Halkçılık ilkesi Türk milletini ayrıcalıksız, sınıfsız, kaynaşmış bir kitle halinde kabul ediyordu. Ancak Osmanlı Devleti’nde halk çeşitli lakap ve unvanlar kullanıyordu. Ayrıca soyadı kullanılmaması resmî işlemlerde büyük karışıklıklara yol açıyordu. Bu durumu gidermek için yasal düzenleme yapılarak Batı ülkelerinde olduğu gibi her ailenin bir soyadının olması zorunlu kılındı.
21 Haziran 1934’te Soyadı Kanunu kabul edildi. Kanuna göre herkes iki yıl içinde bir soyadı olmak zorundaydı. Alınacak soyadları Türkçe olacaktı.
Soyadları, ahlaka aykırı olmayacak ve sosyal eşitsizlik yaratacak vurgular içermeyecekti. Aynı yıl çıkarılan bir kanunla da ağa, hacı, hafız, hoca, molla, bey, beyefendi, hanım, hanımefendi, paşa, hazretleri gibi unvanların resmî kullanımı yasaklandı.
Soyadı Kanunu’yla yapılan düzenleme, resmi işlerde yaşanılan sıkıntıları ortadan kaldırdı ve halkçılık ilkesi doğrultusunda toplumsal hayatta eşitliği sağladı. Soyadı Kanunu’na uygun olarak Gazi Mustafa Kemal Paşa’ya TBMM tarafından 24 Kasım 1934’te “Atatürk” soyadı verildi.
