aniden kızlar tartışmaya girdiler ve “Bizi oynatmıyorlar” dediler. Orada aslında farkına 

varmadan cinsiyet ayrımcılığıyla ilgili bir tartışma açıldı. Erkekler “Ama iyi oynamıyorlar”, “Çok 

çabuk kızıyorlar, küsüyorlar”, “Bir teneffüs oynuyorlar, diğer teneffüs oyundan çıkıyorlar öğretmenim, 

her teneffüs oynamıyorlar” dediler. Onların oyunu süreklilik gerektiriyor ve her teneffüs 

aşağıda oynuyorlar. Bu yüzden de kızların oynamasını istemiyorlar. Kızlar da “Ama bize bir şans 

tanımadınız ki”, “Bizi çok sert eleştiriyorsunuz”, “Mesela gol atamadığımızda bana kızıyorsun” 

dediler. Erkekler “Ama sen hemen ağlıyorsun, duygusalsın” diye karşılık verdiler. Bu gibi bir sürü 

tartışma çıktı… 

Mesela sınıfı toplarken eskiden şey yapardım; “Kızlar, şurayı toplayın” derdim. Şimdi ise 

özellikle erkeklere görev vermeye, ‘erkeklere yönelik’ getir götür işlerinde ise kızlara görev vermeye 

ve sınıf başkanlarını kız-erkek birlikte eş başkan olarak seçmeye çok dikkat ediyorum.


Öğrencilerin karar süreçlerine katılımı 

Engelli ayrımcılığıyla ilgili dersi yaptıktan sonra Engellilerin Haklarına İlişkin Sözleşme’yi çocuklara 

vermiştim ve “Burada ne söyleniyor? Çözüm için ne yapılmalı? Okulda, toplumda neler yapılmalı? 

Senin önerin ne?” sorularını sormuştum. Çocuklardan bir tanesi okula asansör yapılmasına 

yönelik bir imza kampanyası başlattı. Aynı öğrenci, bu imza kampanyasından bir ay gibi bir 

zaman sonra çok ciddi bir yemek kampanyası başlattı. Yemeklerden memnun olmadığını, yemek 

menülerinin onlardan bağımsız belirlenmesinin doğru olmadığını, kendilerinin de bu işe dahil 

edilmesi gerektiğini söyledi ve kampanyası dikkate de alındı. Bir gün bir baktık ki, Nisan ayının 

yemek listesiyle müdür yardımcısı sınıfa girdi; “Sizin sınıf bu kampanyaya öncülük etti. Yemek 

listesini veriyorum, çıkmadan önce birlikte bakın ve oluşturun” dedi. Benim yaklaşık 3-4 dersim 

gitti o gün, günün yarısı neredeyse. Başka bir konuya geçiremedim çocukları; çünkü çocukların 

inisiyatifinin olduğu şeydeki heyecanları başka bir şey… Şunu demek istiyorum, onların hayatına, 

kendilerinin eyleme dönüştürebilecekleri bir şeyi kattığın zaman, örneğin o yemek listesini oluşturmaları, 

vereceğim üç dersten çok daha etkili oluyor. 

Korkmamak gerekiyor; çerçeveyi iyi çizip doğru soruları sorduktan sonra, her şey konuşulabilir 

sınıfta, ki konuşulması da gerekiyor. Yeter ki sen kendi doğrunu öğrencilere verme ve iyi 

soru sor. Bırak onlar konuşsunlar. “Bugün Güneş battı, yarın doğacak mı?”yı da konuşabilirsin. 

Bunu yaparken MEB’den uzaklaşmaya da gerek yok. Öğretmenin, kitapta olan konuya nasıl bakılacağı 

üzerine gerçekten düşünmesi gerekiyor. Yani öğretmenlerin “Nasıl yaparım?” sorusunu 

daha çok tartışması gerekiyor.

“Bu çocuklar çok farklı şeyler biliyorlar. Yani senden çok 

başka şeyler biliyorlar.” 

Yeşim Er Özcan, Türkçe öğretmeni 

Bir planı ortaya çıkartabilmek sancılı bir süreç ve çok ciddi bir altyapı gerektiriyor. Zaten fark 

ettiyseniz çok zorlandık. Çünkü kendi alışkanlığının dışında bir şey üretmen bekleniyor. O 

bir kere çok zor, kafa yormayı gerektiriyor. 

Bir soru ekliyorsun plana ve diyorsun ki: “Tamam, böyle bir soruya şöyle cevaplar gelir ve 

şu olur” ama öyle olmuyor. Bu malzemeden çok iyi tartışma çıkar diye düşünüyorsun, ama hiç 

çıkmayabiliyor. Denemek çok önemli bence. Ne işler, ne işlemez; öncesinde kestiremiyorsun. 

... 

Empati yaptırmaya takılmıştık; mesela kör insanların günlük yaşantıları nasıl oluyor, nasıl 

hareket ediyorlar diye. Öyle bir empatinin söz konusu olamayacağını fark ettim ben. Ama o zaman 

yaparlar, anlarlar gibi geliyordu. Hayır, anlayamazlar. Şu an onun farkındayım. 

Çünkü empatide duyguyu katmamak çok mümkün değil. Biz de bunu istemiyoruz aslında. 

Yani acımanın, merhametin çıkmasını istemediğimiz bir yerde duyguya hitap eden bir etkinliğe 

yer vermek çok büyük risk. Bu etkinliği yaparken çocuk: “Çok mutsuzum” diyebilir. Bu, bizim istediğimiz 

bir şey değil ki. 

Onun yerine, öncesinde Süleyman Akbulut’un yaptığı gibi, daha normalleştirerek anlatmak 

önemli. “Neden yapamasın bunu?” sorusu üzerinden sorgulatmak önemli. Bir de öğrenciler, 

bu ayrımcılıktan sorumlu olduklarını fark ediyorlar yapılan derslerde, bu farkındalık empati riskini 

de ortadan kaldırıyor; çevrelerine baktıkları zaman “Evet, bu çok büyük haksızlık ve suçlu


biziz” diyorlar. “Gerçekten ben çevreyi böyle düzenlemek zorundayım eğer bir belediyeysem, bina 

yapıyorsam, mühendissem...” Her şeyi düşünmek zorunda oldukları fikrini benimsemeye başlıyor 

çocuklar. 

Empati duyguya hitap eden bir şey ya, işte bu yüzden bunun tam tersini yapmak gerekiyor. 

Akılcı yaklaşmak gerekiyor. Yani madem duygu işe yaramıyor, sen akılcı yaklaş. Örnek bir olay 

üzerinden ilerlenebilir mesela... “Bir park var ve kör biri var” gibi bir örnek üzerinden hak temelli 

gidilebilir. “Bu, insanların doğunca elde ettiği bir hak mı?” “Evet, hak. O zaman buna kim ve 

ne engel oluyor?” Çocuklara bunu buldurtmak da önemli. Ne engel oluyor buna? Sokağa çıkmaya 

hakkı var mı insanların? Var. Peki, engel olan kim? Şu. 

“Neden?” diye sormak 

...Öğrencilerin kendilerine buldurmak; kendilerine buldurmak da değil aslında, fark ettirmek. Ben 

‘neden’ diye çok fazla soruyorum. Bir şey söylüyorlar, “Neden? Bana bunun mantıklı bir açıklamasını 

yapmazsan benim için inandırıcılığı yok” diyorum. Onlar da kendi kendilerine, “Evet, ben 

bunun nedenini açıklayamıyorum” diyor. “Yazık!” diyor mesela. “Neden böyle diyorsun?” diyorum. 

İşte hak temelli giderken de öyle bir şey oluyor. “Evet, yazık, onların da hakkı” diyor. “Yazık 

sözcüğünü neden şimdi kullandın? Bunu bir konuşalım sorgulayalım, üstünden gidelim” diyorum. 

O zaman fark ediyor. 

Öğrenciden gelen bir düşünce üzerinden gitmek, onu sorgulatmak daha önemli diye düşünüyorum. 

Bir de öğretmenin elindeki materyali ve örneklerini artırmak çok önemli. O zaman düşündürttüğünde, 

sorgulattığında çok başka yerlere çekilebiliyor. Çocuk sana başka başka materyallerle 

gelebiliyor ve senin ona dönüş yapabilmen lazım. Dönüş yapabilmen için de daha çok örneğe 

hakim olman, hazırlıklı olman lazım. 

Ben sürekli kendimi eksik hissedip bir şeyler okumaya çalışıyorum. Özellikle de bu dersleri 

yapmadan önce “Bir tane daha makale okuyayım, bir kere daha üzerinden geçeyim, belki oradan 

başka bir şey yakalarım” deyip durdum. Çünkü farklı bir bakış açısıyla karşılaşıyorsun. Okuyup 

öğrendikçe kendine güvenin de artıyor. 

Öğretmenin kendi sınırlarını aşmasının önemi 

Yeterince hâkim olmadığınız bir konuda bilgi aktarırken öğrenciler tarafından inandırıcı bulunmuyorsunuz. 

Ama tam olarak hakim olduğunuz bir konuyu aktarırken sizinle birlikte çocuklar 

da heyecanlanıyor. Ayrımcılıkta da bu böyle. İnsanın kendi sınırlarını aşmaya çalışması lazım. Bir

u çocuklar çok farklı şeyler biliyorlar. yani senden çok başka şeyler biliyorlar 131 

şeyi aştım ya, kendimle gurur duyuyorum orada. “O da benimle birlikte bir şeyleri aşsın” istiyorum. 

Bu yüzden çok heyecanlanıyorum ve bu heyecanın çok önemli olduğunu düşünüyorum. 

Bence en önemli ölçüt öğretmenin kendi sınırlarını aşması. 

Algımın kırılmasını, sorgulamak ve üzerine düşünmek sağladı. Hiç düşünmüyormuşuz ki... 

Yani hiç sorgulamadan almak gibi yapıyormuşuz. Hani ben bunun üzerine düşündüğümü hiç hatırlamıyorum. 

Bunu düşünmek bile çok şeyi değiştiriyor. Çocuklar için de aynısı geçerli. Ben, bana 

uygulanan sürecin aynısını onlara uygulamaya çalışıyorum. Çünkü kendimde değişiklik gördüm. 

O yüzden de inanıyorum o sisteme. Mesela Kenan Hoca şey derdi... Bir şey söylüyorduk biz, 

Osmanlı ile ilgili bir şey olmuştu. Eşcinsellik meselesinde çok direnç gösterdim ilk zamanlar; yoktur, 

kabul etmiyorlardır, doğru bulmuyorlardır diye düşünürdüm. Mesela İngiltere için de.. Bir ülke 

geliştikçe eşcinselliğin daha normal algılandığı gibi bir inancım vardı. Oysa tam tersini, yani 

geliştikçe eşcinselliğin bir ‘saçmalığa’ dönüştüğü düşüncesini ilk duyduğumda hiç kabulleneceğim 

bir şey değildi. Çünkü hiç bilmiyordum. Hiç öyle algılamıyorsun. Ben modernitenin getirdiği bir 

özentilik olarak düşünüyordum. Artık insanların hayattan alacakları zevk kalmadı ve işte böyle 

kendi cinsiyle ya da farklı bir biçimde hayattan zevk alıyorlar gibi algılıyordum. Hiç de öyle bir 

şey değilmiş oysa. 

Yılmadan sorgulamak ve sorgulatmak 

Ben engellilikle ilgili geliştirdiğimiz dersi tanımadığım bir sınıfa girerek uyguladım ve çocuklar 

çok zor açıldılar. Yani normalde patır patır konuşulacak bir mevzu diye düşünerek girdik biz sınıfa. 

Ama zorla, kerpetenle laf aldık ağızlarından; ‘merhamet’, ‘acımak’ sözcüklerini... En uzun ve 

zorlu kısmı o oldu dersin. Çocuklar açılmadığı için, o noktada önemli sorular sormak gerekiyor; 

olmadı, yedek materyalinin olması ve o materyali açıp göstermen gerekebiliyor. İşte o yedek materyal 

uzman toplantılarında yaptığımız şeylerden geldi de, açabildik öğrencileri. 

Engellilik dersini uygularken şöyle bir şey yaşadım; özellikle engelli çocuk üzerinden konuşuyoruz 

ve sorguluyoruz. Herkesin eşit eğitim alma hakkı olduğunu söylüyoruz. Yani bu ne demek; 

yardım yapılmamalı. Ben kendime acınmasını istemem, onlar da istemez. Peki, neden engellilere 

yardım ediliyor? Bunu sorguluyoruz. O an dersin süper gittiğini, planın harika gittiğini düşünüyorum; 

derken konu parklarla ilgili bir yere geliyor. Bir öğrencim şöyle söyledi; “Bence,” dedi 

“kesinlikle ayrı parklar yapılmalı onlar için”... Bir anda bir çocuk bir örnek verdi ve bütün konu 

oraya kaydı. Yetmedi, bunu tartışan sınıfın hepsi “Evet kesinlikle. Onların daha rahat sallanabilecekleri, 

daha iyi oynayabilecekleri parklar olmalı” demeye başladı. Ben de sordum, “Neden 

böyle bir park olmalı?” Öğrenciler, “Böyle kesinlikle daha rahat ederler” dedi. Ben de şunu söyledim: 

“Peki biz bir arada yaşamaktan bahsediyoruz. Bir arada yaşarsak normal olarak algıla-


maktan, acımamaktan bahsederken onları başka bir alana sokmak, tecrit etmek ne kadar doğru?” 

Bu soruma öğrencim “Bence doğru” diye cevap verdi. Derste en çok zorlandığım kısım oydu; 

öğrencileri oradan döndürmek. “Bence doğru”, “şundan dolayı doğru”, “yardım etmek lazım”... 

Orada şunu söyledim, en başa geri döndük mesela. “Tamam, böyle düşünüyorsunuz o zaman 

bir de böyle bakın. Siz en başta şöyle “Kesinlikle acınmaması gerekiyor” dediniz, “Bir arada 

yaşamak gerekiyor”. “Bir arada yaşadığımız zaman normal olarak algılıyoruz” dedim. Bir de şey 

örneklerini verdim; “Çevrenizde, tanımadığınız bir insanla ilgili bazen önyargılarınız olur; “Hiç 

sevmiyorum onu, iyi biri değil” diye düşünürsünüz. Ama o kişiyle hiçbir paylaşımınız yoktur. Şu 

an bahsettiğiniz şey tam da bu değil mi? Yani onlar ve biz olacak. Böyle söylemem işe yaradı; “Ya 

evet aslında. Böyle yaptığımız zaman öteki oluyorlar. Ayrı bir parkları oluyor” dediler. Amerika’daki 

ırkçılıkla ilgili örnekler üzerinden gittik sonra mesela. Siyahlara eşit haklar verildi, güya 

hep beraber yaşıyorlardı; ama otobüsün arka tarafında oturuyorlardı, ön tarafında oturmaları yasaktı 

gibi... Çocuklardan da böyle örnekler geldi. O zaman öğrenciler anladılar, haklar var, hak 

verilmiş; ama tam da özümsenmemiş, ‘-mış gibi yapıyormuşuz’... 

Cinsiyette de şöyle bir şey oluyor, bizim muhatap olduğumuz kitleyle de çok alakalı. Çoğunun 

annesi ve babası çalışıyor, çoğu şey ortak yapılıyor. Onların hayatlarını bilip örneklerden 

gitmek çok doğru bir şey oluyor orada. Çünkü çocuklara kolay kolay kabul ettiremiyorsun; “Yo, 

benim annem de babam da çalışıyor” diyor. Hiçbir şekilde kabul etmiyor, “Bizim ailede olmaz” 

diyor. Oysa olmaz olur mu, öyle değil o. Sen öyle söylediğine bakma yani onun. Biraz deş, neler 

çıkacak. Ben mesela şey yapıyorum. Kadın erkek diye tahtaya ayrı ayrı yazıyorum. ‘Ne yapar?’ 

sorusu üzerinden ilerliyorum. Hepsi “Kadın da yapar, erkek de yapar” diye söyledi. “Tamam” 

dedim o zaman. Rutin aldım tahtaya yazılan örneklerden en çok işleyeceğini düşündüğüm bir tanesini. 

Mesela şey demişler: “Çalışır”. Yazdık tek tek: anne bulaşık yıkar, çamaşır yıkar, yemek 

yapar. Baba ise işe gider, masayı kurar. Peki, bu terazideki adaletsizlikten şimdi bahsedelim diye 

bu ayrımın üzerine konuşunca ortaya çıkıyor. Yani orada onu yapmak lazım; detayına ineceksin. 

“Ben ayrımcılık olduğunu düşünmüyorum” diyor mesela öğrenci. Nedenini sorup işi tanımlatmak 

gerekiyor. “Bu kadın ne iş yapıyor?” diye sormak... Kadınların çalıştıklarını söylüyorlar, 

ama meslek olarak ne yaptıklarını detaylandırmalarını istemek çok işe yarıyor. Mesela, kadın 

çalışanların sürekli evlere temizliğe gitmesi örneği çok işliyor. Onun dışında, sosyal güvencelerinin 

olmaması, sürekli ev içinde çalışması... Bir tane velim var, kendisi aşçı. Öğrencime dedim ki 

“Babanı anlatır mısın biraz? Aşçı olduğuna göre müthiş yemekler yiyorsunuz evde.” “Babam evde 

mutfağa hayatta girmez” dedi. “Neden?” diye sordum, “Evde mutfak kadının işidir” dedi mesela. 

Babası direkt söylemiş zaten. En büyük materyali bana o çocuğun babası verdi. İşte, tam da 

bu... Kadın aşçı yok, erkekler aşçı; çünkü sosyal, dışarıda yapılacak bir iş. Yani erkeğe daha uygun 

görülen bir iş.

u çocuklar çok farklı şeyler biliyorlar. yani senden çok başka şeyler biliyorlar 133 

Bu dersi yaparken bir öğrencim farklı bir örnek sunmuştu sınıfa: Adam çalışmıyor, kadın 

çalışıyor. Öğrencim, bu örneği konuşulanlara itiraz ederek şöyle vermişti: “Ne münasebet? Benim 

annem çalışıyor, babam çalışmıyor bizimle ilgileniyor”. “Nasıl bir hayat?” dedim, “Anlatmak istersen 

anlat”. Çok güzel çizdi tabloyu. “İşte bakın öğretmenim hiç ayrımcılık yok” dedi çocuk da. 

“Kadın çalışıyor, adam evde yemek yapıyor”. “Annenle baban hiç tartışıyor mu?” dedim. “E tartışıyorlar” 

dedi. “Biliyor musun neden tartıştıklarını?” dedim. “Roller yüzünden tartışıyorlar, bir 

tek ondan tartışıyorlar” dedi. “Ben de artık çalışmak istiyorum. Bu ne kadın gibi oldum evde” falan 

diyormuş adam sürekli. Ve hani kadın da şey diyormuş; “Ben çok yoğunum, sen de çalışmaya 

başlarsan çocuklarla ilgilenecek birine ihtiyaç duyacağız ve bu benim kariyerimi sekteye uğratacak”. 

Adamın normalde yaptığı iş daha rahat bir iş, ama şu an çalışmıyor. Kadın ona “Bir süre 

daha bekle. Nasıl olsa senin işinde böyle bir durum yok” diyor ve adam bunu ısrarla kabul etmiyor. 

“Eve kapandım, lanet olsun” diye kavga ediyorlar. Bunları deşmek lazım. Doğru örnekmiş 

gibi söylüyorlar ya, tam da bunları deşmek lazım. 

Kullandığın kelimelerin önemiyle yüzleşmek 

Yine bir örnek; ‘yan anlam’ı işliyoruz, ‘kör’ sözcüğünü kullanarak, -her sene verdiğimiz bir örnektir- 

ki çok kolaydır örneğini vermek, somutlaştırmak çok kolay olduğu için. “‘Kör’ün gerçek anlamı 

ne?” sorusunu soruyorum. Cevap geliyor: Görmeyen. Kör bıçağın ne olduğunu soruyorum: 

Kesmeyen, işe yaramayan. Ağzımdan çıkan lafı fark edip bir durdum. O an pişman oldum. “Ne 

demek çocuklar kör bıçak? İşe yaramayan, bir işi beceremeyen demek” dedim ve başımdan aşağı 

kaynar su döküldü. Sonra, “Bir şey söyleyeceğim” dedim. “Durun şimdi. Ben bir şey söyledim az 

önce; ama kendi söylediğim şeyden çok utandım ve bunu yeni fark ettim çocuklar” dedim. Ardından 

örneği başka türlü kullandım. Fark ettiğim o an benim için çok travmatikti. Dedim ki, “Kör 

insanlar işe yaramaz mı?” “Nasıl ya?” falan dedi çocuklar zaten, onlar da bir afalladı. “Olur mu 

canım yani, öyle şey mi olur” dedik. “Ama” dedim, “biz nasıl bir benzetme yapıyoruz. Dilde bazen 

böyle olumsuzluklar olabiliyor, bunlara çok dikkat edelim. Kullanıyoruz; ama çok dikkat 

edelim, olur mu?” dedim. “Ay hakikaten, ne büyük hakaret” dedi mesela hepsi orada. Onlar da 

fark ettiler. 

Bazen öğrenciler birbirlerine cinsiyetçi söylemlerde bulunabiliyorlar. Bunu özellikle birbirlerini 

küçük düşürme amaçlı kullanıyorlar. Bu durumda öğretmenin duruşu çok önemli. Bunu yapan 

çocuğa kızmak yerine bu sözcüklerin neden bu amaçla kullanıldığını sorgulatmak gerekir. 

...Bu planları uygulayacak öğretmenler okumaktan vazgeçmemeli. Tekrar söylüyorum, sınıflarda 

gelen ama cevabını bulamadığım sorular var. O soruların ucunun açık kalması kötü mü? 

Tabii ki değil, ama kendin cevap bulmak ve gelişmek istiyorsun.


Şu da çok önemli, bir öğretmenin mutlaka etkinlik bilmesi lazım. Çok işe yarıyor. Benim 

bir yaratıcı drama eğitimim var mesela, hayatımı kurtarıyor. Özellikle de bu dersler gibi etkinlikleri 

yaparken. Aklıma yaratıcı fikirler gelmesinin aslında en büyük nedeni o, orada yöntem görmüş 

olmam. 

Çocukların yaşamlarına dokunmak 

Bir de bu çocuklar çok farklı şeyler biliyorlar. Yani senden çok başka şeyler biliyorlar. O kadar 

fazla şey soruyorum ki. “Sen böyle böyle bir örnek verdin, bunu nerede okudun/izledin?” diyorum. 

Mesela bizim hiç düşünmediğimiz bir şey; bilgisayar oyunları. Aman Allah’ım, çocuklar ne 

örnekler verdi. İşte bu ‘caps’ler. Neler döktüler biliyor musun? O yüzden de sürekli soruyorum 

“O ne?”, “Bu ne?” diye. Ama zaten kendi mesleğini yaparken de çok önemli bir şey bu. Onları 

kaçırdığın an başka bir yerden konuşmaya başlıyorsun; bizim bürokratlar gibi oluyorsun. Sen neredesin, 

o nerede yani... 

Bir de çocukların ders dışı sohbetlerine dahil olmak çok önemli. O zaman anlıyorsun ki sen 

konuşuyorsun, düşünüyorsun ama onlar başka yani. O yüzden ben, örnek vereceğim zaman onların 

teneffüslerde duyduğum olaylarından da yola çıkarak örnek veriyorum ki ilgilerini çeksin. 

Sürekli onlarla oturuyorum teneffüslerde, bölüm odasına çıkmıyorum. Beni aralarına kabul ettikleri 

müddetçe yanlarına oturup konuşmalarına kulak misafiri oluyorum ki onları tanıyabileyim. 

Çünkü ders dışında başka şeyleri konuşmaya çok ihtiyaçları var çocukların. “Bambaşka şeyleri 

konuşabiliyorum ben bu kadınla demek ki” diyor çocuklar da, ve bu durum, öğretmenin çocuklarla 

iletişimini geliştiriyor. 

Kendi hayatından örnekler vermek de çok etkili, “Sizin muhteşem bir kocanız var” dediler, 

“Benim muhteşem bir kocam yok” dedim. Ben bu eğitimi alırken o kadar çok uğraştım ki. “Ben 

de ayrımcılığa maruz kalıyorum, ben de yaşıyorum. Mesela, benim kocam da çalışıyor, ben de çalışıyorum. 

Ne kadar yoruluyorum görüyorsunuz. Ama eve gittiğimizde o ayaklarını uzatıyor, maç 

seyrediyor; bense yemek yapıyorum”. “Aa! Peki siz ne yapıyorsunuz öğretmenim, başa çıkmak 

için?” diye sordular. Bu konuları eşimle her zaman konuştuğumu ve birlikte çözüm bulmaya çalıştığımızı 

söyledim. “Demek ki bu yapılabilir bir şey” diyor çocuk. Gidiyor annesiyle konuşuyor, 

babasıyla konuşuyor. Annesine uğradığı ayrımcılığı fark ettirmeye çalışan öğrencim var: “Anne 

sen deli misin? Bütün bunlara göz yumuyorsun” demiş bir gün. Sonra veli geldi, “Çocuğum beni 

anladı, çok mutluyum” dedi. Çocuk: “Biz böyle böyle şeyler öğreniyoruz ve senin yaptığın çok 

büyük bir haksızlık!” diye babasına söylemiş mesela...

“Eşi ütü yapıyormuş, duydun mu?” 

Elif Karademir Ergen, İngilizce öğretmeni 

Biz 4 ve 5. sınıflara ders planlamaya başladığımızda aklımda “Yapılabilir mi?”, “Acaba çok 

mu erken?” gibi sorular vardı açıkçası. Sonrasında deneyelim dedik ve çok da güzel oldu. 

Dersin giriş aşaması çok önemli, o konunun çocuklara fark ettirilmesi, ama doğrudan da 

verilmemesi gerekiyor. Bu konuda uzun tartışmalarımız oldu, en sonunda bir atasözü ile başlamaya 

karar verdik, sonrasında da kutu oyunu görsellerini tartışmaya açtık. 

Tartışmalara yol göstermesi açısından öğretmen notları çok önemli; çünkü bunu yapacak 

olan, ilk kez deneyecek olan öğretmen için de aslında zorlu bir şey, tartışmayı odakta tutmak. Bu 

yaş grubundaki çocuklar hikaye anlatmayı, anılarını anlatmayı çok sever. Bu yüzden dağılmayı 

önlemek için toparlayarak ilerlemek gerekiyor, yoksa uzayıp gidiyor. Çocuklara söz vererek tartışmalarını 

sağlamakla eşzamanlı olarak ders planını yürütmek ve zamanı ayarlamak böyle tartışmalı 

konularda zor olabiliyor. 

Az ve öz malzemeyi derinlemesine tartışmak 

Benim tek işlevim bu süreçte, onları düşünmeye sevk edecek “Neden?” sorusunu sormak oldu. Bir 

moderatör gibiydim. Onun dışında çok fazla can alıcı sorular sormadım açıkçası, planı akıtmayı 

seçtim, konuyu fazla dağıtmamak için. Çünkü çocuklar çok çabuk dağılabiliyorlar, bu tip konuları 

tartışırken. Bu nedenle, belki bir örnek bulmak ve o örnek üzerinde ısrarla durmak iyi bir fikir 

olabilir. Tek bir örneğin üzerinde durmak, onu tırmalayıp çıkarana kadar derinlemesine tartışıp 

uğraşmak gerekiyor.


Sorularla ve farklı örneklerle öğrencileri şaşırtmak 

Farklı ve dikkat çekici resimler kullanmak da önemli. Reklamların bu açıdan çok işe yaradığını 

düşünüyorum. İzletip “Ne düşünüyorsunuz?” gibi sorular sorunca, öğrenciler çok daha kolay 

açılıyorlar. Çünkü bilmedikleri bir şey hakkında konuşurken zorlanıyorlar; ama alışkın oldukları 

bir şey üzerine daha kolay yorum yapıyorlar. Ya da öğrenciyi bir karaktere büründürmek, mesela 

“Sen olsaydın ne yapardın?” sorusu da bence çok işliyor. Yaratıcı dramada da çok kullandığımız 

bir yöntem bu, role bürünme etkinliği. Kendi içlerinde yaşadıkları bir şey bile olsa, o karakterin 

içinde onu çok daha rahat ifade edebiliyorlar çünkü. “Ben o değilim” ve başkasının ağzından 

kendini kolayca ifade ediyor. Ya da çok farklı, hiç karşılaşmadıkları bir anne-baba modeli ile 

tanıştırmak, o role sokmak da iyi bir fikir olabilir. Kendimden, kendi hayatımdan çok örnek veririm 

ben. Ev işleriyle ilgili konuşurken “Eşim kendi kıyafetlerini ütüler, çok da güzel ütü yapar” 

diye anlatırım örneğin. Çocukların arasında hemen konuşmalar olur ardından; ”Eşi ütü yapıyormuş, 

duydun mu?” diye... 

Öğretmen dönüşmeden sınıf dönüşemez 

Kendi düşüncelerimizi, fikirlerimizi, inançlarımızı biraz daha geride tutmayı başarabilmeliyiz öğretmenler 

olarak. Doğrudan diyebiliriz esasında “Bu budur” diye otorite olarak; oysa çocuklar 

kendi düşüncelerini, fikirlerini rahatlıkla ifade edebilmeliler bence. Çocuk diğerlerinden duyunca 

da kendi fikirlerini sorguluyor zaten. Dolayısıyla öğretmenlerin yapması gereken şey ortada durmak 

ve çocuğa sorgulatmak. Her zaman dediğimiz şey, o farkındalığı yaratmak... 

Yalnızca ders planını verip “Sen öğretmensin, ders planı da bu; halledersin” deselerdi, çok 

yüzeysel bir şey olurdu. Mutlaka ama mutlaka bir altyapı gerekiyor. Ben de kendimi çok yeterli 

görmüyorum hala. Bu yüzden, en azından üç dört kişiyi dinlemek, okumak gerek. Kendimizi zenginleştirmeden 

bu konu içine girmememiz gerekiyor. Çünkü o zaman bir kere kendimizle ilgili o 

dönüşümü, sorgulamayı yapmadan çocuklardan bunu beklememiz doğru olmaz. Aslında bunu 

ilk önce kendimiz içselleştirmeliyiz. Tabii herkesin bizim gibi seminerler dinleme şansı olmayabilir. 

Biz çok kazançlıydık bu anlamda, ama yine de birçok kaynak var. Dolayısıyla, bence herkesin 

okuması, düşünmesi gerekiyor bolca.

Toplumsal cinsiyet eşitliği üzerine: 

“Bunları böyle minik minik konuşmak lazım.” 

Merve Alemdar, Fizik öğretmeni 

Dersleri planlarken, yaş itibariyle ergenlikte olan öğrencilerin dikkatini nasıl çekebileceğimizi 

düşündük. Tabii ki, gelişen teknoloji ve görsel iletişimin çok önemli olduğunu düşünüp, çalışmanın 

içine mutlaka görsel bir şeyler katmamız gerektiğine karar verdik. İkinci olarak, başkasından 

bahsederken çocuk kendiyle o kadar özdeşleştiremeyebiliyor; ama bir şekilde öyle sorular 

soralım, öyle doğru şekilde yönlendirelim ki, çocuk kendi yaşantısıyla ilgili kendine sorular sorsun 

diye düşündük. 

Çocukların bu yaşa kadar gelirken edindikleri ve toplumun şekillendirdiği bazı şeyleri bir 

derste değiştirmek gibi bir amacımız olmadı bizim; bu gerçekçi gelmedi bize. Böyle bir misyonumuz 

da olmamalı bence. Bizim tek derdimiz çocukların soru sormalarını sağlamak. Eve gittiğinde 

“Annem niye bu kadar uğraşıyor?”, “Annem ile babam eve aynı anda geliyor, ama bu işle niye 

annem uğraşıyor?” diye kendine sorsun mesela; az da olsa bir sorgulasın. Öğrencileri ‘şu tarafa 

yönlendirmek’ gibi ya da ‘şöyle düşünün, böyle yapın demek’ gibi dayatmacı bir şey yoktu aklımızda 

o yüzden. Sadece durumu ortaya koyup üzerine konuşmak gibi bir derdimiz vardı. 

Toplumsal cinsiyet üzerine ders geliştirirken aklımıza gelen ilk şey kadınların ve erkeklerin 

iş hayatındaki ve bu düzendeki yerleriydi. Çocukların bunun üzerine düşünmesini çok istedik. 

Çünkü hepsi üniversiteye gidip bir meslek sahibi olmak isteyen çocuklar ve ileride bu durumla 

karşılaşacaklar. Dolayısıyla o iş hayatındaki hiyerarşinin üst katmanlarında neden daha çok erkek 

olduğunu düşünmelerini istedik. Yani bizim temelde sordurmak istediğimiz sorular şunlardı: 

Bu cinsiyet ayrımcılığını günlük hayatımızda, ailemizde, iş hayatında nerelerde görüyoruz? Bu düzen 

nasıl bir ayrımcılığa sebep oluyor ve bunun sebepleri sizce neler?


Öğretmenin öğrencilerle hiyerarşik ilişki kurmaması 

Dersleri uygularken, öğrencilerden beklentinizin dışında bir şey gelebilir, hep de gelecektir. Ben o 

anlarda şaşırıyorum açıkçası, ama çok fazla paniklememek lazım. Burada en önemli şey paniklemeyip 

sakin kalmak ve çocuğu dinlemek; “Nasıl?”, “Niye öyle düşünüyorsun?” diye sormak. O 

noktada en önemlisi, çocuk cevap verdiğinde kesinlikle tartışmaya girmemek ve “Ben böyle bir 

şey beklemiyordum, hemen bunu bastırmam lazım” dememek gerekiyor. Çocuk, sizin ortaya 

koyduğunuz bir fikrin zıttını söylüyorsa onu o noktada zorlamamalı, “Böyle bir şey de var, bak” 

demeli. Bizim amacımız kendi kendine düşünüp soru sormasını sağlamak. O yüzden sakin kalıp 

“Peki, neden böyle düşünüyorsun?” diye sorabilmek çok önemli. 

Önemli meselelerden biri de şu: Genelde öğretmenlerin şöyle bir tavrı vardır; öğretmenlik 

mesleğinde siz geçersiniz tahtaya, sizde bilgi vardır ve çocuklara aktarırsınız. Dolayısıyla siz çocuklardan 

daha tecrübeli, daha bilgilisinizdir ve çocuklara karşı yaptırım mı diyeyim, güç mü diyeyim.. 

Ne derseniz diyebilirsiniz oraya; ama bu tarz derslerde bundan kesinlikle kaçınmak gerekiyor, 

özellikle kaçınmak gerekiyor. Bu derslerde çocuklarla kendinizi aynı seviyede görmeniz lazım; 

çünkü çocuğun da kendi deneyimleri var, bilemezsiniz. Bu dersler, matematik, fizik, tarih, biyoloji 

gibi dersler değil. O yüzden bunları işlerken, yani ayrımcılıkla ilgili bir konu işlerken, o üstte 

durma halini kesinlikle yapmamak gerekiyor. Hatta bence genel olarak öğretmenlikte de yapmamak 

gerekiyor. 

... 

Hoşgörülü olmak gerekiyor. Böyle bir işe başladıysanız, anlayışlı ve duyarlı bir insansınızdır. 

Gerçekten çocuğun fikirlerine değer verdiğinizi hissettirmeniz, o fikre katılmasanız bile o fikri 

bastırmamanız gerekiyor. Zaten hiçbir zaman “Sen yanlış düşünüyorsun” diyemeyiz çocuğa bu tür 

konularda. Burada temel amacın çocuğa soru sordurmak ve sorgulatmak olduğunu unutmamak 

lazım, yani en önemlisi bu. Kesinlikle yargılamamak lazım, o zaman yaptığımız şeye ters düşeriz. 

Sınıfı çok kutuplaştırmadan farklı görüşleri olan çocukların da fikirlerini söylemesine izin 

vermek lazım. Farklı fikirleri beraber karşılaştırmak ve tartışmak, ama bunu yaparken böyle söz 

dalaşı gibi bir diyalog yerine, fikir tartışması gibi yürütmek lazım. Belli anlarda geri çekilebilirsiniz, 

çocukların tartışmalarını gözlemleyebilirsiniz. Ardından “Sen neden öyle düşünüyorsun?” 

deyip, sonra başkasına söz verip farklı fikirleri harmanlayarak yürütmek işe yarıyor. O yüzden 

belli noktalarda geri çekilmek faydalı olabiliyor. 

Eğer böyle bir çalışmaya giriyorsanız bunu sadece “Ayrımcılıkla ilgili bir ders yapıyoruz” 

diye düşünmemek lazım. Siz bir öğretmensiniz ve bunları uygulayabileceğiniz o kadar çok yer var

toplumsal cinsiyet eşitliği üzerine: “bunları böyle minik minik konuşmak lazım.” 139 

ki.. Ama yine de iyi bir gözlemci olmak gerekiyor. Ben sınıfta böyle bir konuyu durup dururken 

açmanın da yersiz olduğunu düşünüyorum. Sınıf size o malzemeyi verirse siz onun üzerine gitmelisiniz. 

Üstüne giderken de manipüle etmemek lazım. Sorular sorarak ve sorgulayarak bunları minik 

minik konuşmak lazım. Hemen ‘çat’ diye değişeceğini düşünmemek lazım; çünkü sonuçta çocukların 

bir geçmişi, altyapısı var. Fakat konuştukça çocuklar açılıyor ve düşünüyor. 

Fen dersleri erkek egemen 

Ben fizik öğretmeni olduğum için sınıflarım erkek egemen genelde. Örneğin sınıf 22 kişiyse 5 tane 

kız öğrenci var, gerisi erkek öğrenci. Şöyle şeyler yaşıyorum; mesela bir soru çözüyoruz, kız öğrenci 

yanlış çözünce erkek öğrenci “Hocam zaten kız ne anlar fizikten” diyor. Ben de “Pardon?” 

diyorum, “Öğretmenin kadın mesela”. Ben böyle deyince öğrenci “Ya doğru hocam, öyle demek 

istemedim siz de şey...” diyor; böyle bir şey oluyor en basitinden. Onun üzerine konuşuyoruz, 

“Niye böyle düşünüyorsun?” falan filan. Çok fazla şey çıkıyor gerçekten; ama bunlar dediğim gibi 

çok anlık, minik şeyler. 

Yine de bu şeyler bile çocukların bakışını değiştiriyor yani. Özellikle fen sınıflarında erkek 

egemen yapı hakim; yaş olarak da biraz ergenlik yaşı olduğu için bu tür şeyler daha fazla karşımıza 

çıkıyor. Yani oradan çok fazla malzeme çıkıyor gerçekten. 

Öğrencileri dinlemek 

Yargılayıcı bir insan olmadığınızı çocuklara söylemeniz çok önemli. Benim mesela bir öğrencim, 

bu okulda değil daha önce çalıştığım bir yerde, gelip bana eşcinsel olduğunu söyledi ve ilk defa bir 

büyüğüyle paylaştığını söyledi. Niye bana söylediğini sorduğumda “Hocam bana kızmayacak tek 

insanın siz olduğunu düşündüm. Beni yargılamayacak, bana kötü gözle bakmayacak tek insanın 

siz olduğunu düşündüm ve büyük birine de söylemek istedim bunu” dedi. Çocuklar gerçekten çok 

zor şeyler yaşayabiliyorlar. Bu noktada kapıları biraz açık bırakmak lazım. Günlük dilinize bile 

çok dikkat etmeniz gerekiyor. Çünkü kullandığınız bir kelimeyle bile bir çocuğu kırabilirsiniz. O 

yüzden günlük konuşma dili ve tavrınızın çok önemli olduğunu düşünüyorum. 

Sınıfta da eşitliği kurmanız lazım, siz kendiniz yapmanız lazım. Yani öğretmen olarak orada 

bir otorite gibi durmamanız öğrencilerin gözünde daha iyi bir şey. Bana gelip “Ya hocam keşke 

müdür yardımcısı siz olsanız” diyorlar. Bunu istemelerinin nedeni her şeyin serbest olması vesaire 

değil; çünkü biz onlarla konuşuyoruz. “Yok hocam, bizi dinlersiniz en azından kızmadan 

önce” dediler. Çocukların en büyük dertleri bu gerçekten. Yani onları dinlediğinizi samimi bir şekilde 

hissettirmeniz lazım; öteki türlüsünü de anlıyorlar çünkü.

Sosyoloji ve Eğitim 

Çalışmaları Merkezi 

Engelliliğe ve Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık 

İlk ve Ortaöğretİm Kurumları İçİn Örnek Ders Uygulamaları 

İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyoloji ve Eğitim Çalışmaları Araştırma ve Uygulama 

Merkezi (SEÇBİR) ile Terakki Vakfı Okulları'nın birlikte yürüttükleri Toplumsal 

Sorunları Eğitim Ortamında Ele Almak: Öğretmenlerin ve Akademisyenlerin 

Birlikte Öğrenme ve Üretme Projesi kapsamında derlenen bu kitapta, toplumsal 

Örnek Ders Uygulamaları 

sorunların farklı branş ve seviyelerde nasıl ele alınabileceğini örnekleyen sekiz ders 

yer alıyor. Bu derslerin yanı sıra derslerin dayandığı teorik perspektifi tartışan dört 

metin ve derslerin geliştirilmesinde etkin rol alan dört öğretmen ile yapılan 

görüşmeler de paylaşıma açılıyor.

Cinsiyete Dayalı Ayrımcılık

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?